විසි නවේ දෙක එච්චර ම ඇලජික් වෙන්න ඇත්තේ ඇයි ?

 

29(2) ඒ තරම් ඇලජික් වෙන්න ඇත්තේ ඇයි ?
පෙබරවාරි 04 කියන්නේ ලංකාවේ ඉන්නවනම් ඒක හිතන්න පට්ට දවසක් !
1947 සොල්බරි ව්‍යවස්ථාවේ 29(2) අනුව්‍යවස්ථාව ගැන එක එක විදියේ අර්ථකථන හමු වෙලා තියෙනවා. එක එක විදිය කියල කිව්වට ගොඩක් වෙලාවට එක ම විදියක තමයි. ඒ ඔක්කොම වගේ හැබෑ විදිය හැර අනිත් ඒවා !
මෙන්න මෙහෙමයි ඔරිජිනල් කතාව..

29(2)No such law shall,
(a) prohibit or restrict the free exercise of any religion; or
(b) make persons or any community or religion liable to disabilities or restrictions to which persons of other communities or religions are not made liable;or
(c) confer on persons of any community or religion any privilege or advantage which is not conferred on persons of other communities or religions; or
(d) alter the constitution of any religious body except with the consent of the governing authority of that body
දැන් මේක සරල සිංහලට දැම්මොත් මම කියවගන්නේ මෙහෙමයි.
'යම් ජනකණ්ඩායමකට හෝ ආගමකට, අනිත් ඒවාට නැති විශේෂ තත්වයක් හෝ වරප්‍රසාදයක් දෙන, නැත්නම් අනිත් අයට ඇති අයිතිවාසිකමක් අහිමි කරන ආකාරයේ නීතියක්වත්, යම් ආගමික ආයතනයක පිළිගත් නායකත්වයේ එකගතාවයෙන් බැහැර ව ඒ ආගමික සංවිධාන ව්‍යුහ වෙනස් කරන නීතියක්වත් පැනවිය නොහැක'
මේ ගැන එල්ල වුණ බරපතල ම විවේචනය තමයි මේකෙන් අපේ 'නිදහස' ට විලංගුවක් දාල කියන එක. මේ ටික කියව ගන්න කොට ම තේරෙනව නේ මොන වගේ කර්තව්‍යයකට ඇති 'නිදහසක්' ගැන ද මේ ප්‍රශ්නය ආවේ කියලා !
ඕන්න තවත් තර්කයක් තිබුණා, මේක අපේ පාර්ලිමේන්තුව සතු බලය හෑල්ලු කිරීමක්, අඩු කිරීමට පනෝපු සීමාවක් කියලා. ඒ නිසා ප්‍රජාතන්ත්‍ර විරෝධී තත්වයක් කියලා. ඒ කියන්නේ ඒ 'ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ' හැටිත් එහෙමයි කියල තේරුම් ගතෑකි නේ !
තවත් තර්කයක් තමයි මේකෙන් රැකවරණයක් දෙන්නේ සුළුජාතීන්ට විතරක් නිසා ජාතිවාදී හැඩයක් ගන්නවය කියන එක. ඔන්න ඔහොමයි ලු 'ජාතිවාදය'! මේ නිසා 'මූලික හිමිකම්' වගේ පොදු රැකවරණයකින් මේක හෝදල දාන්න ඕන කියල මේ කට්ටිය අළුත් ව්‍යවස්ථාවක් ගෙනාවා. 1972 ගෙනාපු මේ ව්‍යවස්ථාවේ 'මූලික අයිතිවාසිකම්' (වලින් කොටසක් ලස්සන බෝල බෝල අකුරෙන්) අච්චු ගහල තිබුණා. ආතල් ම කතාව කියන්නේ පොදුවේ ඒ ඔක්කොම කඩ වෙලා ගියත් කරන්න දෙයක් නෑ!!
දැන් ඔය සුළු ජාතීන්ට විතරයි මේකේ වාසිය කියන තර්කයට පදනම් වුණ වචනයක් හොයාගන්න මම මේක උඩ-යට මාරු කර කර කියවල බැලුවා. ම්හු! හොයාගන්න නෑ.
මහජාතියෙන් සුළු ජාතියට මිසක සුළු ජාතියෙන් මහා ජාතියට මේ වගේ හිමිකම් උදුරගැනීමක්, අවස්ථා නැති කිරීමක් වගේ ම විශේෂ වරප්‍රසාදිත තත්වයක් ලබාගැනීමක් කියන එක ප්‍රායෝගිකව ඇත්ත නොවන බව දන්න නිසා වෙන්න පුළුවන් ඒ කට්ටිය ඕව ඔහොම තේරුම් අරන් තියෙන්නේ.
ඉතින් ඔය වගේ හේතු ඉදිරිපත් කරල, අවස්ථාවක් ලැබුණ මුල් ම වෙලාවේ දී ම 29(2) එක්ක සොල්බරි ව්‍යවස්ථාව කුණු බාල්දියට දැම්මා කියමු කෝ.
නෑ; ඇත්ත ම කතාව ඊටත් කලින් ම මේ 29(2) ට කෙලවල තිබුණේ මෙහෙ උන්දැල වගේ ම එහෙ උන්දැලත්.
හ පුරා කියලා නිදහස් ලංකාවේ මුල් ම පනත 1948(18) පුරවැසි පනත. කොඩක්කන්පිල්ලෛ එදිරිව මුදන්නායක නඩුව එංගලන්තයේ ප්‍රිවී කවුන්සිලය දක්වා ම යනවා. ඒත් ඒ ඉහළ ම තැන තීරණය වෙන්නේ 'තමන්ගේ පුරවැසියෝ වෙන්නේ කව්ද නැත්තේ කව්ද කියල තීරණය කරන්න මේ රටේ පාර්ලිමේන්තුවට බලේ තියෙනව' කියල. කේස් ක්ලෝස්. නිදහසේ මුල් ම පනතින් ම
ලක්ෂ ගානක් වතුකර තමිල් ප්‍රජාවට තමන්ගේ ලෙයින් දහඩියෙන් පෝෂණය වුණ බිමේ පුරවැසිභාවය නැති කරල දානවා, 29(2) ජෝක් කරලා ! ඊළගට 1956 (33) රාජ්‍ය භාෂා පනත. සිංහල විතරක් තනිකර රාජ්‍ය භාෂාව කිරීමෙන් විශේෂ තත්වයක් ලබා දීමකුත්, අයිතීන් උල්ලංඝනයකුත් දෙක ම වෙන බව කියා ගෙන කේතීස්වරන් යනව නීතිපති ට නඩුවක් දා ගෙන, ප්‍රිවි කවුන්සිලේ වෙනකම්. එතැනදී කෑගල්ලේ කේතීස්වරන් ගේ කතාව මේ ඉහළ ම උසාවිය පිළිගන්නවා. ඒත් මොකද වෙන්නේ ? මුකුත් ම නෑ. ලංකාව දන්නේ නෑ වගේ ඉන්නවා. එංගලන්තේ..? උන්දැලත් දන්නෙ නෑ වගේ ඉන්නවා.
ඕං ඔහොම ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව වුණත් නිදහස් ලංකාවට මහ කජුපුහුලමක් නොවෙන බව ඔප්පු කරනවා මුල් ම මොහොතේ ඉදන්.
සොල්බරි ව්‍යවස්ථා සම්පාදකයෝ ඔය 29(2) ඇතුල් කරන්නේ ඒ වෙලාවේ තමිල් මහා සංගමය කියල එකතු වෙලා හිටපු තමිල්-මුස්ලිම් එකතුව ගෙනාපු යෝජනා කුණු කූඩෙට දාලා. එයාල ඉදිරිපත් කළා 50:50 කියල යෝජනාවක්. පාර්ලිමේන්තුවේ මහජාතියෙන් බාගයයි;සුළු ජාතීන් ඔක්කොමත් බාගයයි. ඕනෑම සාමාන්‍ය පනතක් සම්මත කරගන්න දෙගොල්ලන්ගෙන් ඕන කෙනෙකුට අනිත් පැත්තෙන් එක්කෙනෙක් හරි ඕනමයි. ව්‍යවස්ථාවක් වගේ එකකට අදාලනම් 2/3ක් එකග කරගන්න ඕන. ඕකට ගැහැව්වා 'ජාතිවාදි' කියල.සොල්බරි කොමිසම කිව්වා, 'අපි ඒ වෙනුවට පට්ට විසදුම් මල්ලක්ම දානවා' කියලා. ඔන්න ඒකේ උඩින් ම තිබුණේ මේ 29(2) !!
ඊට පස්සේ තව තිබුණා, නාමකරණයෙන් පත්කිරීම්. සෙනෙට් සභාවේ 30 දෙනාගෙන් 15 දෙනෙක්, නියෝජිත මන්ත්‍රී මණ්ඩලයේ 06 දෙනෙක් ආදි වශයෙන්. ඒ අය පත් කරන්නේ කිරීටය නියෝජනය කරපු, රාජ්‍ය නායකයා වුණ අග්‍රාණ්ඩුකාරවරයා. උන්නැහේ පත් කරන්නේ එංගලනතේ කිරීටයෙන් වුණාට මෙහෙ අගමැතිගෙන් අහලා. මෙහෙ පාර්ලිමේන්තුවට පුළුවන් උන්නැහේ අයින් කරන්න යෝජනවක් සම්මත කරන්න. ඉතින් මෙතැනදීත් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය වැඩකෙරුවේ මහජාතියේ ඒකාධිපතිවාදයක් ඇතුළේ. අග්‍රාණ්ඩුකාරට අගමැති ගේ හොද හිත ඕන. අගමැතිට බහුතර ජනයාගේ හොද හිත ඕන. බහුතර ජනයා වැඩියෙන් ම කරදරයක් නැතිව අන්දගන්න පුළුවන් ඒ බහුතරයේ ජාතිවාදී සූට් එකට බස්සවලා.
ඉතින් නාමකරණයෙන් පත්වුණ උන්දැල ඔය මේ කාලේ ඉන්න ඩග්ලස් දේවානන්ද, කරුණා අම්මාන්,පිල්ලෙයාන්, අලි සබ්රි වගෙ පොරවල් හැටියට කදිමෙට ඒ ජනප්‍රජාවන් අද වගේ ම නියෝජනය කරන්නැති නේ !
උතුරු නැගෙනහිර වගේ ම වතුකරයටත් සංවර්ධන ව්‍යාපෘති ගලා ගියේ නෑ. උතුරේ විතරක්වත් අඩු ම ගානේ ලොකු ම බලාපොරොත්තු තිබුණේ අධ්‍යාපනය හරහා රාජ්‍ය සේවයට එන එක. සිංහල බහුතර පාලනය යටතේ රාජ්‍ය සේවයට මොනව වෙයි ද කියන සැකයට සොල්බරි ලා දීපු උත්තරයක් රාජ්‍ය සේවා කොමිසම. ඒකටනම් කෙළින් ම අග්‍රාණ්ඩුකාර ට පුළුවන් තුන්දෙනෙක් පත් කරන්න, සුදුසුකම් අනූව. ඒත් අර හොදහිත කේස් එක එතනත් වැඩ නොකරන්නේ කොහොමද !
අධිකරණ සේවා කොමිසම දාලා අධිකරණයේ ස්වාධීනත්වයක් ඇති කරන්න දීපු පොරොන්දුවත් ඔය කේන්දරේ ම ලියාගෙනයි ඇවිත් තිබුණේ.
විසදුම් මල්ලේ තවත් එකක් බහුමන්ත්‍රී කොට්ඨාස. මැදකොළඹ වගේ තැනක සිංහල, තමිල්, මුස්ලිම් වගේ ජනවර්ග තුනෙන් ම නියෝජතයෝ 1,2,3 කියල පත්වෙයි කියල කොමිසම බලාපොරොත්තු දුන්නා. ඒ වගේ දෙන්නෙක් පත් කරගන්න කොට්ඨාසත් තිබුණා. පත් වෙලා බලන කොට එක ම වර්ගයේ දෙන්න තුන්දෙනා !
50:50 සමච්චලයෙන් විසි කරපු සොල්බරි කොමිසම තක්කඩිකමක් නෙවෙයිනම් ඒ කළේ පට්ට ම පට්ට නාගැනිල්ලක් බව පස්සේ තේරුම් ගන්න ඇති. බ්‍රෙස්ගර්ඩල් චරිතාපදානයට පස්සේ කාලෙක පසුවදනක් ලියන සොල්බරි සාමි පාපෝච්චාරණයක් කරන්නේ ඔය තත්වය උඩ වෙන්නැති. ඒත් ලංකාවේ යථාර්ථය වෙන්නෙ පාපෝච්චාරණ නෙවෙයි පාප අඛණ්ඩතාවය !
1972 දී සිංහල භාෂාව තනිකර රාජ්‍ය භාෂාව විතරක් නෙවෙයි රාජ්‍යයට නිල ආගමක් හැටියට බුද්ධාගම ඇතුල් කරවලා, (බුදුදහමේ දාර්ශනික ආගමික හරයක් ඉතිරි වෙලා තිබුණනම්, අන්තිම ටිකත් ෆ්ලෂ් කරල දාල)  ව්‍යවස්ථාවෙන් ම සිංහල බෞද්ධ රාජ්‍යයක් හදා ගන්නවා.'එක බසක් නම් රටවල් දෙකයි' කියපු කට්ටියම තමයි මේ ව්‍යවස්ථාව ලියන්නෙත්! ඒ අනූව එයාල ලංකාවේ පරම්පරා ගානකට ඉතිහාසයත් ඉදිරියට ලියල දානවා. ජාතික රාජ්‍ය සභාව කියපු පාර්ලිමේන්තුවේ මන්ත්‍රීන් හා ඔවුන් අතරින් පත් වුණ අගමැති ප්‍රමුඛ ඇමැත්තන් නැවත ලොකු පොඩි රජවරු බවට පත්වෙනවා. ඒකට විරුද්ධව කැරලි ගහපු ජවිපෙ ඊටත් ඉහළින් නියෝජනය කරන්නේ ඔය සිංහල බෞද්ධ රාජ්‍යය ම තමයි. 1977 ජේආර් යුගයෙදී 83 කළු ජූලිය නිර්මාණය කරල එළිබස්සද්දී, ජවිපෙත් 'දේශප්‍රේමි ජනතා ව්‍යාපාරය' හැටියට තමන් ගේ ඉදිරිමග තනා ගන්නේ ඔය පාරෙම ඉස්සරහට යමින්.
දැන් මේ හැමෝම අඩු වැඩි වශයෙන් පෙන්නන්න ට්‍රයි කරනවා 2009 දී අළුත් යුගයක් හැදුව කියලා.
සමහර විට ප්‍රශ්නය තියෙන්නේ කව්ද ඒකේ සුජාත තාත්ත කියලා!
ඉතිහාසය පුරා ම මේ ලංකා පොළොව මත්තේ ජීවත් වෙන අපි, ලංකාව කියල එක රාජ්‍යයක් හදාගන්න අද වෙන කොටත් ගිය ගමන් ඔක්කොම ෆේල් නැද්ද ? සිංහල-බෞද්ධ රාජ්‍යයක් හැටියට ලංකාව රීකන්ඩිෂන් කරන්න යන ප්‍රොජෙක්ට් එක නිසා ම මේ භූමිය මත්තේ වාසය කරන, මේක පෝෂණය කරන සියළු මිනිස්සු එකතු කර ගෙන ගොඩ නගන ඇත්ත ලාංකීය ජාතිය ගොඩ නගා ගන්න අපි අදටත්, හැමදාටමත් ෆේල් වෙන බව තේරුම් ගන්නේ කවදා ද ? එතෙක් ලංකාව කියල රාජ්‍යයක්වත් සාර්ථක ව හැදෙන්නේ නෑ කියල තේරුම් ගන්නේ කවදද ? 
අපි අතර ජීවත් වෙන තමිලා ගේ, මුසල්මානුවාගේ විතරක් නෙවෙයි, බර්ගර් වාර්ගිකයාගේත්, චීනාගේත්, වැදි ගෝත්‍රිකයාගේත් සමානත්මතාවය තහවුරු කිරීම මග හරින තුරු අර කියන හැම වර්ගයක ම අනිත් අර්බුදත් අපි අතර ම පවතීවි. 

මට දෙශපාලනයක් ඕනෑම නැත කියන එකේ ඇත්ත තේරුම !

 ගුරු මිත්‍රයෙක් හිටියා. පොර කිසි ම යූනියන් වැඩකටවත් සෙට් වෙන්නේ නෑ.   "තනියෙන් කරගන්න වැඩක් තමයි. බොරු කතා නේ ඔය අරගල-උද්ඝෝෂණ"  එහෙමයි ඌ කිව්වේ. මේ අදහස මට හිතෙන්නේ අපේ කාලයේ ඇත්තක්. මේ පොර ගේ විතරක් නෙවෙයි. ගුරුවරුත්, අනිත් ජනතාවත් අති බහුතරය ඉන්නේ ඔය තැනමයි.

මේ කියන මිත්‍රයට විනය කේස් එකක් වැටුණා. මිනිහ දන්න නිලධාරීන්, යාළුවෝ හැමෝගෙන් ම උදව් ඉල්ලුවා. මටත් කිව්වා මගේ සම්බන්ධකම් තියෙන යූනියන් පොරවලට සෑහෙන ලොකු දෙයක් කරන්න පුළුවන්;මිනිහට යුක්තිය ඉෂ්ට කරල දෙන්න උදව් වෙන්න කියලා.
වරදවා තේරුම් ගන්න එපා. මේ කියන්නේ යුනියන් හෝ පොදු අරගලය විශ්වාස කරන තැනකට මිනිහ මාරු වුණා කියල එහෙම නෙවෙයි. යූනියන්වල පොරවල් හරහා පෞද්ගලික මැදිහත්වීමක් තමයි ඒත් බලාපොරොත්තූ වුණේ.
දැන් මම මේ කතාව මැදට එක පාර ම ඇද ගෙන එනවා වසන්තා හදපාන්ගොඩ නෝනා ව. අර පොහොට්ටු ආණ්ඩුවේ හොරිකඩ යූනියන් එකේ ලොක්කී. (සංකේතයක් හැටියට ගේන්නේ; පුද්‍ගල වටිණාකමක් තියේ ද නැද්ද කියන එක ගැන අපි කරදරවෙන්න ඕන ම නෑ කියල හිතෙනවා)
මේ ලොක්කී මාස් මීඩියා ප්‍රෝගෑම් එකකදී කෙලින් ම කියල දැම්මා මෙහෙම කතාවක්; "දේශපාලනේ නැතිව මුකුත් ම කරන්න බෑ. බලේ තියෙන අයට තමයි වැඩක්‍ කරන්න පුළුවන්. අපිට යූනියන් එක හදන්න කීවෙත් බැසිල් ඇමතිතුමා. එතුමාගේ සිත් දිනා ගෙන හිටියොත් මුදල් ඇමති හැටියට එතුමා මේ අපේ ඉල්ලීම් ඔක්කොම දෙනවා. අපට විශ්වාසයි ඒක"
පටලව ගන්න එපා. ඔය කියන්නේ දේශපාලනයක් කරන බව නොවෙයි, නොකරන බවයි. ඒ කියන්නේ ඕක පට්ට ම අදේශපාලනික බවයි.  අර කියා ගෙන ආපු මිත්‍රයා සහ මේ හොරිකඩ ලොක්කී ඉන්නේ ගොඩක් කිට්ටු තැන් දෙකක; එක ම තැන තරම්.
මූලික වශයෙන් දෙන්න ම විශ්වාස කරන්නේ වැඩක් කරන්න පුළුවන් බලේ තියෙන එකෙකුට කියලා. ඒ නිසා ඒ බලේ  තියෙන ඇත්තන්ට, සම්ප්‍රදායයන්ට, ආයතනයන්ට යටත් පහත් වෙලා, අනුකම්පාව නැත්නම් හොද හිත දිනා ගැනීමෙන් ඒ තැන්වලින් විසි කරන යමක් අහුල ගැනීමේ මහාර්ඝ අවස්ථාව තමුන්ටත් හිමි වේවි කියලා. අර ලොක්කී ට වඩා මෙතැනදී අපේ මිත්‍රයා අඩු ම වශයෙන් ඌ ව විශ්වාස කරනවා. තමුන් විසින් තමුන් ගේ ගේම ප්ලේ කරන්න ඕන වගේ එකක්. අර ලොක්කී විශ්වාස කරන්නේ සහ අනෙකා ගේ විශ්වාසයත් දක්කා ගෙන යන්නේ බලේ තියෙන එකාගෙන් බැහැරව  වෙන කාටවත් ම, තමන්ටවත් එහෙම එකක් කරන්න බෑ කියන තැනට.
දැන් අපේ මිත්‍රයා මේ දවස්වල වැටුප් උද්ඝෝෂණයේ  ඉන්නවා !
තමන් ගේ පුද්ගලික කේස් එකකදී අර වගේ පුද්ගලික සම්බන්ධකම් පාවිච්චි කරල "සර්, මැඩම්, මගේ මේ වැඩේ කරල දෙන්න කෝ" කියා ගෙන යතෑකි. ඒත්‍ ඒ මිත්‍රයට වගේ ම ලක්ෂ ගානක ගුරුවරු කිසිම කෙනෙකුට සතවරුස කාලක කාලයක් තිස්සේ සිද්ධ කරපු රාජ්‍ය සේවයේ කුඩම්මා ගේ සැළකිල්ල විසදගන්න එහෙම තනි තනි සම්බන්ධකම් වලින් බෑ. පුළුවන් නම් දැනටත් කරගෙන නේ.
ඒත් මේ වගේ තැනකදීත් සමහර කුරුමිට්ටෝ ඉන්නවා මෙහෙම කියන; " අර හාමුදුරුවෝ ගිහින් නර්ස්ලට අරන් දුන්නේ. ඒ වගේ අපේ නායකයන්ටත් බැරි ඇයි ඉල්ලල දෙන්න" මෙහෙම කියන පොරවල්  ඉස්කෝලවලදීත් හමු වෙනවා, "සර්ලට බැරි ද අපේ ඉල්ලීම් වෙනුවෙන් මාරාන්තික උපවාසයක් වගේ කරන්න" වගේ යෝජනා එක්ක ! වැඩේ ගහල ගියොත් මැරෙන්නේ යූනියන්කාරයෝ නේ; ගොඩ ගියොත්‍ එයාලත් ! නායකයන්ට කෙල වෙලා හරි පොරවල් ගොඩ ගියොත් ඒත් ගොඩ නේ !!
මේ කස්ටියත් තමුන් ගේ හයියක් ගැන විශ්වාස නොකරන සෙට් එකක්.
දැන් පඩි ප්‍රශ්නය සීරියස්. ගුරුවරුන්ට මේ පඩිය ලැබිය යුතුයි කියන ගුරු නොවන සැළකිය යුතු සමාජ තීරුවකුත් දැන් ඉන්නවා.  ආණ්ඩුව පැත්තෙන් මොන තරම් හොරිකඩ බලමුළු පිට පිට මුදා හැරියත් අනිත් පැත්තෙනුත් ඒවට මුහුණ දෙන්න හයියක් තියෙන තත්වයක් දකින්න පුළුවන්.
ගුරුවරුන්ට ඒ තරම් හයියක්  කොහොමද ? එකක් පැහැදිලි අසාධාරණයක ගොදුරක් විතරක් නෙවෙයි, නින්දිත රැවටීමකට,කඩේ යැවීමකට තමන් ලක් වුණ බවට මේ ලක්ෂ ගානක් ගුරුවරුන්ට ඇස් පනා පිට පසක් වෙන ලැජ්ජකාරී තත්වයක් එනවා. දෙවැන්න ඒක විසදගන්න තනි තනි උත්සාහයන්ගෙන් තියා යූනියන් පොරවල් විතරක් ඉස්සරහට දාලවත් බෑ කියල තේරුමක් එනවා. (පැරදුනොත් ඒත් ඔක්කොම) තනි තනි හඩවල් ගොඩක් එකතු වුණා ම ටිකක් හොදින් ඇහෙන ලොකු හඩක් මතු වෙන බව තුන්වෙනුව තේරුම් ගන්නවා. ඒ එක්කම එහෙම හඩක් ඇහුනේ නෑ  වගේ ඉන්න බලේ ඇත්තන්ට අමාරු තැනක් එන බවක් පසක් වෙන්න ගන්නවා. (කවදත් කළා වගේ කෝවිඩ් නීති අවභාවිතා කරල ගේන්න ගිය මර්දනයට කණේ පාරක් ගහල ආපසු හරවන්න පුළුවන් වීමත් මේකට හොද ම රුකුලක් වුණා)


කෝවිඩ් තත්වයන් උඩ අරගලයට පෞද්ගලික දායකත්වය දෙන්න බලකෙරෙන ඩිජිටල් අරගල බිමක් මතු වීම වගේ තත්වයන් විසින් මේ තෙරපුම තවත් වැඩි කරනවා.
පාලකයන්, නායකයන් විතරක් නෙවෙයි තමන් එකිනෙකාත් බලවතුන් බව, ඒ බලය මතු වෙන්නේ ඒ ප්‍රශ්නය ඇති අය එක්සත්වීම මත බව පේන්න ගන්නවා.
අර හොරිකඩ ලොක්කී විරුද්ධ සහ අකැමැති දේ මෙන්න මේකයි.
ජනතාව විසින් තමන්ගේ බලය තේරුම් ගැනීම පීඩක පාලකයාට මාරාන්තිකයි. ඒ නිසා බලය එක්ක සම්බන්ධ හැම දෙයක් ම පාලකයාට විතරයි කියල දෘෂ්ටිවාදයක් හදනවා. දේශපාලනය ඒ ගොල්ලන් ගේ. අනිත් උන්ට දේශපාලනය අපිරිසිදුයි;පිළිකුල්; පාපකාරී; ඒ නිසා අනිත් අය  අත නොගැසිය යුතුයි කියල මතයක් හදනවා. එහෙම කිරීමෙන් ඇත්තටම කරන්නේ පවතින දේශපාලනය ඒ විදියට ම තියා ගෙන ඉන්න ඉඩ හදන එක.
ඒ වෙනුවට  ඒක වෙනස් කරන්න පුළුවන්කම ජනතාවට තනි තනි තීන්දුව මත වුණත් එකතු වීමෙන් පුළුවන් කියල දෘෂ්ටිවාදයක් හදන එක දේශපාලනිකයි. හොරිකඩ ලොක්කී විසින් දේශපාලනයේ නමින් අදේශපාලනික කිරීමක් කරද්දී, අපේ අර මිත්‍රයා වගේ අය තත්වයේ බලකිරීමක් නිසා හරි දේශපාලනික වෙලා තියෙනවා කියන්නේ අන්න ඒකයි.

දේශපාලනය මිස් කරන්න බෑ; ඕවර්ටේක් කරන්නත් බෑ.
ඇත්ත ම පාපකර්මය, දේශපාලනය ප්‍රතික්ෂේප කිරීමයි.

මේ වහල් අධ්‍යාපනයේ කොහෙද 'නිදහස්'!

 "හතර වරක් හතර දාසයයි" ;"ලංකාවේ අගනුවර කොළඹය"  ශිෂ්‍යයා මෙම වාක්‍ය සටහන් කර ගනී; ධාරණය කර ගනී; පුනරුච්චාරණය කර ගනී. "හතර වරක් හතර දාසයයි" යන්නෙන් සැබැවින් අදහස් කරන්නේ කුමක්දැයි හෝ 'අගනුවරක්' යන්නෙහි අස්ත්‍යාර්ථකය හෝ අගනුවරක් වශයෙන් 'කොළඹ' වීම බලපෑමක් වශයෙන් ශ්‍රී ලංකාවට කොතරම් වැදගත් වේදැයි  හෝ නොසැලකේ.

ගුරුවරයා දේශකයකු වශයෙන් දෙන ව්‍යාඛ්‍යානය, දේශිත අර්ථය, යාන්ත්‍රික වශයෙන් කටපාඩම් කොට ගැනීමට ශිෂ්‍යයා ට බල කරයි. ඊටත් වඩා අහිතකර වන්නේ, ඒ මගින් ගුරුවරයා විසින් වක්කරනු ලබන දැණුම පිළිගන්නා භාජනයක් බවට ශිෂ්‍යයා පත් වීමයි. භාජනය පුරවන්නට හැකි තරමට, කෙනෙක් දක්ෂ ගුරුවරයෙක් වෙති. භාජන වශයෙන් දැනුම් පුරවා ගත හැකි තරමට කෙනෙක් දක්ෂ ශිෂ්‍යයෙක් වෙති.
අධ්‍යාපනය, මේ ආකාරයෙන් තැන්පත් කිරීමේ ක්‍රියාවක් බවට පත් වේ. ගුරුවරයා තැන්පත් කරන්නා ය. ශිෂ්‍යයා තැන්පතු පිලිගන්නා තැනැත්තා ය. ගුරුවරයා සන්නිවේදකයකු වශයෙන් තම උතුම් කාරිය අමතක කොට, නිවේදන නිකුත් කරයි; නිවේදන තැන්පත් කරයි. ශිෂ්‍යයෝ ඒවා ඉවසීමෙන් පිළි ගෙන,කටපාඩම්‍ කර ගෙන පුනරුච්චාරණය කරති. මෙය අධ්‍යාපනය පිළිබඳ 'බැංකු' සංකල්පයයි. ශිෂ්‍යයන්ගෙන් බලාපොරොත්තු වන එක ම සහභාගීත්වය, ද්‍රව්‍ය වශයෙන් ලැබෙන දැනුම පිළිගෙන, ලැයිස්තුගත කොට, සේප්පුවක මෙන් මොළේ තැන්පත් කොට ගැනීමේ ක්‍රියාවට සීමා වෙයි. තමන් 'ඉස්ටෝරු කර ගන්නා' දේ එකතු කොට, ලැයිස්තු ගත කර ගැනීමට පමණක් මෙයින් ඔවුන්ට අවස්ථාව ලැබේ. නිර්මාණාත්මක, විපර්යාසකරණීය ඥානයෙන් තොර වූ මෙම ක්‍රමය නිසා අන්තිමේ දී සිදු වන්නේ මනුෂ්‍යයා ම (ශිෂ්‍යයා වශයෙන්) ලැයිස්තුවක් හා වට්ටොරුවක් පමණක් බවට පත් වීම ය. විචාරණ ශක්තියෙන් හා ප්‍රයුක්තියෙන් තොර වූ මිනිසා සැබෑ මනුෂ්‍යත්වයෙන් ද තොර වෙයි. සැබෑ ඥානය ලැබිය හැක්කේ නැවත නැවත ද, අළුතින් එය හෙළිදරව් කොට ගැනීමෙනි. අන්‍යොන්‍ය වශයෙන් ද, ලෝකය සමග ද, ලෝකය පිළිබදව ද, නොසන්සුන්ව ද, නොඉවසිලිවන්තව ද, අනවරතව ද මිනිසා විසින් බලාපොරොත්තු සහගතව ගෙනයන්නා වූ  නිරන්තර විචාරයෙනි.
අධ්‍යාපනය පිළිබඳ බැංකු සංකල්පයෙන් අදහස් කෙරෙන්නේ කුමක් ද ? ඥානවන්ත යයි තමන් විසින් ම හදුන්වා ගනු ලබන්නා වූ අය විසින් අඥානයින් යයි ඔවුන්  හදුන්වනු ලබන්නා වූ පිරිසකට 'ඥානය' ත්‍යාගයක් සේ පිරිනැමීමයි. 'අවිද්‍යා අන්ධකාරයේ ගැලී සිටින්නා' යන අදහස, මෙහි දී අන්‍යයන් කෙරෙහි  ආරෝපණය කරනු ලැබේ.
සූරාකෑමේ මතවාදයේ ලක්ෂණය මෙයයි. 'අධ්‍යාපනය සහ ඥානය විචාරන ක්‍රියාදාමයකි' යන අදහස ප්‍රතික්ෂේප කෙරේ. ගුරුවරයා, ශිෂ්‍යයාට සහමුලින් ප්‍රතිවිරුද්ධ ප්‍රතිරූපයකින් නැගී සිටී. ශිෂ්‍යයාගේ අවිද්‍යාව ඒකාන්ත ය. ගුරුවරයා කියන්නේ මුකුත් ම නොදන්නා ශිෂ්‍යයන් නිසා පවතින්නෙකි. හේගලියානු දයලෙක්තික න්‍යායේදී අර්ථ දැක්වෙන වහලා ගේ වහල් මානසික පරාරෝපණ තත්වයට ඇද වැටෙන ශිෂ්‍යයන්, ගුරුවරයාගෙ පැවැත්ම උදෙසා තමන් ගේ අඥානභාවය පිළි ගත යුතුය. එසේ ම තවත් අතකින් ශිෂ්‍යයා, වහලාට ද වඩා අන්ත තත්වයකට ද වැටේ. මක් නිසා ද, තමන් ගුරුවරයාට ද අධ්‍යාපනයක් දෙන්නෙකු බව ඔහු කවදාවත් වටහා නොගන්නා හෙයිනි.
විමුක්තිදායක අධ්‍යාපනයේ සැබෑ අර්ථය නම් සංධානයයි. අධ්‍යාපනය, ප්‍රායෝගික හා මතවාදී සංධානයක් කරා මෙහෙයවනු ලැබීමේ ප්‍රවනතාවයයි. ගුරු- ශිෂ්‍ය ප්‍රතිවිරෝධය නිරාකරණය කිරීමයි. දෙඅන්තය සමෝධානය කිරීම තුළින්, ගුරුවරයා ද, ශිෂ්‍යයා  ද  යන දෙදෙනා ම, එක ම අවස්ථාවේ දී ම ගුරුවරයා මෙන් ම ශිෂ්‍යයා ද වීමයි"
මේ උපුටා ගැනීම පාවුලෝ ෆ්‍රෙයරේ ගේ 'Pedagogy of the oppressed' කෘතියේ සයිමන් නවගත්තේගම විසින් කරන ලද සිංහල පරිවර්තනයෙ 37-39 පිටුවලින්. ලංකාවේ මේ තියෙන, තිබුණ අධ්‍යාපන ක්‍රමවලත්, මුළු පද්ධතියේමත් පට්ට ම අවුලක් මම අත්දැක්කා.ශිෂ්‍යයෙක් හැටියටත්, ඊටත් වඩා ගුරුවරයෙක් හැටියටත්. ඒ අත්දැකීම් කතන්දර සටහන් එකතුවක් හැටියට 'A මොකටද?' කියන පොත ලියමින් තියෙනවා. එක අරමුණක් තමයි ලංකාවේ මේ ජරාජීර්ණ අධ්‍යාපන ක්‍රමය වෙනස් කරගන්න ඕනකරන කතාබහක් හදාගන්න එක.  මේ ෆේස්බුක් පිටුව එහෙම සංවාදයකට ඉඩක් හදාගන්න ට්‍රයි එකක්. ඒකෙදී ඉහත උපුටයෙන් ලොකු ආලෝකයක් එල්ල වෙනවා කියල හිතෙනවා. සමහර වචන  නම් ටිකක් රළු  බව ඇත්ත. 'වචනවලට ආවේනික විපර්යාසකරණීය ශක්තිය'  කියල කතුවරයා පෙන්වා දෙන තත්වය මේ නිසා මේ කෘතියෙන් ම අහිමි කෙරෙනවාද කියල දුකකුත් දැනෙනවා. හැබැයි අපේ ඇත්ත අත්දැකීම් එක්ක ඉස්සරහට යද්දී ෆ්‍රෙයරේ කියවාගැනීම සංකීර්ණ වැඩක් නෙවෙයි. ඒ නිසා 'A මොකටද?' කියවගන්න ෆ්‍රෙයරේ හොද මුල පිරුමක් කියලා හිතුනා. 

තිස් අට වසරකට පෙර ඒ මතකය අමතමි

ආදරණිය සුබද්‍රන්,

අවුරුදු තිස්අටක් පරණ මතකයක ඈත කෙළවරේ අපැහැදිලි තිතක් වගේ උඹ. ඒ කාලේ අපි අවුරුදු දොළහක විතර කොළුගැටව්.  අපි හිටියේ ඉස්කෝලේ වාර විභාගය ලියමින්.  මොන මගුලක් වෙලා හරි ඉස්කෝලේ වැහෙනවනම් අපි හිත යටින් සතුටු වුණා; ඇත්තයි.  එදා කොළඹ ගිනි ගනිමින් තිබුණ දවසක්.  ඉස්කෝලේ වටේට ම අහසට නගින කළු දුම්රොටු අහස වහගනිමින් තිබුණා.  අළු ඇවිත් ඉස්කෝලේ වැලි මිදුලට එකතුවෙමින් තිබුණා.  අපි ඒ අළු මත උඩ පැන්නා.  සමාවෙයං; මේ මාත්.  මට හිතුනේ ඉන්දියාවයි, තව බලගතු රටවලයි සපෝට් එක එක්ක දෙමෙල්ලු අපේ සිංහලයට කෙලවනවා; අපේ රට අල්ල ගන්න යනවා.  වීරෝධාර සිංහලයෝ දැන් උන්ට රිටර්න් එක දීල අපේ ජීවිත රැකගෙන තියෙනවා කියලා.  සුබද්‍රන්, මට උඹව මතක් වුණේ නෑ.  මම දැන ගෙන හිටපු දෙමළාට වඩා මට විස්තර කරල තිබුණ දෙමළා ගැන කතාව ඇත්ත කියලා ඒ වෙලාවේ මට හිතුනේ. එදා ඉස්කෝලේ වේලාසනින් වැහුවා.  අම්ම මාවත් අර ගෙන ගේට්ටුවෙන් එළියට එන කොට ම මගේ මුණ ඇගට තියල තද කරගත්ත; වේගයෙන් මාත් එක්ක එතැන පහු කරන් දුවගෙන ආවා.  ඒත් මට එදා කෑම කන්නවත් බැරි තරම්. මම ඇස් කොණින් වගේ දැක්කා පාරේ වැටිල හිටපු ඇගේ සරමක් විතරක් තිබුණ මනුස්සයෙක් වට කර ගෙන තුන්හතර දෙනෙක්; “මූට තාම පණ තියෙනවා වගේ“ කියමින් එකෙක් දුම් දමන යකඩ කූරකින් අර මනුස්සයගේ යටිපතුල පුච්චනවා. මග දිගට කඩ සාප්පු ගොඩක් ගිණි අගුරු වෙමින් තිබුණා.  මොන දේකටද කියල හිතා ගන්න බැරි වුනත් ඒ ඉස්සරහ හමුදා සෙබලුන් අත්වල තුවක්කුත්, මුණුවල සිනාවනුත් එක්ක බලන් හිටියා. ඒ තුවක්කුවලින් මට ආරක්ෂාවක් ලැබෙනව වගේ දැනුණා.  මට හිතුනා ඉස්කෝලේ ඉස්සරහ මනුස්සයෙකුට කරදර කරනව කියල ඒ සෙබලෙකුට කියන්න.  ඒත් සුබද්‍රන්, උඹට ඒ තුවක්කුවලින් ඒ වගේ ආරක්ෂිත හැඟීමක් ආවේ නැති බව දැන් මට සහතිකයි.  ඊට හරියට ම අවුරුදු පහකට පස්සේ ඒ තුවක්කු නිසා සිංහල අපි නින්ද, නිස්කලංකය, මුළු ජිවිතයේ ම රහක් නැති පරපුරක් බවට පත් වෙද්දිනම් මට උඹලව මතක් වුණා.  ඒත් මම දන්නව අපේ ගොඩ දෙනෙකුට 83 මතක් වුණේ නෑ කියලා.  අපි 83 අමතක කරන්න ලොකු ට්‍රයි එකක් දෙමින් හිටියේ.  උඹ දන්නවනේ. 83 ඒ කාලෙත් මම වාමාංශිකයා.  හැබැයි අපි වාමාංශික කියල දැනන් හිටියේ ජේවිපී ය. ජේවිපි ය ගොඩක් කතා කළේ ම ‘රට‘ ගැන.  කව්ද කිව්වා, ජනාධිපති ජේ. ආර්. කිව්ව කියල මේ කලබල නිසා රට අවුරුදු දහයකින් පස්සට ගියා කියලා.  මම අහු වෙන හැම තැන ම ඔය කතාව හයිලයිට් කරල කිව්වා“පේනව නේ ද, ඒ කියන්නේ අවුරුදු දහයක් ම මුං කරල තියෙන්නේ දෙමෙල්ලුන්ට නේ“ කියලා.  (පස්සේ මම දැනගත්තේ ජේ. ආර්.ජනාධිපතිගේ හරි කතාවේ කියවෙන්නේ ‘දෙමළ අයට ගහන තරමට සිංහලයට සතුටුයි‘ කියලා කියපු එකක්)  දැන් ඇත්තටම ලැජ්ජයි සුබද්‍රන්.  මට අඩු ගානේ උඹ ගැනවත් මතක් වුණානම්...ඒ වෙද්දී අපි දෙන්නම අවුරුදු දොළහයි නේ.  අවුරුදු දහයක් තිස්සේ මට ලැබුණ දේවල්වත් උඹට ලැබිල තිබුණේ නෑ කියල මට එදා තේරුම් ගන්න පුළුවන් වුණානම්... පාඩම් පොත්වල අපට ඉගැන්නුවේ සිංහලයා මේ රටේ ආදිවාසියා;මේ රට ගොඩ නැගුවේ සිංහලයෝ. පරසතුරු උවදුරුවලින් රට බේරගත්තේ සිංහලයෝ; අනිත් ඔක්කොම උන් මේ රටට එළියෙන් ආපු, කපටිකමින්, හොරමැරකමින් මේ රට අස්සට රිංගගෙන,රටට හතුරුකම් කරන උන් කියලා.  සුබද්‍රන්, උඹට ඒක දැනෙනව ඇත්තේ, අපේ ම පංතියේ හිටපු මොහොමඩ්ලට,තෝමස්ලට ඒක දැනෙනව ඇත්තේ කොහොමද කියල මට ලාවට දැනුන වෙලාවක් මාත් ‘බෞද්ධ උරුමය පාවා දීලා, පෘතුගිසින්ට රට පාවා දෙන්න කතෝලික ආගමට ගිය පරම්පරාවකින් පැවතෙන දේශද්‍රෝහියෙක්‘ වගේ ඒ පාඩම්වලින් අපට උගන්වද්දී.  ‘සිංහල-බෞද්ධ රටට සපෝට් කරපු විජාතිකයොත් හිටිය ඕල්කට්තුමා, ටිබෙට් හාමුදුරුවෝ, සිද්දි ලෙබ්බේ, පොන්නම්බලම් රාමනාදන් වගේ.  මේ පස්සේ කියපු සමහරු ආයි සුළුජාතින් හැටියට මහජාතියෙන් වෙන් වෙලා වෙන ම ගමනක් යන්න ගත්තා.  නායක්කාර් වංශිකයෝ බුද්ධාගම වැළඳ ගෙන මෙහෙ බෞද්ධ රජවරුන්ටත් වඩා සේවයක් කරල තියෙන අයත් ඉන්නවා“ වගේ කොච්චරක්නම් පාඩම්වලින් අපේ පාඩම් පොත් අදටත් පිරිල ද...සුබද්‍රන්, අපි උඹව වගේ ම මොහොමඩ්ලවත්, තෝමස්ලවත් ලේසියෙන් අමතක කරල දැම්මා, මොනව වුණත් අපි ජාතියක් හැටියට මේ රටේ සාඩම්බර සිංහලයෝ නේද කියල හිතේ මවා ගෙන.  අපේ පල්ලිවලට ගහද්දී, අන්තිමට පාස්කුවකදි අපිව ඇමක් හැටියට පාව්ච්චි වෙද්දිත් තාමත් අපේ සමරුන්ට සුබද්‍රන් උඹලව තේරෙන්නේ නෑ.  ඊළඟට අපි අතර වලියක් ආපු හැම වෙලාවක ම උඹ ‘විදේශිකයෙක්‘ කියල මාක් කරන්න අපේ හැමෝම වගේ පුරුදු වෙලා හිටියා.  “පළ යාපනේට.  මෙහෙ ඔය පාට් තියාගන්න එපා“ ඔය වචන ටික එළියට පනින්නේ උපතේ ඉඳන් හුරුවට වගේ. 

ඉතින් එදා හිටිගමන් 83දි අතුරුදන් වුණ උඹ ජිවතුන් අතර ද නැද්ද කියල මම දන්නේ නෑ.  එදා උඹලගේ ගෙවල් දොරවල් අඟුරු, අළු- දූලි බවට පත් කරන්න ඇති කියල මට හිතාගන්න පුළුවන්.  සීටිබි බස්වලින් යකඩ පොළු, ගල්ඉනි, කඩු වගේ දේවල් අර ගත්ත මිනිස්සු (ආයෙමත් මම එහෙම එකක් දැක්කේ 2009 දී.  එතකොට උන්ගේ අතේ තිබුණේ සිංහ කොඩියි, කිරිබතුයි.  ආයුධවල කොටස මානුෂිකව කෙරිල තිබුණලු !) ඔල්වරසන් දෙමින් දෙමළ උඹලගේ විතරක් නෙවෙයි එහෙමයි කියල සැක කරපු ජා, මැලේ මිනිස්සුන්ගේ පවා ගෙවල් දොරවල් කඩල , බිඳලා, විනාශ කරලා, මංකොල්ල කාලා තිබුණා.  අපේ එහා පැත්තේ වයසක නිකුලස් අංකලුයි ඇන්ටියි සැකේ නිසා කොහේදෝ ගිහින් හැංගිලා තිබුණා.  ඒ ගේ වට කරපු අර වගේ ජය ගෝෂා නගා ගෙන ආපු පිරිසක් අහළ පහළ අපටත් බනිමින් “තොපිටත් ගහන්න ඕන. ජාතික කැක්කුමක් නැති හැතිකරේ “ කියමින් ඒ ගේ කඩලා ඉස්සරහින් ගිනි තිබ්බා අපි හැංගිලා බලා ගෙන.  පිටිපස්සෙන් ටිවි එකයි, තව තව බඩු වගේකුයි ආපු බස් එකට පටවා ගත්තා. එතකොට එතන හිටපු අපේ අසල්වැසියෙක් කීවේ “ඔන්න පේනවද ජාතික ආලේ.  ඕක තමයි අපේ උන් එක්ක කරන්න බැරි. හොරකමයි, මංකොල්ලෙයි.  ඉතින් මේ දෙමළ හැතිකරේ ඉවරයක් කරන්න බෑ නේ“ කියලා.

‘යුද්දේ තිස් අවුරුද්දක් තිස්සේ වවා ගෙන කෑවා‘ කියල කිව්වෙත් ඔය කතාවම නේද කියල මට පස්සේ තේරුණේ සුබද්‍රන්. කොහොම වුනත් මම ආසයි විශ්වාස කරන්න උඹ කොහේ හරි පන පිටින් ඇති කියලා.  එක ම රටක, එක පංති කාමරයක් ඇතුළේ උන් අපට උගන්නපු අකුරෙන් එහා වෙන ඇත්තක් අත්දකිමින් හිටපු උඹ මැරුනා කියලා විශ්වාස කරන්න මම කැමති නැහැ.  ඒත් සමහර විට ඒ නීරස කතාව ඇත්ත වෙන්න පුළුවන්.  

එදා පැනලා යන සමහර දෙමල පවුල් වාහනවලින් එළියට ඇදලා මරපු බවත්, සමහරු ඒ වාහන ඇතුළෙම අම්මල, තාත්තලා, උඹ වගේ සහ උඹටත් පුංචි ළමයි, වයසක සීයල, ආච්චිලා එක්ක ගිනි අගුරු බවට පත් කරපු බවත් මම පස්සේ දැනගත්තා.  සුබද්‍රන් එදා එහෙම අමු අමුවේ මරාදමපු හාරසියයත් තුන්දහසත් අතර හරියටම කියන්න බැරි ජීවිත ඇතුළේ උඹවත් ගණන් කෙරුනද ? රායප්පු ජෝෂප් හිටපු බිෂොප්තුමා ඇහුවා 2008 ඔක්තෝබර් වෙද්දී වන්නියේ හිටි බවට ලංකා ආණ්ඩුවේ ඉලක්කම් වලින් කියවෙන 4,29,059ක් මිනිස්සු, 2009 ජූලි 10 වෙන කොට ඒ ඉලක්කම් හැටියට ම 2,80, 380ක් වුණේ කොහොමද කියලා ! සුබද්‍රන්, ඒ සහතිකයක් නැති මිනිස් ජිවිත 1,46,679 ඇතුළේ උඹවත් ගණන් කෙරුනද ?  සුබද්‍රන්, මේ දැනුත් මගේ අතේ ඇඟිලි වෙව්ලනවා.  ඒත් මම අමාරුවෙන් හරි මේක ටයිප් කරන්න ඕන. 

අපි ඇස් වහගෙන හිටපු සුමානයක විතර ඒ කාලය ඇතුළේ උඹලගේ මිනිස්සු විසිපන්දහසකට වඩා යකඩඋල්වලින්, ගින්දරින්, පුපුරන ද්‍රව්‍යවලින්, පොලුවලින්,ගල්වලින් පහර දීල තුවාල කරල තිබුණලු.  සුබද්‍රන් උඹත් ඒ අතරේ හිටියද ?  සමහරු ඉන්දියාවට ගියා ලු පණ බේරගන්න. එහෙම වතුකරයෙන් ගිය පනස්අටදාහක් මිනිස්සු තාම එහෙ ඉන්නවලු ඉන්දියාවෙවත්, ලංකාවෙවත් පුරවැසියන් නොවෙන. සුබද්‍රන් උඹත් ඒ රටක් නැති මිනිස්සු අතර ඉලක්කමක් වෙලා ඉන්නවද තාමත් ?   

අර කොටුව ස්ටේෂන් එක ඇතුළේ සපත්තු මහන දෙමළ මනුස්සයාගේ ඇඳුම් ගලවල, පහර දෙමින්, සින්දු කියමින් ඒ මනුස්සයව මරා දමන පින්තූරය අපි හැමෝම වගේ දැකලා තියෙනවා.   සුබද්‍රන්, මම දන්න තරමින් උඹ දුප්පත් නෑ.  උඹලගේ තාත්තට කඩසාප්පු තිබුණා.  ඒත් 83 ජූලියේදී විනාශ කරපු කඩසාප්පු පන්දහකට වඩා අතර අනිවාර්යයෙන් ම මම දන්නවා උඹලගේ ඒ දේපලත් අඟුරු-අළු වෙන්න ඇති කියලා.  අවුරුදු කීයක මහන්සියද, පරම්පරා කීයක හීන ද කියලා හීල්ලෙන්න ඇති අම්මටයි අප්පටයි.  ගෙදර කියන්නේ කොයිතරම් සැනසිලිදායක තැනක් ද? ඒත් උඹලා කිදෙනෙක් ඒ තමන්ගෙම ගෙවල් දොරවල් ඇතුළේ අඟුරු වෙන්න ඇත්ද ඒ සතියේ විතරක්.  ඒකට බයේ කිදෙනෙක් ඒ ඔක්කොම අතෑරලා පණ බේරගන්න දුවද්දී හීල්ලුනේ නැත්නම් තමයි පුදුම.  එහෙම ගෙවල් අටදාහකට වඩා කොළඹ ගිනි අඟුරු කරල තියෙනවලු.

සමහරු කියනවා හැම දේ ම කොයි පැත්තෙත් දුප්පතුන්ට තමයි වෙන්නේ කියලා.  මාත් ඉස්සර එහෙම හිතුවා. ඒත් සුබද්‍රන්, මේ ඔක්කොම දැනගත්තටත් පස්සේ උඹ වගේ ඇත්ත මනුස්සයෙක්වත් අමතක කරල මට පොතක තියෙන කතාවක් ඇත්ත කරගන්න පුළුවන්ද ! දුප්පත්-පොහොසත් කියල වෙනසක්වත්, පිරිමි ද-ගැහැනුද කියල වෙනසක්වත්, පොඩි බබාලද- තරුණයොද-වයසක ඇත්තොද කියල වෙනසක්වත් එතැන තිබුණේ නෑ.  ඒක වුණේ උඹල දෙමළ වුණ නිසා. සුබද්‍රන් ඒ පාඩම අපට කියල දෙන්න උඹට ජිවිතය දෙන්න වුණා ද ? උඹ එහෙ ගියාට පස්සේ කොටි සංවිධානයට හරි ඒ වගේ වෙන එකකට හරි එකතු වුනා ද කියල මම දන්නේ නෑ.  ආණ්ඩුවේ ඉලක්කම් වලින් කියනවා 50-500 අතර වගේ හිටපු අරගලකරුවන් 83 ජුලියෙන් පස්සේ එක පාරටම පන්දාහ, දහදාහ වගේ වැඩි වෙන්න ගත්ත කියලා.  ඒ පාර හැර වෙන ඕන තරම් පාරවල් තියෙනව මනුස්සයෙක් වගේ අභිමානයෙන් ජීවත් වෙන්න කියල හිතන් හිටපු ගොඩ දෙනෙකුට ඊට පස්සේ පේන්න ගත්තලු ඒ පාර හැර වෙන කිසිම පාරක් නැහැ කියලා.  සුබද්‍රන් සමාවෙයන්; අපි කයිය ගැහුවට ඕක නෙවෙයි පාර කියලා, අපි හදපු පාරකුත් නැහැ.  ඉතින් උඹල එහෙම තේරුවනම්, ඒ තේරුවේ ජීවිතය උඹලට කියල දීපු දේ.  

සුබද්‍රන්, එදා උඹ විදපු අත්දැකීම මොකක් වුණත්, බෞද්ධ නොවන්නෙක් විදියට මාත් දැන් විඳවලා තියෙනවා. මුස්ලිම්වරුත් විඳවමින් ඉන්නවා.  ත්‍රස්තවාදය වැළැක්වීමේ පනත වගේ ම සිවිල් හා දේශපාලන අයිතිවාසිකම් ජාත්‍යයන්තර සම්මුතිය පිළිබද(ඔව්; ඒ වගේ ‘හිමිකම්‘ පවා !) පනත වගේ නීතිවලිනුත්, නීතියට පිටතිනුත් අපි විඳවනවා. කොහොම වුණත් වෙනසක් නැහැ; අන්තිමට මේ රටේ ‘නීතිය‘ ඒක තමයි ! එදිනෙදා ජිවිතය ඇතුළේ පුංචි පුංචි වගේ පේන දහදාහක් දේවලින් අපි විඳවනවා.  83දි ඒ බියෙන් තැතිගැනුන, කටහඬ අහිමි කළ, තුවාල කෙරුනු, සමිපතමයන් අහිමි කෙරුණු. මරා දැමුණු, උන්හිටි තැන් අහිමි කරපු, අත්-පා-ඇස් උගුල්ලා දැමුනු ඒ ‘දෙමළා‘ බවට අපි ගොඩ දෙනෙකුට පත් වෙන්නට වෙලා තියෙනවා.  ඔව් සුබද්‍රන් උඹ බවට මට පත් වෙන්න වෙලා තියෙනවා.  ජීවිතය හරි ම ආදරණීයයි.  අවුරුදු ගණනාවකට පස්සේ හරි එදා මට නොතේරුන ජීවිතය,  අද උඹේ ආත්මය මගේ ඇතුලට කඩා වැදිලා තේරුම්ගන්න බල කරමින් තියෙනවා. 

සුබද්‍රන්, අදත් සමහරු අහනවා,“සිංහලයාට නැති දමිළ හෝ අනෙකෙකුට විතරක් ඇති ප්‍රශ්නය මොකක්ද “ කියලා.  හරි සරලයි. ඌ ‘සිංහල‘ නොවීම; තව ටිකක් ගැඹුරට ගිහින් කීවොත් ‘සිංහල-බෞද්ධ‘ නොවීම.  අන්න එහෙම ‘වෙන එකෙක්‘ වෙලා ඉඳලා බලන්න කෝ කියලයි මට කියන්න වෙන්නේ. හොඳටම තේරුම් යන වෙලාවකත් ආයි කියනවා ‘‘අපි ඔක්කොම මනුස්සයෝ“ කියලා. හැබැයි එහෙම කියන අය ඊළඟ මොහොතේ ‘පංති අරගලය‘ ගැන කතාකරද්දී අර මනුස්සයෝ අතර ඔක්කොම මනුස්සයෝ නෙවෙයි කියල එකකුත් එනවා ! සමහරු කියනවා,“ඕක හරි වුණාට කියන්න ඕන නැහැ. දැන් කොටිත් නෑ නේ. ඔන්න ඔය පුළුවන් විදියට ලොකු එකට සෙට් වෙලා ඉන්න කියමු“ කියල කතාවක්.    

මේක තේරුම් කරල මට වෙහෙසයි සුබද්‍රන්.         

 

 

 

නිදහස් වෙළඳපොළට බැරිකේඩ දමන කොතලාවල මිලිටරි ප්ලෑන

‘පුස් ආණ්ඩු විරෝධය ඇත්ත අර්බුදය අත හැර දැමිමක්‘ කියලා ජූලි 13 වෙනිදා කුසල් පෙරේරා විසින් ලියවුණු ලිපියේ ගොඩක් කරුණු එක්ක මාත් ඉහළින් ම එකඟයි.  ඒත් එකඟ වෙන්න අමාරු කොටසතුත් නැතිව නෙවෙයි.    මාතෘකාව මට ආයෙමත් වර නගන්නට ලැබුණොත් ‘අත හැර දැමිමක්‘ වෙනුවට ‘මඟ හැර යාමක්‘ කියල ඒක  ලියන්න  මම කැමැතියි. 

කුසල් ගේ ලිපිය පදනම් වෙලා තියෙන්නේ ‘කොතලාවල පනත් විරෝධය‘ සම්බන්ධයෙන්.  මේක ‘ආණ්ඩු විරෝධය‘ මත සංවිධානය වන්නක් කියලා ලැබුණ තොරතුරු මූලාශ්‍රයනම් ලනුවක් වගෙයි පේන්නේ.  ජවිපෙ හා සජබ මේ අරගලයේ කොතනකවත් මූලික වෙලා නැති බව අරගලය ඇතුළේ ඉන්න අය දන්නවා.  එහෙම සම්බන්ධ වුණත් ඒකේ ඇති වරදක් මමනම් දකින්නේ නැහැ.  ඒත් ඇත්ත ඒක නෙවෙයි.  මෙහි සහභාගිත්වයේ අති හුතරය සමන්විත වනගුරුවරු අතරින් ඇත්තට ම අති බහුතරය පොහොට්ටු ආණ්ඩුව පිහිටුවන්න කඩේ ගිය ඇත්තෝ.  මේ කට්ටියත් දැන් අර ගැමි ගොවි ජනයා වගේ අනාථ අසරණ වෙලා ඉන්නේ.  නායකත්වය දෙන න්‍යෂ්ටියේ ලංකා ගුරු සංගමය ප්‍රමුඛ කණ්ඩායම් මේ පක්ෂවලින් ස්වාධින සෙට් එකක්.  ජෝෂප් ස්ටාලින් වැන්නෙක් හිටගන්නේ වෙනත් දේශපාලන සම්ප්‍රදායයක.  අනිත් අතින් අන්තර් විශ්වවිද්‍යාල ශිෂ්‍ය බලමණ්ඩලය එක්ක සමිප ව ඉන්නේ පෙරටුගාමි සමාජවාදි පක්ෂය මිස ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ නෙවෙයි.  ඔවුන් මේ අරගලය ඇතුළේ කල්යල් බලමින් පමා විමටත් මේකත් හේතුවක් වෙන්න පුළුවන්.  කොතලාවල පනත ගැන මේ කණ්ඩායම්වල උනන්දුව විවිධ සාධක උඩ වෙන්න පුළුවන්.  ආණ්ඩු විරෝධීන්ට ඇවිත් එතැනට සෙට් වෙන්න පුළුවන්. ඒත් මේ අර ගැමි ගොවි පළාත්වල වගේ ම පොහොට්ටු ගැත්තරභාවයේ පිපිරා යාමක් මිස ආණ්ඩු විරෝධින් විසින් සංවිධානය කරන ලද්දක් නොවෙයි.     

මේ ඇරුණාම ලිපියේ වැදගත් ම හරය වෙන්නේ කුසල් විසින් මතු කෙරෙන මේ ප්‍රශ්න ටික.  කොතලාවල පනත මගින් අධ්‍යාපනය පෞද්ගලීකරණයක් අමුතුවෙන් සිදු වෙනවා ද ? උතුරු-නැගෙනහිර දැනටත් සිදු වි ඇතිවාට වඩා අමුතුවෙන් මිලිටරිකරණයක් ඒ මගින් සිදු වෙනවා ද ?  සැබැවින් ම මේ පවතින අධ්‍යාපනය ‘නිදහස් අධ්‍යාපනයක්‘ ද ?  මේ ගැන කුසල් විසින් මතු කෙරෙන සාකච්ඡාව කිසිසේත් ම මග හැර යා නොහැකි, මග හැර යා නොයුතු එකක් බව මගේ අදහසයි.   

එහෙත් මේ නිසා ම කුසල් විසින් කොතලාවල පනත අහෝසි කරවා ගැනීම අත්‍යාවශ්‍ය නොවන්නක් සේ සළකනවානම් ඒකත්  බරපතල මග හැර යාමක් වෙනවා ඇති.

පනතට අදාල මේ ආයතනය සර් ජෝන් කොතලාවල ගේ කදවල වත්තේ 1981 දී ආරක්ෂක පුහුණු ඇකඩමියක් හැටියට මහජන මුදලින් ආරම්භ කරල තියෙන්නේ.  1988 අංක 72 පනතින් උපාධි හා පශ්චාත් උපාධි ලබා දෙන ආයතනයක් ලෙස ස්ථාපිත කරල තියෙන්නේ, ඒත් විශ්ව විද්‍යාල ප්‍රතිපාදන කොමිසමට පිටතින්.  2007 අංක 50 පනතින් එය විශ්වවිද්‍යාලයක් බවට පත් කරලා.  ඒකත් විශ්වවිද්‍යාල ප්‍රතිපාදන කොමිසම ට පිටතින්.  කුසල් අපට මේ ඉතිහාස කතාව සිහිපත් කරනවා.ඒ කියන්නේ ‘කොතලාවල පනත‘ ඔය කියන තරම් අළුත් වැඩක් නෙවෙයි කියන්නත් එක්ක.  ඇත්ත.

  ඒ හැරත් ‘විශ්වවිද්‍යාල ප්‍රතිපාදන කොමිසම‘ පවා ඔය කියන තරම් ‘සිවිල්‘ ආයතනයක් නොවන බව යාපනය විශ්වවිද්‍යාලයේ නීති පීඨයේ ප්‍රධානී ආචාර්ය කුමාරගුරුපරන් සමාජ සේවා නීති කටයුතු තහනම් කිරීමේ තින්දුව මෙහෙය වූ ඍජු මිලිටරි බලපෑම සිහිපත් කරමින්, තවත් සාධක ගනණාවක් එක්ක කුසල් විසින් පෙන්වා දෙනවා.  මෙකි ආයතනය හමුදා සේවයෙන් බැහැර සාමාන්‍ය ශිෂ්‍ය ශිෂ්‍යාවන්ටත් විවෘත කරන ලද්දේ 2012 දි බව ඔහු විසින් පෙන්වා දෙනවා.  අධ්‍යාපන පෞද්ගලිකරණයට එරෙහි අරගලය ඒ අවස්ථාවේ දී නොදැක්කා වගේ හිටියා විතරක් නෙවෙයි,  ඒ උද්ඝෝෂකයන් ගේ ප්‍රහාරයේ ඉලක්කය බවට පත් වූ සයිටම් හී ශිෂ්‍ය ශිෂ්‍යාවන් මුදල් ගෙවා අධ්‍යාපනය ලැබිමට යොමු කෙරුවේත් මේ කියන කොතලාවල විශ්වවිද්‍යාලයට බව ඔහු මතක් කර දෙනවා.  තවදුරටත් ඔහු දක්වන්නේ මේ වන විටත් විශ්වවිද්‍යාල ප්‍රතිපාදන කොමිසමට පිටතින් විශ්වවිද්‍යාල මට්ටමින් වන උපාධි පිරිනමන ස්වාධින රජයේ ආයතන 05කුත්, කොමිසම විසින් නිල වශයෙන් පිලිගත් මුදල් අය කොට උපාධි පිරිනමන ආයතනත්, එවැනි පිළිගැනිමකින් තොර ව මුදලට විදේශ උපාධි ලබා දෙන ආයතන තවත් ගණනාවකුත් ඇති බවයි.  ඒ විතරක් නොවෙයි,  සියළු ම රජයේ විශ්වවිද්‍යාල ද මුදල් අය කොට ඩිප්ලෝමා, උපාධි, පශ්චාත් උපාධි පිරිනමන පාඨමාලා පවත්වා ගෙන යන බවත් ඔහු පෙන්වා දෙනවා. විවෘත විශ්වවිද්‍යාලයේ 2018 වාර්ෂික වාර්තාවට අනුව රුපියල් මිලියන 812.51 උපයා ගෙන ඇත්තේ ඔවුන් සිය පාඨමාලා අළෙවි කිරීමෙන් බවත් පෙන්වා දෙනවා.

විශ්වවිද්‍යාල මට්ටමට පහළින් ඇති ජාත්‍යන්තර පාසල් පමණක් නොව ටියුෂන් ආයතන ද, විවිධ මට්ටමින් රජයේ පාසල් තුළ පළමු ශ්‍රේණියට බඳවා ගැනීමේ සිට ම පවතින මුදල් අයකිරිම් ගැන ද  සිහිපත් කරන කුසල් ‘අධ්‍යාපන පෞද්ගලීකරණයක්‘ ගැන මේ දේවල් අමතක කොට කතා කළ හැකිදැයි විමසනවා. 

 

මේ සියල්ල ම 100%කටත් වඩා ඇත්ත ය !

 

මගේ පෞද්ගලික පිළිගැනිම නම් ‘නිදහස් අධ්‍යාපනය‘ කියා දෙයක් ලංකාවේ ඇත්තේ නැති බවයි.  නොමිලේ අධ්‍යාපනය යන අරුතින් ද, ස්වභාෂා අධයාපනය යන අරුතින් ද, නිදහස පුබුදවන යන අරුතින් ද, සත්‍යය ගවේෂනය යන අරුතින් ද යනාදි මේ කුමන අරුතකින් හෝ මේ පවතින අධ්‍යාපනය ‘නිදහස්‘ යයි කීම විකාරයක්.  දෙන දේ අනුව ද, දෙන විදිය අනුව ද යන කිසි ම විදියකින් මෙය ‘නිදහස්‘ වෙන්නේ නැහැ.  රාජ්‍යයක් ලෙස ද අවවර්ධිත තත්වයේ ශ්‍රී ලංකාවක රාජ්‍ය ඒකාධිකාරය යටතේ මොන ම විදියක හෝ ‘නිදහස්‘ අධ්‍යාපනයක් බලාපොරොත්තු වෙන්න බැහැ.  ඒ වගේ සිහිනයක් දැකීමේ ඉඩ ප්‍රස්ථාව තහවුරු කර ගන්නනම් අනිවාර්යයෙන් ම  නිදහස් වෙළඳපොළ අවකාශය රැක ගන්න වෙනවා.  ඒ වගේ අවකාශයයක් ඇතුළේ විතරයි සමාජ ව්‍යවසායකත්වයක් වගේ උපායමාර්ග පාවිච්චි කරල වඩා හොඳ අධ්‍යාපනයක් ගැන සිහින පර්යේෂණාගාර මහපොළොවට ගෙන එන්න පුලුවන්කමක් හැදෙන්නේ.  ඒ මිස පසුගාමී රාජ්‍යයක ඒකාධිකාරයක් මගින් කිසි දවසක ඇත්ත ‘නිදහස් අධ්‍යාපනයක්‘ හදන්න බැරි වෙයි. 

 

හැබැයි කුසල් ගේ ලිපිය එක්ක මට තියෙන එක ම ප්‍රශ්නයත් තියෙන්නේ මෙන්න මෙතැන ම යි ! 

 

යෝජිත කොතලාවල ජාතික ආරක්ෂක විශ්වවිද්‍යාල පනතෙන් යෝජනා කරන්නේ කිසිසේත් ම නිදහස් වෙළඳපොළ ක්‍රමයක් යටතේ වන විශ්වවිද්‍යාලයක් නොවේ.  ඒ කියන්නේ එතන තියෙන්නේ පෞද්ගලීකරණය කරන ලද ආයතනයක් නො වේ.  ඒ වෙනුවට අධ්‍යාපනයත්, ඒ හරහා මුළු සමාජයමත් රාජ්‍ය මිලිටරියේ වරප්‍රසාදිත කල්ලියක් අතට පූර්ණ රාජ්‍ය බලය ඇතිව පාවා දීමේ සැලැස්මක්;  නිදහස් වෙළඳපොළ ක්‍රමය, රාජ්‍ය මිලිටරි බලය යොදවලා අඩස්සි ගත කරන සැලැස්මක්;  මියන්මාරයේ, පාකිස්ථානයේ මෙන් මිලිටරි රාජ්‍යයක් ගොඩනැගීමෙ සැලැස්මක්.

තවත් විශ්වවිද්‍යාලවලට උපාධි ප්‍රදානක බලය පවරන්න, අනුබද්ධ ආයතන පිහිටුවන්න, පාසල් පිහිටුවන්න, විෂයමාලා සකසන්න, කොටින් ම වෙනත් අධ්‍යාපන පරිපාලන ව්‍යුහයක් ස්ථාපිත කරන්න පුළුවන් බලගතු ආයතනයක් බව ට මේ පනතින් කොතලාවල විශිවවිද්‍යාලය පත්කරනවා.  වෙන විදියකට කීවොත් විශ්වවිද්‍යාල ප්‍රතිපාදන කොමිසමට ආදේශක වෙන ම ආයතනයක් බවට කොතලාවල විශ්වවිද්‍යාලය පත්වෙනවා.  ඒ විතරක් නෙවෙයි, අධ්‍යාපන හා උසස් අධ්‍යාපන අමාත්‍යාංශයන්ටත් ආදේශක ආයතනයක් බවට පත් වෙනවා.  ඊට පස්සේ එතැනින් ඒක එතැනින් නවතීද ?

දැනට තියෙන පොඩි මොඩල් උදාහරණයක් බලමු.  කෝවිඩ් පාලනය කරන්න කියල ‘බලකායක්‘ හැදුවනේ.  රාජ්‍යයක ප්‍රතිපත්ති තීන්දු ගන්න ඕන හැමවිට ම ඒ රටේ දේශපාලන විධායකය.  ඒක මඟ හැරිය නොහැකි වගකීමක්.  මේ රටේ දේශපාලන විධායකය කොටස් දෙකකින් සමන්විතයි. ජනාධිපතිවරයා එක පැත්තකින් ඍජු මහජන ඡන්දයෙන් පත් වෙනවා. අනිත් සෙට් එක පාර්ලිමේන්තුවේ වැඩි ආසන දිනා ගත්ත කණ්ඩායමේ නායකයා හෝ නායිකාව අගමැති වෙමින්, එයා ගේ මග පෙන්වීම යටතේ පත් වෙන ඇමති මණ්ඩලය.  එයාල ගන්න තින්දු ක්‍රියාත්මක වෙන්න ඕන අමාත්‍යාංශ ලේකම් හරහා.  දැන් මොකද වුණේ ?  මේ ඔක්කොම උඩින් පන්නල ගිහින් සෞඛ්‍ය අමාත්‍යාංශයටවත් අදාල ම නැති යුද හමුදාපතිට ‘කෝවිඩ් බලකාය‘ බාර දෙනවා ජනාධිපතිවරයා විසින්.  ඒ බලය සෞඛ්‍ය විතරක් නෙවෙයි, ගමනාගමන හා  ප්‍රවාහන, සන්නිවේදන වගේ හැම ක්ෂේත්‍රයක් ම වසා පැතිරෙනවා.  ඒ එක්ක ම අර්බුදයත් ඒ හැම ක්ෂේත්‍රයක් ම වසා පැතිරෙනවා.  ඒ යුදහමුදාපතිවරයාගේ පෞද්ගලික අදක්ෂතාවයකට වඩා කිසිසේත් ම අදාල නැති විදියේ පැතිරුණ බලතල ප්‍රමාණයක් මේකෙන් පැවරෙන නිසා.

දැන් අධ්‍යාපනය හරහා වෙන්න යන්නෙත් ඕකම නෙවෙයි ද ?

මේ බිහිසුනු මිලිටරිකරණය කොතලාවල පනතින් ආරම්භ වන්නක් නොවන බව ඇත්ත. ඒත් කොතලාවල පනත ඒ ගමනේ සන්ධිස්ථානයක්.  දැනටමත් උතුරු නැගෙනහිර මේ තත්වය ක්‍රියාවට නංවෙමින් පවතින නිසාවත්, දකුණේත් වෙන වෙන විදිවලින් මේ ක්‍රියාවලිය දියත් වී ඇති නිසාවත් අපි ඒක ඉවසිය යුතු ද ? තවමත් අපි කරවටක් වෙනතුරු ගිලිල නැහැ.  සමහරවිට කොතලාවල පනත කියන්නේ මේ මිලිටරිකරණ ව්‍යාපෘතියේ අවසන් විලාපය බවට පත් කරන්නට අපට පුළුවන් වෙනවා ඇති.            

    

 

අද ලංකාවේ ඉදන් එදා ප්‍රංශය ගැන කියවා ගනිමින්

 බැස්ටිල් බලකොටුව බිද දමන ලද්දේ මේ වගේ ජූලි 14 වැනිදාවක.  1789 ප්‍රංශ විප්ලවයේ ජයග්‍රාහි දවස හැටියට සැළකෙන්නේ මේ දවස.  ඒ කාලේ වැඩවසම් ප්‍රංශය පාලනය කරපු රාජාණ්ඩුවේ අවසානය මේ බිදවැටිම මගින් සලකුණු කෙරුනා. 

රජ්ජුරුවෝ රදලයන් හා පූජකයන් එක්ක හවුලේ ඒකාධිපති පාලනයක් අර ගෙන ගියා.  මධ්‍යම පංතිකයන් හා දිළිඳු මිනිසුන් මත විශාල බදු බරක් පැට වි තිබුණා.  ඒ බදුවලින් අර පාලක කල්ලි සුර සැප වින්දා.  ඒ මදිවට මේ පාලක කල්ලිවල තන්හාව පිරිමහන්න හතර වටේ ම යුද්ධ අවුලගෙන තිබුණා; ඒවාට ජිවිත දෙන්න වුණෙත්, ආබාධිත වුණෙත් අර දුගී දුප්පත් ජනතාවගේ පුතුන්.  ඔය හැම තැන ම වෙනව වගේ තමයි.  ‘රණවිරු‘ වගේ අං තට්ටු පැළඳ වීමුත් එහෙත් නොතිබුණා නොවෙයි.  ඒත් මූලික වශයෙන් මිනිස්සුන්ට ‘ප්‍රංශය‘ වුණේ ‘රජ්ජුරුවෝ‘.  “රාජ්‍යය නම් මමයි“ කියලා ලුවී රජ්ජුරුවෝ කීවා ම එදා ඒක මිනිස්සුන්ට අරුමයක් නොවුණේ ඔය නිසා.  ඒත් ලුවි ගේ රාජ්‍යයකට අනෙක් මිනිස්සු තමන්ගේ දේපළින්, ජිවිතවලින් වන්දා ගෙවන්නේ අහවල් කොං ගෙඩියකට ද කියල අහන්න කොන්ද පණ තිබුණ මිනිස්සු එහෙත් හිටියා.  ඒ වගේ අය තොග ගණනින් අත්අඩංගුවට අරන් හිර කරල දාපු ලොකුම කඳවුර මේ බැස්ටිල් බලකොටුව කියල හඳුන ගන්න පුළුවන්.  ඒක වටලල පහර දීල, යටත් කරන එක ප්‍රංශ ප්‍රජාතන්ත්‍රික විප්ලවයේ ජයසංකේතය කියල හඳුන ගන්නේ ඒ නිසා. 

 ප්‍රංශය, ලෝකයේ මුල් ම‘ජාතික රාජ්‍යය‘ හැටියට හඳුනා ගන්නවා.  මම මේ කියන්නේ නූතන දේශපාලන විද්‍යා තේරුමෙන්. ඒ නිසා අර දෙදාස් පන්සීය ජාතියේ සෙට් එකටත්, රාවණා-එනුමන්තා ජාතියේ සෙට් එකටත්, තව ඒ වගේ සෙට් ඉන්නවානම් උන්දැලාටත් මේ කතාව අදාල වෙන්නේ නෑ. 

මේ ‘ජාතික රාජ්‍යය‘ පදනම් වෙන්නේ ‘ජාතිය‘ කියන අදහස මත.  ඒක ගොඩ නැගුනු විදිය අපුරු කතාවක්.  විප්ලවයෙන් රාජාණ්ඩුව එහි සියළු සාමාජිකයන් ද සමගින් නිර්දය ලෙසින් විනාශ කෙරුනා.  මේ තත්වය ය්රෝපයේ අනෙක් රාජාණ්ඩු බියෙන් වෙව්ලුම් කවන්නට හේතුවක් වුණු බව අමුතුවෙන් ආයි කියන්න දෙයක් යැ ! මේ එල්ල වුණ තර්ජනාංගුලිය හමුවේ රාජාණ්ඩු සෙට් එකක් ම එකට සෙට් වෙලා ළදරු ප්‍රංශ සමුහාණ්ඩුව විනාශ කරන්න ප්‍රංශය වටලෑවා.  ප්‍රංශ රට ඇතුළෙ මිනිස්සු හිටියේ අන්දුන් කුන්දුන් තුන් කුන්දුන් වෙලා.  එතෙක් එයාලා වෙන කවුරුවත් නෙවෙයි රදලයන් හරහා රජ්ජුරැවන්ගේ ගැත්තරයෝ.  ඉතින් ‘ප්‍රංශය‘ හෙවත් රජ්ජුරුවෝ, තමන්ට අනතුරක්නම් අදාල රදලයන් අතේ පණිවුඩ එව්වාම, ඒ රදලයා කරන්නේ තමන් ගේ වැයික්කියේ තමන්ගේ කියන ඉඩකඩම්වල, තමන් යටතේ නඩත්තු වෙමින් ඉන්න ගැත්තන් හෙවත් ප්‍රෙව්ණිදාසයන් සෙට් එකක් තෝරලා රජ්ජුරුවන්ගේ යුද සේවයට යවනවා.  ඔය අනිත් සේවාත් වුණේ එහෙමයි.  ලංකාවෙත් අර කියන අතීත ශ්‍රී විභූතිමත් කාලේ ඇත් කතාව දිව්වේ ඔය විදියට තමයි.  දැන් රදලයොත් නැත්නම්, රජ්ජුරුවොත් නැත්නම් අහවල් එකා බේරගන්නද යුද්ධයට යන්නේ ! ඉතින් විප්ලවවාදි සමුහාණ්ඩුවට සිද්ධ වුණා මිනිස්සුන්ට අළුත් හිතක් දෙන්න. ඒ තමයි ‘ජාතිය‘ ! ඒකෙන් කිව්වේ ප්‍රංශය කියල තියෙන මේ රටේ වාසය කරන ඕනැ ම මනුස්සයෙක් ඒ රාජ්‍යෙය් පොදු  උරුමක්කාරයෙක්, උරුමක්කාරියක් වෙනව කියන එක.  ගැහැණියක්ද- පිරිමියෙක්ද- වෙනත් ලිංගිකයෙක්ද කියන ඒවා අදාල නෑ.  කතා කරන භාෂාව අදාල නෑ.  අදහන- නොඅදහන ආගම් කතන්දර අදාල නෑ.  දුප්පත්ද-පොහොසත්ද අදාල නෑ.  මේ හැමෝම එතැන් සිට ‘ප්‍රංශ ජාතිය‘.  යම් රාජයයක වාසය කරන කවුරුත් එක දේශපාලන සමූහයක් වශයෙන් ජාතිය වෙනව කියන අදහස ‘ජාතිකවාදය‘(Nationalism) කියල හඳුන්වන්න ගත්තා.  මේක ජාතිවාදය, වර්ගවාදය යන අදහස දෙන (Racism) කියන එකෙන් වෙනස්. මේ දෙවනුව කී එක තියෙන්නේ යම් ජාතියක්තව එකකට වඩා අස් හෝ පහත් කියන අදහසින්.  සමහර විට ජාතික රාජ්‍යයන් ගොඩ නගන්නට බලහත්කාරයෙන් මේ වර්ගවාදි උපක්‍රම යොදාගන්නා නිසා ඒකට ‘පටු ජාතිකවාදය‘ කියන යෙදුමත් යොදා ගන්නව දැක ගන්න පුළුවන්.  ඉතින් මේ මුල් කාලින ජාතික රාජ්‍යය ගොඩ නැගීමේ දි සූත්‍රය වුණේ ‘එක් ජාතියකට එක් රාජ්‍යයක්- එක් රාජ්‍යයකට එක් ජාතියක්‘ කියන අදහස.  නොයෙක් හේතු නිසා සමහර රාජ්‍යයන් ජාතින් හැටියට ම අති විශාල විවිධත්වයකින් යුත්.නිසා පස්සේ කාලෙක මේක ප්‍රායෝගික කරගන්න ටිකක් වෙනස් හැඩ තල දෙන්න වුනා.  ‘බහුත්ව රාජ්‍යය‘ (Pluralistic State) කියන සංවර්ධනය ඊට එකතු වෙන්නේ ඒ විදියට. 

ලංකාව වගේ රටවල් අද දවස වෙන කොටත් මේ ‘ජාතිය‘ ගොඩ නගා ගන්න අසමත් වීම ඇතුළේ ‘ජාතික රාජ්‍යය‘ ගොඩනගා ගන්න වැඩේ පට්ට ම අඤ්ඤකොරොස් තැනකට අරන් ගිහින් තියෙන්නේ.  ශ්‍රී ලංකාව කියන ජාතික රාජයය හදන්න නම් ‘ශ්‍රී ලාංකික‘ කියල ජාතිය ගොඩනගන්න ඕන.  එත් මේ කියන ‘ශ්‍රි ලාංකික‘ එක ‘සිංහල බෞද්ධ‘ එකට හිවල් හමක් කියල තේරුම් ගත්ත ගමන් ඒ වැඩේ හබක් ! 

අනිත් අතින් නිර්වස්තරයෙන් ම ‘සිංහල-බෞද්ධ රාජ්‍යය‘ හදන්න දිවිමිහියෙන් ඇප කැප වී ඉන්න අය ඒකේ දේශසිමාව මුළු දුපත වටේ ම මාක් කරපු ගමන්අනිත් හැමෝටමත් වෙනවා තමතමන් ගේ ඒවත් මාක් කර ගන්න. ඉතින් මේ කපේදි ඕක හදන්න වෙන්නේ නෑ, මේ මහාජාතිකවාදය(මාක්ස්වාදි වහරින් ෂෝවිනිස්ට්වාදය) පරාජය කරනකම්.

ඉතින් ප්‍රංශ මහා විප්ලවය විසින් ලෝකයට බිහි කරපු තව ගොඩක් උරුමයන් තියෙනවා.  ඒ අතර ‘ජාතිය‘ ගැනත්, ‘ජාතික රාජ්‍යය‘ ගැනත් මෙම් පාඩම මේ දුප්වාසින්ට වඩාත් වැදගත් වේවි කියල මම හිතන්නේ.

ඉතින්, එන්න අපි ප්‍රංශ විප්ලවය අනුස්මරණය කරමු !           

 

ප්‍රජා කෘෂි විප්ලවයකට බලාපොරොත්තු දල්වන තවත් කතාවක්

 https://fb.watch/6tyBtM8ZRs/

මුළින් ම මේ වීඩියෝ ක්ලිප් එකේ පොර ගේ කතාව ඇහුන ම මට WoW කියවුණා. පස්සේ ආයි බලා ගෙන යද්දී මට අනිත් පැත්තට හිතුනා මේක ටිකක් අතිශයෝක්ති ජනකයි වගේ. හැබැයි මේක නිකම් ම නිකම් විසි කරන්න පුළුවන් කතාවක් නෙවෙයි. මේ අත්දැකීමේ රහක් සහ ගුණයක් තියෙනවා වගේ.

මම බියොන්ඩ් ඩි ෆ්‍රේම් එක්ක සෙට් වෙමින් ඉන්න වැඩකටත් කිට්ටු නිසා මට හිතුණා මේක බෙදාගැනීමේ වෙන වටිණාකමකුත් තියෙන්න පුළුවන් කියලා.
මේ කතාවේ හැටියට මේ පොර කෑමෙන්, බීමෙන්, බෙහෙත්-හේත් වලින් ස්වයංපෝෂිතයි. ඒ හැම මගුලක් ම මිනිහ විසින් වගා කර ගෙන තියෙනවා. මීමැසි පාලනයකුත් කරනවා. ලුණුත් හදා ගනනවා. හැබැයි පොර ට කියල එහෙම ඉඩම් කඩමුත් නෑ ලු. අන්න ඒ කතාව ඉන්ටරෙස්ටින්. එයා ඒ ප්‍රශ්නය දිනල තියෙන්නේ වටේ කොමියුනිටි එක හෙවත් අහල පහළ ප්‍රජාව එක්ක සෙට් වෙලා; එයා කරන්නේ කාටත් වගා කරල දෙන එක. තමන්ගෙම ඉඩමක් නැතත් කරන්න පුළුවන් දේවල් ගොඩක් පොර යෝජනා කරනවා. අඩු ම ගානේ මිළ දී ගන්න කෑම බීම ඒ වගේ වගා කරන අයගෙන් කෙළින් ම ගන්න කියලයි එයා යෝජනා කරන්නේ.

මහා පරිමාණ කෘෂිකර්මාන්තයට එයා පට්ට ම විරුද්ධයි. "මට ඕනෑ ඔබේ ආහාර ගැන ඔබ ලවා ප්‍රශ්න කරවන්න. ඒවා එන්නේ කොහෙන්ද? ඒවා හැදෙන්නේ කොහොමද? ඔබට ඒවා ලැබෙන්නේ කොහොමද? මහපොළොවට, අනෙක් සත්ව විශේෂයන්ට සහ මනුෂ්‍යයන්ට ඒවා බලපාන්නේ කොහොමද? මේවාට ලැබෙන පිළිතුරු ඔබ කැමති ඒවා නොවේනම්, ඔබ කළ යුත්තේ මොනවාද? අවංකව ම  කීවොත්, මට න්‍යායපත්‍රයක් තියෙනවා;මට ඕන මේ පිළිතුරු වෙනස් කරන්න පුළුවන් විදියට ඔබව බලගන්වන්වන්න.."
ඉතින් එච්චරයි.
ක්ලිප් එක බලන්න.
ස්වයංපෝෂිත රටක් කියන්නේ කෙප්පයක්. ස්වයංපෝෂිත මිනිහෙක් ගැනත් මටනම් විශ්වාස කරන්න පුළුවන් බඩු නෑ. තිබ්බත් එතනට යන්නත් හොද නෑ. ඒත් මහා පරිමාණ නිෂ්පාදනය ගැන මේ විවේචනය සහ ඒකට මුහුණ දෙන්න මේ විදියේ ට්‍රයි එකක් දෙන එක වීරවික්‍රමාන්විත වැඩක් වගේ මටනම් දැනෙනවා.
බියොන්ඩ් ඩි ෆ්‍රේම් පුද්ගලික ආයතනයක්. සමාජ ව්‍යවසායකත්ය දිරිගැන්වීම අපේ එක අරමුණක්. අපටත් න්‍යාය පත්‍රයක් තියෙනවා. මේ හැම දේම පරිනත ලාංකික පුරවැසි සමාජයක් නිර්මාණය කරගන්න. 
අපේක්ෂා කරපු වැඩකට ගන්න කම් හිස් ඉඩම් තියෙනව නේ. අනිත් අතින් කෙටි කාලයකට හරි එහෙම ඉඩමක් හොයමින් ඉන්න අය ඉන්නව නේ  අපේ සමාජයේ මේ වගේ  ප්‍රශ්නයකටත් විසදුමක් ලැබෙන විදියේ ව්‍යාපාර වැඩක් ගැන ප්‍රෙජෙක්ට් එක්ක රස්තියාදු වෙමින්. අපි ට්‍රයි කරනව මේ දෙපිරිස එකතු කරන්න. ඒක ඇතුළේ එහෙම නිෂ්පාදනයක්, සේවාවක් බලාපොරොත්තුවෙන් ඉන්න අයටත් එකතු වෙන්න ඉඩක් හදන්න. ඒ රස වුණත් වස විස වෙනුවට කෑම බීම හොයන අය, යමක් කරන්න පුළුවන්කමත් තියලත් ඒකේ  පියවරක් තියාගන්න ඕන ආත්ම විශ්වාසය සොයමින් ඉන්න අය, ලෙඩරෝග වලට වඩා සුදුසු සහ පහසු ප්‍රතිකර්ම හොයමින් ඉන්න අය, පළතුරු, එළවළු නැත්නම් ඔසුපැල එකතු කරල වෙන නිෂ්පාදනයක් කරන්න,කරල සමාජගත කරන්න බලා ඉන්‍න අය ආදි වශයෙන් බොහෝ අය මේ හිස් ඉඩම් උස් වැඩට යොදවන වැඩෙන් බලසතු වෙයි කියල අපි හිතනවා.
ඒ වගේ ම මේ වගේ වැඩක් කරන එක ම කට්ටිය අපි වෙන්න ඕනත් නෑ. වැඩේ පැතිරෙන තරමට අපිත් සාර්ථකයි. ඒ අතින් වීඩියෝ ක්ලිප් එකේ පොර සහ අපි ටිකක් සෙට් !