මෑතක දී අපි නිතර මුණගැහුනේ නැහැ. ඒත් ඉඳ හිට මුණුපොතෙන් හරි මුණගැහුනොත් වචනයක් හරි කතා නොකර හිටියෙත් නැහැ. ඒ දයාන්විත, කාරුණික මිතුරිය හෙට දිනයේ දී ආයෙමත් මුණ නොගැසෙනු ඇතැයි මතකයට එන විට හදවතේ අවුලක් දැනෙන්න ගන්නවා.
ශාන්ති.........ආයෙමත් “පොයිට්ටු වාංගෝ“ කියන්නට අවස්ථාවක් නො දීම සදාකාලයට ම නික් ම ගිහින්.
ශාන්ති සච්චිතානන්දන්..........
ඊයේ උදේ මම ඇය ගේ නිවස ට ගියා. මා දන්නා හඳනන එකම එක අය ශාන්ති. ඒත් ඊයේ ඇය ගේ ප්‍රාණයෙන් නිරුද්ධ සිරුරත් අපෙන් සමු ගන්නා දවස ! මම පැයකටත් වඩා එතැන රැඳී හිටියා. මට මහා තනිකමක් දැනෙමින් තිබුණා. කොහොමටත් මා පෙළමින් තිබෙන තනිකම අස්සෙන් ඒ බව අමුතුවෙන් ම දැනෙමින් තිබුණා.
මට දැණුන ශාන්ති සුවිශේෂ චරිතයක්. පීඩිතයා, ස්ත්‍රිය ශක්තිමත් කිරීම ඇය මුළු කාලවකවානුව පුරා ම පෙනි හිටි අරගලයක්. ‘අධ්‍යයන කව‘ ගැන අපි සුමාන ගණන් වාද විවාද කරගනිමින්, ඒවා භාවිතයට දාන්නේ කොහොමදැයි කිරා මැන බැලුවා. “තමන්ගේ මතය පටවන්න එක වැඩක් නෑ. හොඳට ම අහුම්කන් දීමේ පුරුද්දක් තියෙන, හැම මනුස්සයා තුළ ම තියෙන අවබෝධය මතු කරල අරන් දියුණු කරගන්න උදව් වෙන්න පුළුවන් නායකත්වයක් හදන්න ඕන. නැත්නම් අපි විශ්වාස කරන, හින දකින අළුත් සමාජය කරා මේ සමාජය ඇතුළෙන් ම වෙනස් කරගන්න කවදාවත් බැරි වේවි“ ඇය දිගින් දිගට ම පෙනී හිටිමින් අරගල කළේ ජනතාවගේ ශක්තිය ගැන අත්‍යවශ්‍ය වූ විශ්වාසයක් තියා ගනිමින්. විලිඳු මධ්‍යස්ථානය හරහා පුංචි ප්‍රකාශනයන් කරමින්, ඒ ශක්තිය මතු කරවන සාකච්ඡාවන් ට ඇය පුංචි පුංචි මුලාශ්‍ර ගොඩ නැගුවා. ඒ සංවාදය ගොඩනගන්න පුළුවන් ප්‍රජා මධ්‍යස්ථාන ගැන ඇය ට යෝධ සිහිනයක් තිබුණා. ඒත් ඒවාට ඕන වියදම් හොයා ගන්න දරපු උත්සාහයේ දී ඒ වගේ අවංක උත්සාහයන් දරපු බොහොමයක් දෙනෙක් ට වගේ ම ශාන්තිටත් සාර්ථක වෙන්න බැරි වුණා. කණගාටුවෙන්, කලකිරීමෙන් ඇය අකුලා ගත්තේ නැහැ. අපිට ඒ ගමන් ඉස්සරහට යන්න බැරි ව අපි පවා ඇද වැටෙමින් යද්දී ඇය මේ ‘සොක්‍රටීස්‘ මොඩලය වෙනුවෙන් ඇයගේ ජිවිතයෙන් කැප වුණා. ඇය තනියෙන් ඒ යොධ ගමන ගැන දැවැන්ත සිහිනය වෙනුවෙන් ඇයගේ දෙපයින් යා හැකි තරමින්, ඒත් උපරිම ජවයෙන් දිව ගියා.
අපි නැතත්, කවුරු නැතත් ඒ විදියට දිව ගිය, ඒ දිව යන අතරතුර පොඩ්ඩක් නතර වී අපි ගැනත් හොයා බලපු, හමු වුණා ම දයාන්විත සිනහවෙන් කවදත් පිළිගත්තු ශාන්ති වගේ ආදරණිය කැරලිකාරිනියන් සමුගනිද්දී දැනෙන හිස් තැන ගොඩක් ලොකුයි. ඒ තැන් පුරව ගන්න අමාරුයි.
මිනිස්සු මැරුණා ම ජිවත් වෙන අයට වඩා හරි ම අමුතුයි. ඒ හිස්බව තුරුලු කරන් මම එළියට බැස්සා.
No comments:
Post a Comment