ඔන්ලයින් යනු අර්බුදයේ හේතුව නොවේ;විභාග කේන්ද්‍රීයත්වයේ අර්බුදයේ හඩ පමණි.

 'ඔන්ලයින්' කියද්දිත් ඔක්කාරයට එන සයිස් ය. අති විශේෂයෙන්ම නරක ම අත්දැකීම් ඇත්තේ අධ්‍යාපන ක්ෂේත්‍රයේ ය. මාස 15ක් පමණ දිගු කලක් වසා දමා ඇති ආණ්ඩුවේ ඉස්කෝලෙ 10,012 ක් ඇතුළු පාසල් පද්ධතිය කෝවිඩ් නිසා ඇරගන්නට බැරි ය. ඒ කියන්නේ ඉස්කෝල බිල්ඩින් ටිකට ගුරුන් සිසුන් ගාල් කර ගත නොහැක. එහෙම කරන්නට යාම නිසා දැනටමත් නිරපරාදේ මරණ ග‍ණනකි.

ආණ්ඩුවට මේ පාසල් පද්ධතිය සහ විශ්ව විද්‍යාල පද්ධතිය පවත්වා ගෙන යාම සදහා තිබූ එක ම විකල්පය ඔන්ලයින් අධ්‍යාපනය ලෙස හැදින්වූ අන්තර්ජාල ප්ලැට්ෆෝම් ය. ඒකත් ගුරුවරුන් හා ශිෂ්‍ය-ශිෂ්‍යාවන් ස්වේච්ඡාවෙන්, තම තමන් ගේ වියදමෙන්,තම තමන් ගේ උපකරණවලින් ඒ වැඩේ පටන් ගත් පසු ය. ඒවා අධීක්ෂණය කරන්නට, නිල ඇදුම් ඇගලා ගෙන විකාරරූපි නාට්‍ය රගදක්වන්නට නිලධාරීන් ඒ මැදට පැන බලපෑම් එල්ල කරන්නට පටන් ගැනීමෙන්, ගුරුන් ගේ රතු කට්ට ද පැන්නේ ය. දිවයින පුරා ශක්තිමත් අන්තර්ජාල පහසුකම් පද්ධතියක් නැත; උපකරණ නැත; වියදම් කරන්නට සිදුවන්නේ අතිනි. ගුරුන් හා ශිෂ්‍යයන්ට ටැබ් ලබා දී, රට පුරාම අන්තර්ජාල කලාප ව්‍යාප්ත කොට පටන් ගන්නට ගිය අධ්‍යාපන ප්‍රතිසංස්කරණ සහ ප්‍රතිව්‍යුහගතකිරීම් ආපස්සට හරවද්දී අපේ ඊනියා ප්‍රගතිශීලී කියන බලවේග රග දැක් වූ ප්‍රතිගාමී කාර්යභාරයේ විපාක දැන් දැන් අපි භුක්ති විදිමින් සිටිමු. ඒ කාලේ ඔවුන් ඇසුවේ 'දැන් අධ්‍යාපනයට අඩු ටැබ් ද' කියා ය. 'ඡන්ද නැති කරගන්නා වැඩක්'යි කියමින් වත්මන් රෙජීමයේ ද ප්‍රධාන හවුල්කරුවකු වන එවකට සිටි ජනාධිපතිවරයා ඒ යෝජනාව හමස් පෙට්ටියට එබුවේ ය.
ඉතින් අන්තර්ජාල පහසුකම් ගැන කවර කතා ද ! රටේ ජාතික මට්ටමේ පරිගනක සාක්ෂරතාවය 32%කි. එය නාගරික වශයෙන් ද 43.5%කි;ගම්වල 30.7%කි;වතුකරයේ 12.1%කි. මේ ගණන් බලා ඇත්තේ අවුරුදු 5-69 අතර පිරිස අතර ගේම් ගහන්නට හෝ පරිඝනයක් හසුරුවා ගැනීමේ හැකියාව අනූව ය. අපි අත ඇති බොහෝ ස්මාර්ට් දුරකථන ඇතුළු උපකරණවලින් වැඩි ම දෙනෙකු ෆේස්බුක් ගොස් සුද්ද සිංහල කෙටීමට හා සකබර්ග්ලා විසින් දී ඇති මූණක්, අතක් ලකුණු කොට දීමට වඩා දෙයක් දන්නේ නැත. බොහෝ වැඩිහිටියන්, විශේෂයෙන් ම ගුරුවරුන් අන්තර්ජාලය සලකන්නේ යක්ෂයෙකු ලෙස ය. පාසල්වල ICT ලැබ් වල හොදම දේ වාරණය කර ඇත. ලෝකයේ sex සම්බන්ධයෙන් වැඩි ම අතෘප්තිමත් පාරිභෝජකයන් සිටින රටක් බවට ලංකාව පත්වන්නේ ඉහත සියල්ලේ අනිවාර්ය ප්‍රතිපලයක් ද ලෙස ය.
ඉතින් දැන් ඉස්කෝල බිල්ඩින් ටික ඇරගන්නට බැරි වූ කල මේ කවුරුත් zoom, meet,team, classroom ආදි අන්තර්ජාල ප්ලැට්ෆෝම් සොයා ගිය හ. අර පසුබිමේ මේ වැඩේ කරන්නට යාම අත්‍යවශ්‍ය හෝම්වර්ක් මග හැර මැද්දෙන් පැනීමකි. මේ වන විට ප්‍රතිඵල ලෙස දරුවන්ගෙන් 60%ක් අධ්‍යාපනයෙන් පිටුවහල් වී ඇතැයි ද, සිලබස්වලින් 5%-10%ට වඩා කවර් කර නැතැයි ද ගුරු සංගම් වලින් පෙන්වා දී ඇත.
පුළුල් අන්තර්ජාල ආවරණයන් ගැන අතේ පත්තු වෙන මාගල් සයිස් බේගල් දෙසා බෑම වෙනුවට ඇත්ත විකල්පයන් දෙසට හැරෙන ලෙස ගුරු සංගම් දැන් බලකරමින් සිටී. අධ්‍යපෙයේ අහිමි වන සම අවස්ථා ගැන මානව හිමිකම් කොමිසම වෙත පැමිණිලි කිරීමේ උද්ඝෝෂණයක් ද ඔවුහු දැන් ආරම්භ කර ඇත.
ආණ්ඩුව අධ්‍යාපනය පමණක් නො ව කිසිදු තීරණාත්මක ප්‍රශ්නයක් ගැන විකල්පයක් නිර්මාණය කරන්නට අසමත් ව සිටී. ඒ රට කරවන ඇත්තන් ගේ දෝෂයක් ම යයි මම නොසාතමි.ඔවුන් සැබැවින් ම අපේ සමාජයේ අන්ත පසුගාමී බලවේගවල මජර කොල්ලකාරි උවමනාවන් නියෝජනය කරමින්, ඒ තුළින් තමන් ගේ ලොකු කුට්ටිය කඩා ගනිමින් පමණක් සිටිති. ඒ මංකොල්ලයත්, හරස් වන්නන් මර්දනයත් යන දෙකට එහායින් මේ සමාජ බලවේගවලට කිසිදු වැඩපිළිවෙලක් ගැන  කල්පනා නො වේ.
ඉතින් දැන් යෝජිත අධ්‍යාපන විකල්ප මොනවාද ?
සියළු ගුරුන්  හා විදුහල්පතින් එන්නත් කර පාසල් විවෘත කිරීමත්, පුරුදු පරිදි වැඩ කර ගෙන යාමත් එක යෝජිත විකල්පයකි. මේ ජුනියේ මැද වන විට එන්නත් කර ඇත්තේ ජනගහනයෙන් 2.81%ක් පමණි. ඒ ද බරපතල ගැටළුකාරී දේශපාලන හා පරිපාලන ඇගිලි ගැසීම් මගින් ඇති කළ විකෘතතා සහිතව ය. අවශ්‍ය මාත්‍රා ප්‍රමාණය ලබා නොදීම මෙන් ම චීන එන්නත් හී ඵලදායිතාවය ගැන ද සැකමුසු චෝදනා එල්ල වෙමින් තිබේ. මේ තත්වයන් තුළ පාසල් ප්‍රජාව එන්නත් කර අවසන් කිරීම අතිශයින් අසාර්ථක විකල්පයක් වනු ඇත.  ඒ හැරත් රජයේ පාසල් 10,012කින් 2644ක වැසිකිලි පහසුකම් නැති, 1627ක ජල පහසුකම් නැති තත්වයක් යටතේ කෝවිඩ් වළක්වාගැනීම සිනා නැති විහිළුවක් පමණක් වනු ඇත.
මේ වන විට වඩා ඉහළින් ඔසවමින් ඇත්තේ රූපවාහිනිය තුළින් සිලබස් කවර් කිරීමේ යෝජනාව ය. ආණ්ඩුවට මෙය ක්‍රියාත්මක කළ හැක්කේ ජාතික රූපවාහිනිය සහ ස්වාධීන රූපවාහිනියේ එකගතාවය මත පමණි. ඕනෑනම් අනෙක් පෞද්ගලික රූපවාහිනි සේවා සමග ද එකගතා ඇති කර ගත හැක. එහෙත් මේ යෝජනාව ඔසවා තබන අය ට එක් අතෙකින් රූපවාහිනි චැනලයක වේලා තීරු වෙන් කිරීමේ කාර්යය ගැන අබ මල් රේනුවක දැනුමක් නැති බවක් පෙනේ. අනිත් අතින් රූපවාහිනි සේවා වුව ද මුළු දිවයින එක ලෙස ආවරණය කරන්නේ නැති බව ද, එසේ කිරීම සදහා අප රටේ භාවිතා කෙරෙන උපකරණ වල සිට තව බොහෝ දේ ප්‍රමාණවත් නොවන බව ද, අති විශේෂයෙන් ම කිසිදු ජනමාධ්‍යයක ක්ෂණික සහ සෘජු ප්‍රතිචාර දැක්වීමේ නොහැකියාව නිසා දුර්වල වන ප්‍රතිපෝෂණ හැකියා ගැටළුව ගැනද ආදි සුවහසක් ගැටළු අවධානයෙන් ගිලිහී ගොස් ඇති බව ද පෙනේ.
එහෙත් මේ යෝජනා ගෙන එන අය අවංක ලෙස ම ඒවා කරනුයේ පවතින විභාග ටික කර ගැනීම ම පමණක් ම සමස්ත අධ්‍යාපනය ලෙස සළකා ය. මේ ප්‍රශ්නය ගැන මුළු සාකච්ඡාව ම කැරකෙමින් ඇත්තේ විභාග කේන්ද්‍රීය මේ අධ්‍යාපන ව්‍යුහය කඩා වැටීම වළක්වන්නේ කෙසේ ද යන්න ගැන ය.
ඇත්ත ම අර්බුදය ඇත්තේ යල් පැන ගිය මේ විභාග කේන්ද්‍රීය අධ්‍යාපන ක්‍රමය තුළ ය.  දැන් ඉතින් මේ අවසරයෙන්වත් ඊට කුළු ගෙඩි පහරක් දිය යුතු නො වේ ද...?
අවශ්‍ය පහසුකම් සහ නිර්මාණාත්මක නිදහස තහවුරු කරන ලද ගුරු අධ්‍යාපනයක් තිබුණේනම්, ඇත්ත වශයෙන්ම රූපවාහිනී හෝ ඒ තරමටවත් ඔන්ලයින් අධ්‍යාපන ක්‍රමවේද අසාර්ථක නො වේ. ඇත්ත ම අසාර්ථකත්වය ඇත්තේ 'අහවල් විභාගයට අහවල් ප්‍රශ්නපත්‍රයේ අසන මේ විදියේ ප්‍රශ්නයට මේ විදියේ පිළිතුරක් දෙන්න' යයි කීමට සීමා වූ අධ්‍යාපන පද්ධතියේ ය; 'ටෝක් සහ චෝක්'  ක්‍රමවේදයේ ය.
මේ තව එක පැයක් වත්‍ පවත්වා ගැනීමට නුසුදුසු ක්‍රමයකි.
වහාම කළ යුතු ව ඇත්තේ මේ අසාර්ථක විභාග පද්ධතිය අහෝසි කර දැමීම ය.
විකල්ප ඇගයුම් ක්‍රමයක් ස්ථාපිත කිරීම හදිසි හා අත්‍යවශ්‍ය වේ. හැකිතාක් ස්වයං අධ්‍යයන ක්‍රම දිරිගැන්විය යුතු ය. ඉන්දියාවේ සෘෂිවැලි සහ ස්ථාන හයක ක්‍රිෂ්ණමුර්ති පදනමෙන් පවත්වා ගෙන යන පාසල්වල ඉගෙන ගන්නා දරුවෝ අවශ්‍යනම් පම‍ණක් ගුරුන් විමසති. තම ශ්‍රේණියට අදාල තත්වය අපැහැදිලිනම් පහළ ශ්‍රේණීන්ගේ සිට අදාල මූලධර්ම ඉහළට ඉගෙනගනිමින් එති. ඇත්තටම නායකත්වය ශිෂ්‍යයන්ට දී ගුරුවරු පසුපසින් සිට පහසුකම් සැපයිය යුතු තත්වයක් නිර්මාණය කර ගත යුතු වෙමු. යල් පැනගිය දිසාපාමොක්ලා ගෙන් අපි වහා වහා ම නිදහස් විය යුතු වෙමු.
අන්තර්ජාල තාක්ෂණය නිසා දරුවන් රෝගී බවට පත් ව ඇතැයි  වෛද්‍ය වාර්තා උපුටා දක්වයි. ඇත්ත ය. ඉතා දිගු කලක්, අකුරු කියවමින්, කුඩා තිර මත ඇස් රදවා ගෙන සිටින්නට බල කිරීම මගින් එය අනිවාර්යයෙන් ම සිදු වනු ඇත. 2017 දී ජාතික ළමා ආරක්ෂක අධිකාරිය විසින් අඩු ම වශයෙන් අවුරුදු 17 වන තුරුවත් සිය‍ළුම විභාග අහෝසි කරන ලෙස ආණ්ඩුවට යෝජනා කළේ විභාග පාදක අධ්‍යාපන ක්‍රමය අපේ දරුවන් මානසික- කායික රෝගින් බවට පත් කරමින් ඇති බැවිනි. 5 ශිෂ්‍යත්වය අහෝසි කිරීමේ ආරම්භක පියවර ම, ඒ වැදගත් වෙනසේ මුලපිරුම ම විනාශ කිරිමෙන් එය ද ආපස්සට හරවන ලදී. දැන් සනීප ය ! 
"අපි ප්‍රශ්න අසන්නෙමු.නුඹලා ඒවාට අප කැමති, අප අනුමත කරන පිළිතුරු දිය යුතු වේ. ඒවා එසේ ම දී ඇත්දැයි පරික්ෂා කිරීමට අප විසින් පත් කරන උත්තර පරීක්ෂකවරුන්ට මොඩල් උත්තර අප විසින් දී ඇති අතර ඒවා සමග ඇති ගැලපුම අනූව නුඹලාට ලකුණු හිමි වනු ඇත" යන්න පදනම් කර ගත් අධ්‍යාපන ක්‍රමයක් අපේ දරුවනුත්,අනාගතයත්,ශිෂ්ටාචාරයත් තවදුරටත් විනාශ කරනු ඇත. ඒ ඉදිරියේ බකං නිලා  සිටිනවා ද; නැතහොත් ඊළග පැයේදීම එය  වෙනස් කරනවා ද ? අඩු ම වශයෙන් ආරම්භක පියවර හෝ තැබීමට මේ සුදුසු ම මොහොත නො වේ ද ?
විකල්ප ඇගයුම් ක්‍රමයක මුල් ම පාදම විය යුත්තේ ශිෂ්‍යයා ගේ ඉදිරිපත් කිරීමේ මාධ්‍යය සහ ඊටත් වඩා ප්‍රතිචාර සටහන් කිරීමේ මාධ්‍යය සම්බන්ධයෙන් ඔහු ගේ, ඇයගේ නිදහස පූර්ණ ලෙස පිළිගැනීම ය. මාකින් ස්කීම් අවශ්‍ය නැත. ඔහු ට හෝ ඇයට, අදාල දෙය කොයි තරම් දක්ෂ ලෙස ඒත්තු ගැන්විය හැකිව තිබේ ද යන්න පමණක් ගණනය කළ යුතු ය. පිළිතුරකට මාර්ග බොහෝ තිබිය හැක.බොහෝ විට පිළිතුරු ද එකකට වඩා තිබිය හැක. ඒවා යේ හරි වැරදි ගැන අධිකාරීවාදි මතයක් පටවනු වෙනුවට අවශ්‍ය කරන්නේ අදාල ප්‍රකාශනය කොතෙක් හොදින් සංනිවේදනය කර ඇත් ද යන්න මැදිහත් ව විමසා බැලීමයි. එය අළුත් දැනුම නිෂ්පාදනයේ තෝතැන්නක් වනු ඇත; කුසලතා ගොඩනගනු ඇත;ආකල්ප සහ අධ්‍යාත්මයන් නිදහස් කරනු ඇත.
ඉතින් කෝවිඩ් තුළින් අධ්‍යාපනයේ අර්බුදයක් මතු වී ඇතැයි යන විකාර අදහස අතහරිමු. සිදු ව ඇත්තේ අධ්‍යාපනයේ අර්බුදය ප්‍රකාශ වෙමින් පොලා පැනීම ය. ප්‍රශ්නයේ හරය වන විභාග කේන්ද්‍රීය අධ්‍යාපන ක්‍රමය වහා අහෝසි කරන්නට බල කරමු.

නොකළ වරදට සමාව දීම සහ කළ සාපරාධි වරදට තෑගි දීම

"මා නිදහස ලබා යන්නේ මා අත්අඩංගුවට පත් පරිසරයටම නම් නිදහස ලබන මා නැවතත් කරන්නේ පෙර දිනෙක මා අත්අඩංගුවට පත්වීමට කරන ලද දේ ම ය....එවිට ඔබ මම මෙම ගේට්ටුවෙන් පිටත් ව ගිය වහා ම නැවත අත්අඩංගුවට ගනු ඇත" (නිදහස සොයා ගිය ගමනක්:2 කාණ්ඩය, පිටුව 388-9)
නෙල්සන් මැන්ඩෙලා ගේ මේ ප්‍රකාශය මතක් කෙරෙනුයේ පොසොන් සදට මුවා වී රාජපක්ෂ රෙජීමය විසින් කරන ලද ඊනියා සිරකරු නිදහසේ සිද්ධිය සමග එහි ඇති සෘජු අදාලත්වය නිසා ය. එසේ නිදහස් කරන ලදැයි කියන 93 දෙනෙකු අතර නින්දිත 'ත්‍රස්තවාදය වැළැක්වීමේ පනත'  යටතේ සිර කොට සිටි 16 දෙනෙක් ද වූහ.
මේ ත්‍රස්තවාදය වැළැක්වීමේ පනත (Prevention from Terrorism Act)1979 යන්න යුක්තියේ,සාධාරණත්වයේ හා නීතියේ සමානත්මතාවය ආදි ශ්‍රේෂ්ට මූලධර්ම සියල්ල නටඹුන් කරන්නක් වන්නේ ඇයි?  එය සාමාන්‍ය‍ නීතියට පිටින් ක්‍රියාත්මක වන්නකි. එනම් සාමාන්‍ය නීතියේ වලංගුබව අභියෝග කරන්නකි. මේ යටතේ අත්අඩංගුවට පත් වන ඔබ,  18 මසක් පුරා විවෘත අධිකරණයකට ඉදිරිපත් නොකර, නිල රැදවුම් භාරයක් නොවන තැනක රදවා තබා ගත හැක. මුළුමහත් ලෝකයෙන් ම වසන්ගා ගෙන සිටින ඔබ විසින් කරනවා යයි ඔවුන් සදහන් කරන පාපෝච්චාරණයකට මේ කාලය තුළ ඔබගේ අත්සන තබන්නට ඔබට සිදු වෙයි.මොකක්....?ප්‍රතික්ෂේප කළහොත්....ඇගිලිවලින් එල්ලා කරන පහරදීම්, නිය ගැලවීම්, පෙට්‍රල් පිරවූ ෂොපින් බෑග් තුළ හුස්ම ගන්නට බලකිරීම්, ශිෂ්නයට යකඩ කූරු ඇතුළු වධක උපකරණ ඇතුල් කිරීම්, ආදි මෙකී නොකී හිංසක ක්‍රීඩා රැසක් ඔබේ කැමැත්ත පහසුවෙන් දිනා ගැනීමට අසමත් වෙතැයි ඔබට විශ්වාස ද? ඔබ පමණක් නොව ඔබගේ සමීපතමයන් වධබන්ධනයට ලක් කරවා ගැනීමේ, ජීවිතය අවසන් කරවීමේ තර්ජන විහිළු නොවන බව හොදටම තේරුම් ගන්නා ඔබ මේ වෘක රැළ කියන ඕනෑම දෙයක් නොකරනු ඇත් ද?
ඉතින් මෙසේ අත්සන් කරනු ලබන 'පාපෝච්ඡාරණයක්' අධිකරණය හමුවේ ඔබට ම එරෙහි සාක්ෂියක් ලෙස ඉදිරිපත් කෙරේ. ලක්ෂ්මන් කදිරගාමර් ඝාතනය ගැන ඒ නිවස ඉදිරිපිට පිහිඹියා ගසක අත්තක් කපමින් සිටි තමිල් දුගී කුලීකරුවෙකු මෙසේ සිරදඩුවම් විදිමින් සිටියදී නැවත සිය දුගී දරුපවුල කිසිදා නොදැකම ජීවිතය අවසන් කළේ සිරගෙදර ය. ජනාධිපතිනි චන්ද්‍රිකා ඝාතනයට වැරදිකරු කොට අවුරුදු 293ක සිරදඩුවමක් නියම කළ මිනිසා මුල්වරට වව්නියාවෙන් පිටතට පැමිණ ඇත්තේ තමන් අත්අඩංගුවට ගත් පිරිස සමග ය ! මෙසේ  අධිකරණයට ඉදිරිපත් කළ පසු ද විවිධ වර්ගයේ සිරදඩුවම් වල සිට මරණීය දණ්ඩනය දක්වා දඩුවම් ඔබට නියම කිරීමේ අවස්ථා විනිසුරන් සතු ය.
මෙය මුළුමනින් ම යුක්තියේ හා සාධාරණත්වයේ මූලධර්ම සුන්බුන් කරන්නක් බව තේරුම් ගැනීමට වෘකයා ඔබ නිවසේ දොරට තට්ටු කරන මොහොත තෙක් පමා විය යුතුද යන්න සිතා බලන්න.
යුරෝපා සංගමයේ පාර්ලිමේන්තුවේ ලංකාව මානව හිමිකම් උල්ලංඝනයන් අඛණ්ඩව සිදු වන රටක් ලෙස බහුතර එකගතාවයකට පත්වීමට එක් ප්‍රධාන හේතුවක් වූයේ මෙම නින්දිත පනත දිගින් දිගටම ක්‍රියාවේ යොදවමින් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී නොවන රටක් බව තහවුරු කිරීම ය. ඒ මගින් යුරෝපා වෙළදපොළේ තෝරාගත් විශේෂ සහන තත්වයන් සදහා ලංකාව නුසුදුසු රාජ්‍යයක් ලෙස 2010 දී ගත්, 2017දී ආපසු හරවන ලද තීන්දුව වෙත ආපසු ගමන් කිරීමක් සිදු වනු ඇත. ප්‍රජාතන්ත්‍ර විරෝධී තත්වයන් ,යහපත් වෙළදපොළකට හේතු නොවන බව යුරෝපා සංගමය වැනි දියුණු ධනේෂ්වර කේන්ද්‍රයන් විසින් පිළිගනී. එම රාජ්‍යයන් හී විශ්වයීය පුරවැසි චින්තනයකින් යුතු
ශක්තිමත් සිවිල් සමාජයේ බලපෑම ප්‍රධාන හේතුවකි.
ලංකාවේ අපනයන වෙළදපොළ මූලික වශයෙන් යුරෝපය මත රදාපවතින්නකි.

මේ අනූව දෙකොන පූට්ටු වී සිටින රාජපක්ෂ රෙජීමය හිටි අඩියේ ම 'මෙත්මල් පිබිදේවා' ගීත ගායනා කරන්නට කැමරා ඉදිරියේ පෙනී සිටින්නට පටන් ගෙන ඇත. සිය රාජකාරිය අවංක ලෙස ඉටු කිරීමේ වගකීම හේතුවෙන් චෝදනා රහිතව වසර එකහමාරක් තිස්සේ අත්අඩංගුවේ තබා ගෙන සිටින පොලිස් අපරාධ පරීක්ෂණ දෙපාර්තමේන්තුවේ හිටපු අධ්‍යක්ෂක ශානි අබේසුන්දරට මුල් වරට ඇප හිමි වන්නේත්, අර කී නින්දිත පනත යටතේ සිර කොට සිටි අයගෙන් 16කට 'නිදහස' පිළාගැන්වීමත් පස්ස ගිනි ගත් රෙජීමයේ ගැලවිජ්ජාවන්ට වඩා දෙයකැයි කිව හැක්කේ කාටද !
අවම වශයෙන් ඔවුන් කළ යුතු ව තිබුණේ මේ නින්දිත පනත අහෝසි කරදැමීම ය. එවිට ඒ යටතේ සාපරාධී ලෙස සිර කොට සිටින සියළු දෙනා සාපේක්ෂක හෝ නිදහසක් ලබනු ඇත. ඇත්ත වශයෙන් ම ඔවුන්ට සමාව දීමක් කරන්නට රජයකට අයිතියක් නැත. ඇත්තටම සමාව ගත යුත්තේ රජයයි. දැන් මොවුන් කර ඇත්තේ නොකළ වරදකට ඊනියා සමාවක් දී තමන් ගේ දැහැමි වෙස් මුණු විකට ලෙසින් ප්‍රදර්ශනය කිරීමකි.
ඒ මදිවාට කිරි මූඩියකට ගොම කලයක් හලා ගත්තා සේ  ය; ශ්‍රේෂ්ඨාධිකරණය විසින් ද සැකයකින් තොරව තහවුරු කරන ලද මරණීය දණ්ඩනය හිමි ව සිටි රාජපක්ෂලාගේ කුප්‍රකට ගජයකු වන දුමින්ද සිල්වා ද මේ පොසොන් නිදහස් ලැයිස්තුවෙන් එළි බැස ඇත. මරණිය දණ්ඩනය හිමි වූවෙකුට ජනාධිපති සමාව ප්‍රදානය කිරීමේ දී ව්‍යවස්ථාවේ 34(1) උල්ලංඝනය කරමින් ලංකාව අරාජික රාජ්‍යයක් බවට පත් කෙරෙන තත්වයක් ජාතික හා ජාත්‍යන්තර ආයතන ගණනාවක් විසින් පෙන්වා දී තිබේ.
රාජපක්ෂ රෙජීමය විසින් සිය මරිමෝල් අනුචරයන් ද සමග ලංකාවේ එහි අදුරුතම අගාධයෙනුත් පහළට ගෙන යනු ඇත. ඊනියා යුද ජයග්‍රහනයක මිථ්‍යාවෙන් ඇස් නිලංකාර කර ගෙන සිටින මේ තක්කඩි මුග්ධයන්ට ජාතික ප්‍රශ්නය දේශපාලනික ව විසදා, ප්‍රජාතන්ත්‍රීය එක්සත් ලංකාවක් බිහි කළ හැකියයි විශ්වාස කරන්නේ කුමන පදනමකින් ද ?

අධිවේගී මුතුඇටේ ගැන අමුතු ඇටේ අමුතු කරුණාව.

 කොළඹ වරාය අද්දරින් ගිනි ජාලාවක් වී ජංජාලයක් වුණ  Express Pearl නැවේ සිද්ධිය මගින් ලංකාවේ සාගරය ට පිරිමැසිය නොහැකි වින්නැහියක් ඵල දී ඇති මොහොතකි; මේ ජුනි 8,ලෝක සාගර දිනයයි. 

Express Pearl හෙවත් 'සීඝ්‍රගාමී මුතුඇටේ'

Express Singapore සමාගමට අයත් නැවකි. එහි අන්තරායකාරී ද්‍රව්‍ය අඩංගු කන්ටේනර් 81 ඇතුළු කන්ටේනර් 1486ක් පටවා තිබී ඇත. 

විනාශය මගින් ද්‍රව්‍යමය වශයෙන් වූ පාඩුව නැවත පියවා ගත හැකි වනු ඇත. එහෙත් සාගර ජෛව පද්ධතියට වූ විනාශය අවුරුදු 20-50ක් තරම් කාලයක් යන තුරුවත් පියවා ගත නොහැක්කක් බව පරිසර විද්‍යාඥයන් විසින් තක්සේරු කෙරේ. 

"අහක යන වින්නැහියක් ගෙදරට කැදවා ගත්තේ මොන මගුලකටදැ"යි ප්‍රශ්න කරන්නෝ වෙති.මේ ප්‍රශ්නය සෑහෙන වලංගු එකෙකැයි මටත් සිතේ.එහෙත් ඒ දෘෂ්ටිකෝණයට මම  එතරම් නොකැමැත්තෙමි. උදව්වක් උපකාරයක් අවැසි ඕනෑ ම මොහොතක ඒ ඉටු කිර්‍රිමේ යහගුණය රාජ්‍යතාන්ත්‍රිකව ද තිබිය යුත්තකැයි මම අදහමි. ප්‍රශ්නය වනුයේ උදව්වක් කිරීමේ හැකියාවක් කොළඹ වරාය හෝ ලංකාව හැටියට තිබුණා ද යන්න ය. 

පෙනී යන හැටියට දැනුවත්වම ඒ හැකියාව ලංකාව සතු නො වේ. ගින්‍න නිවා දැමීම සදහා ලංකාව විසින්‍ මුළින් ම භාවිතා ක‍ළ උපක්‍රම වලට පින් සිදු වන්‍නට ගිනි ජාලා වැඩි වැඩියෙන් පැතිර යන්නට විය. ඒ හැකියාව තිබූ ඉන්දියානු නාවික සහාය ඉල්ලා සිටියේ  අවසාන මොහොතටත් පසුව තවත්‍ ටික වෙලාවකට පසුව ය. ජාත්‍යන්තර top list අනූව ලංකාවේ කොළඹ වරාය 24 වන ස්ථානයේ පිහිටා ඇති අතර ඉන්දීය හොද ම වරාය පිහිටා ඇත්තේ 29 වන ස්ථානයේ ය. වරාය අධිකාරියේ ඉලක්කම් අනූව ජුනි 8 දක්වා 2021 මුල සිට කොළඹ වරායට නැව් 1521ක් පැමිණ තිබේ. ලංකාව ආසන්නයෙන් ගමන් කරන නැව් 3000ක් පමණ වන අතර සාමාන්‍යයෙන් ඉන් 30%ක් පමණ මෙරට වරායට ඇතුල් වෙන බව පැවසේ. එහෙත් මෙරට නාවුක හමුදාව සූදානම් කොට ඇත්තේ තාමත් හූදු මිලිටරි යාන්ත්‍රණයක් ලෙස ය. නිරන්තරයෙන් ම ඇති වන මෙවැනි අනතුරුවලට මුහුණ දීමට සමත් නවීකාරක නාවික බලයක් ගැන සිතීම, ජාතික ආරක්ෂාව අනතුරේ හෙලීමකැයි තැති ගන්වන අමන තක්කඩියන් ට ඒ ගරුත්වය හිමි වෙත්වා!

තත්වය එසේයයි හොදින් ම දන්නා අතර ම මේ 'අධිවේගී මුතු ඇටේ' ගිනි ප්‍රශ්නය ලංකාවේ බලධාරීන් විසින් තනියම කරගසන්නට බාර ගැනීමේ වීර වික්‍රමාන්විත අභිලාශය පිටුපස ඇත්ත කුමක් විය හැකි ද ?

2020 ජූලියේ දී මුරුසි දිවයින ආශ්‍රිත වසර දහසකට වඩා ඉපැරණි කොරල් පරයක් හා ගැටීමෙන් ඊට සිදු වූ විනාශයට වන්දි ගෙවීමට නැව් සමාගමට සිදු වූ අතර එම වන්දිය එරට වාර්ෂික දල ජාතික ආදායමට ද වැඩි විය. ලංකාව ද මෙවැනි කුඩා හෝ වන්දි අය කරගැනීමක් මාසයකට පෙර සිදු කළ බව ආරංචි ය.

'අධිවේගී මුතුඇටේ' සම්බන්ධයෙන් 'ඉන්දියන් සයුරේ අමුතු ඇටේ'දැක් වූ කරුණාව අන් කිසිවක් නො ව මේ වන්දි මුදල් වාසනාව ගැන කළ මලපෙරේත කෙල හැලීමක් මිස අන් කිසිවක් නොවන බව දැන් අපට පැහැදිලි ය. තනියෙන් බදා ගෙන කන්නට ගොසින් වෙච්ච අලකලංචිය ගැන හෝ තාමත් රෙජීමයට වගේ වගක් නැත.  

එහෙත් අනෙක් පැත්තෙන් වන්දි ලබා ගැනීම ගැන ද සැක කටයුතු තත්වයක් මතු වී තිබේ. ඒ මේ සම්බන්ධ ජාත්‍යන්තර හැම්බර්ග් සම්මුතිය තවමත් ලංකාණ්ඩුව විසින් අත්සන්‍ තබා නැති බැවිනි. ක්ෂණික සල්ලි කුට්ටි කඩාගන්‍නා අවස්ථා ලෙස මිස ජාත්‍යන්තර සම්මුති මගින් බැදෙන සීලාචාර අන්තර්ජාතික දේශපාලනයක් ද මේ මුග්ධ රට ට අකැප ය. 'අහවල් සම්මුතියට අත්සන් තබා රට අනතුරේ හෙලුවේ අප නොවේ, අන්න අරුන්' යනුවෙන් නැගෙන නර්මාලාප අපට හොදින් හුරුපුරුදු ය. 

සුනාමි ව්‍යවසනය මෙන් ම මේ සිය‍ළු ව්‍යවසන වෙස් වලාගත් ආශිර්වාද බවට පත් කරගන්නා බල හවුලක් ලබන්නට ලංකා දිවයින වාසනාවන්ත වී තිබේ. ඒ කිසිදු විටෙක ඉන් විපතට පත් වූවන් ට ඒ ආසිරි හිමි නො වූ බව අපි අත්‍දකිමින් නොසිටිමු ද ? 

නයිට්‍රික් අම්ල ඇතුළු කාන්දු වූ විෂ රසායන මගින් මසුන් ඇතුළු ජලජ ජීවීන්ගේ පිට කටු, ඇට කටු දිය කර හරිමින් තිබේ; කොරල් පර විනාශ කරමින් තිබේ. ධීවර කර්මාන්තයත්, සංචාරක කර්මාන්තයත් මේ අනූව සැලකිය යුතු අභියෝගයකට මුහුණ පානු ඇත. "නැත;.පෑරලිය පෙන්වා වික‍නුවා සේඅපට මේ වින්නැහිය ද සුද්දන්ට විකුණා ගානක් කඩා ගත හැකිය" යනුවෙන් කියන කේවට්ටයකු මතු වුවහොත් ඒ ගැන පුදුම විය  යුතු නො වේ. 

කොරල් පරයක් වූ කලී ජෛව විවිධත්වයෙන් ඉහළ ම පද්ධතියකි. නිදසුනක් ලෙස කොරල් විශේෂ 400කට අධික ඕස්ට්‍රේලියාවේ මහා බාධක කොරල්  පරය, මාළු විශේෂ 1500කටත්, බෙල්ලන් විශේෂ 4000කටත් වාසස්ථාන සපයන අතර කැස්බෑ විශේෂ හතෙන් හයක් ම එහි සිටිති. කොරල් පරයක විනාශය, මේ සියල්ල ම විනාශ මුඛයට ඇද දමයි. අවසාන අර්ථයෙන් මේ ඕනෑම පරිසර පද්ධතියක විනාශය මනුෂ්‍ය අපේ විනාශය සහතික කරන්නකි. අපේ පැවැත්ම, මේ සියල්ලේ එකතුවකින් රදා පවතින්නකි. 

එහෙත් ඔක්සිජන් කන්නදැයි අසන රෙජීමයක් මේ කිසිවක් ගැඹුරින් අවබෝධ කර ගනී ද ? එහි මූලික ආර්ථික මූලෝපාය බවට පත් ව ඇත්තේ වින්නැහි ලාබ ය ! ඒ ලාබ අත්පත් කරගන්නට රොද බැද සිටින ඉහළ සිට පහළ දක්වා හරස් තීරුවක් දැන් මේ දිවයිනේ නිර්මාණය වී තිබේ. ඒ උන්දැලා අපත් ඇද ගෙන විනාශයෙන් විනාශය කරා තවත් ඉදිරියට යනු ඇත. ඒ ගැන පාලක පුටු හොබවන්නන්ට පමණක් දොස් කියා අපේ අත් සෝදාගැනීමට ඉතිහාසය අපට අවසර නොදෙනු ඇත.

පරිසරය සුරැකුම යනු මානව පැවැත්ම සඳහා විවිධත්වයේ අයිතිය රැකුම ය

 ජුනි 5,

විශ්ව පරිසර දිනය......

2002 අග හරියේ දී වගේ විසුරුවා හරින ලද 'ශ්‍රී ලංකා පරිසර සංරක්ෂකයෝ' (SLECO) වෙනුවෙන් ලියවුණ ලිපියක් බෙදාගන්න මට හිතුනා. 

අළුතෙන් ටයිප් කරන්නේ පරණ නොවන ඒ අදහස එක්ක පැරණි ලිපියමයි; 

පරිසරය සුරැකුම යනු මානව පැවැත්ම සඳහා විවිධත්වයේ අයිතිය රැකුම ය 

        --------------------------------------------

අපි හැම කෙනෙක් ම, හැම දෙයක් ම, හැම තැනක් ම වෙනස්.....

සමහරක් ඉබේ ඇති වුණ වෙනස්කම්. තවත් සමහරක් අපි ම හදාගත්ත වෙනස්කම්...

මේ වෙනස්කම් ඇතුළෙත් වෙනස්වීම් තියෙනවා. මනුෂ්‍යයා ට විතරක් වෙනස් කිරීම් කරන්නත් පුළුවන්. 

මේ 'වෙනස' ගැන තියෙන අපූර්වතම කතාව තමයි, ඒක නැත්නම් එකතුවක්-පැවැත්මක් නැහැ කියන එක.

අපි හැම කෙනෙක් ම අසම්පූර්ණයි. අපි සම්පූර්ණ වෙන්නේ තව ගොඩක් අය එක්ක, දේවල් එක්ක, තැන් එක්ක එකතුු වෙලා. 

'ජෛව විවිධත්වය' හෙවත් ජීවීන් එකිනෙකා අතර ඇති වෙනස්කම්  දෙස බලන්න. ඒ වෙනස්කම් පවතින්න වෘක්ෂලතා, මහපොළොව, ජලාශ,..ඒ ඒ දේවල්, තැන්වල වෙනස්කම් වලින් කොතෙක් උදව් වෙලා ද.... ! ඔය හැම දේකම ප්‍රතිපලය හැටියට මනුෂ්‍ය ජීවිතය නිර්මාණය වෙනවා. මනුෂ්‍ය අපට පුළුවන්, අපිවමත්, අනෙක් දේවලුත් වෙනස් කරන්න(මේ බලය ලැබුණ සොබාදහමේ මූලික රීතින් හැර) 

මනුෂ්‍යයෝ හැටියට අපට ලැබුණ මේ බලය පාවිච්චි කරල, අපි අප අතර ම සමහර වෙනස්කම් හදා ගෙන තියෙනවා. ඒවා එක්ක පවතින්න බැරි වෙන කොට අපි අතරින් ම කොටසක් ඉදිරිපත් වෙලා ඒවා වෙනස් කරගන්නවා. ඒ කියන්⁣නේ අපි අළුත් 'පරිසරයක්' හදාගන්නවා. 

සොබාදහමෙන් ඇති වුණ සමහර සීමා පවා වෙනස් කර ගන්න මනුෂ්‍යයා ට පුළුවන්. උදාහරණයක් හැටියට  මරණය නවත්වන්න බැහැ. ඒත් කල් දාන්න පුළුවන්. ස්වභාවික ව ලැබිල තිබුණ කෑම බීම හිඟ වෙද්දී ස්වභාවික බඩගින්න නිවා ගන්න ස්වභාවිකව ම නිර්මාණාත්මකබවත් මනුෂ්‍යයා ට ලැබුණා. ඔන්න ඔය වගේ. එතකොටත් අපි කියනවා, 'අපට සුදුසු විදියට පරිසරයක් අපි හදාගත්තා' කියලා. 

මේ විදියට මනුෂ්‍ය අපට ජීවත් වෙන්න උවමනා සියළු ම දේවල් තමයි 'පරිසරය' කියල කියන්නේ. එතකොට 'පරිසරය ආරක්ෂා කරගන්නව කියන්නේ ඒ ඇතුළේ තියෙන විවිධත්වයන් අපේ පැවැත්ම ට හරි යන විදියට ගලප ගන්න එක. 

ඔය විදියට අපට තේරුම් ගත හැකියි ජීවිතය ගැන; 'යහපත් ජීවිතයක්' ගැන අපේ සිහින පවතින්නේ මේ විවිධත්වය මත කියලා. 

විවිධත්වයේ අයිතිය මහපොළොව මත ස්ථාපිත කරගන්න නම් අපි එය ගැඹුරින් වටහා ගන්න වෙනවා. 

සියළු ම වෙනස්කම්, වෙනස්වීම් හා වෙනස් කිරීම් ගැන සියළු ම මනුෂ්‍යයන්ට එකඟ වෙන්න බැරි බව ඇත්ත. මේ එකඟතාවය එන්නේ ඒ ඒ මනුෂ්‍යයන් ගේ පහසුව හා අවසාන වශයෙන් පැවැත්ම කියන තැනින්. ඉතින් ඒ ඒ මනුෂ්‍යයා ඉන්න තැන අනූව ඒවා වෙනස් වෙනවා. එහෙම වෙද්දී අවසාන වශයෙන් ඒක තීරණය වෙන්නේ පොදු මානව පැවැත්ම මතින්.

සමහර වර්ගයේ වෙනසක් පොදු මානව පැවැත්ම ට හානිකරයි. එතකොට ඒක අහෝසි වෙලා යා යුතුයි. සමහර වර්ගයක වෙනසක් මීට වෙනස්; නැති වෙලා ගියොත් මානව පැවැත්මට හානිකරයි. ඒ නිසා ඒවා රැකගත යුතුයි. තවත් සමහර වර්ගයක වෙනසක් වැඩි වර්ධනය කරගත යුතුයි. එතකොට තමයි පැවැත්ම වඩා යහපත් වන්නේ.

විවිධත්වයේ අයිතිය ගැන තවත් විදියක වැරදි අදහසක් තියෙනවා. ඒ තමයි සියළු ම වෙනස්කම් එක සමානයි කියන එක නිදසුනක් හැටියට වෙනස් වෙනස් ලිංගිකත්වයන් ගැන හිතා බලමු. 'මේ කාගේත් ප්‍රශ්න එක සමාන ය' කියන එක මිථ්‍යාවක්. එතකොට ඇත්ත සමානත්මතාවයක්  ඇති කළ හැකි වන්නේ, ඒ ඒ තත්වයන් හී දී දුර්වල,  පීඩිත කණ්ඩායම වඩාත් බලය සහිතව සංවිධානය වීමෙන්. එවැනි සංවිධානය වීමකට එරෙහි වීම , ඇත්තෙන් ම විවිධත්වයේ අයිතියට එරෙහි වීමක්. 

මේ විදියට මනුෂ්‍ය පැවැත්මට අදාල ව තම තමන් ගේ අනන්‍යතාවයන් පවත්වා ගැනීම, වර්ධනය කරගැනීම, කළමනාකරණය 'විවිධත්වයේ අයිතිය රැකගැනීම ' නැත්නම් 'පරිසරය රැකගැනීම' හැටියට හඳුනාගත  හැක්කේ. 

        SLECO

සැබෑ එඬේරික රායප්පු ජෝෂප් රදගුරු සිය අධ්‍යාත්මය අප අතර තබා නික්ම යයි

 රදගුරු රායප්පු ජෝෂප් ගැන පට්ට ම වෛරයකින් තමන් ම පිච්චෙමින් ඉන්නා කීපදෙනෙක් ද නැතුවා නො වේ.  කොහොමටත් උන්නාන්සේ උතුරේ පූජනීය උත්තමාචාරයට ලක් වන තරමට දකුණේ එසේ නො වීම තේරුම් ගන්න ඒ තරම් අමාරු දෙයක් නො වේ.  

ඒත් මේ වෛරී ප්‍රකාශනවලින් උන්වහන්සේ ට නැනෝවක් සයිස් අවුලක්වත් නොවුණ එකත් තේරුම් ගන්න අමාරු දෙයක් නොවෙයි.  සැකයක් නැතිව ම උන්වහන්සේ හිටියේ තමන්ගේ හෘදය සාක්ෂ්‍යය තුළින් අමතන දෙවියන් වහන්සේ එක්ක වීම බව ඒකට හේතුව හෙව්වොත් පැහැදිලි ව පෙනේවි.  

තවත් සාමාජිකයන් තුන් දෙනෙක් එක්ක දූත කණ්ඩායමක සාමාජිකයෙක් විදියට අවුරුදු කීපයකට පෙර උන්වහන්සේ එක්ක විනාඩි 15ක කාලයකට මුණ ගැසෙන්නට මටත් අවස්ථාවක් ලැබුණා.  අපේ සාකච්ඡාව පටන් ගන්න ටිකට කළින් අපි ගිහින් හිටපු නිසා වේලාසන තේ පැන් සැදයත් අපට භුක්ති විඳින්න ට ලැබුණා.  ඒ අතර එතන සෙමනේරියේ ඉගෙන ගන්නා පොඩි අන් දෙන්නෙක් ගේ වලියක්.  ඒ දෙන්නාම කැඳවා, දෙන්නාගෙන් ම කෙටියෙන් කරුණු අසා, දෙන්නාටම සැර වේවැල් පාරවල් දෙක ගැනේ දීලා පිටත් කරද්දී පොඩි අන් දෙන්නගෙම ඇස් කඳුළින් බර වෙලා.  මට ඒ වෙලාවේනම් රදගුරුතුමා ගැන ඇති වුණේ එතරම් ප්‍රසන්න හැඟීමක් නෙවෙයි.  “ඇයි ඒ පොඩි එවුන්ට ගහන්නේ ?“ මට අහන්න ඕන වුණා.  ඒත් න්‍යායපත්‍රෙය් ඒකට ඉඩක් නෑ.  “ඔහොම කළාට, නපුරුයි වගේ පෙන්නුවට කෑම බිම ටිකද, බොහෙත් පෙත්තක්ද, මුකුත් අඩුවෙන්න උන්නාන්සේ ඉඩ දෙන්නේ නෑ“  පස්සේ ඒ ගැන වෙන කෙනෙක් පැහැදිලි කළේ එහෙමයි.  ඒත් ශිෂ්‍යයෙක්.  හරි දේ කියල තමන්ට තේරුන දේ වෙනුවෙන් පට්ට දැඩි විදියට පෙනි ඉන්න එක, මොන ම කොන්දේසියක් යටතේවත් ඒක අතාරින්න සූදානමක් නැතිකම ඒ ටික වෙලාව ඇතුළේ මම අත්දැකපු දෙයක්.  අනිත් කෙනා තේරුම්ගන්න උන්වහන්සේ මහ ලොකු වෙලාවක් ගත කරන්නේ නැහැ.  අපි හැමෝටම ලැබෙන්නේ කෙටි වෙලාවක්.  ඒ වගේම උන්වහන්සේ ගන්නෙත් ඊටත් වඩා කෙටි වෙලාවක්.  ඒ කියන දේ ඉතා පැහැදිලියි.  ආයි තුන් තේරුම් කර ගන්න දෙයක් නැහැ.  අපට කළින් අනිත් එපොයින්මන්ට් එක ඒ ප්‍රදේශය පාලනය කරපු එල්ටීටීඊ අධිකාරියේ නායකයන් දෙන්නෙක් එක්ක.  එක්කෙනෙක් දයා මාස්ටර්.  හිනාවකින් පිළිගත්තත් එතනත් පොඩි වලියක් වගේ දැනුනු නිසා මම අපේ පරිවර්තක මිත්‍රයගෙන් ඇහුවා, ‘ මොකක්ද මේ කේස් එක?“ කියල.  ඒ දවස්වල ශ්‍රීලංකා රාජ්‍යය මේ ප්‍රදේශ පැනඩෝල් පෙත්තක්වත් එන්න නොදී හිර කර ගෙන හිටියේ.  පෙට්‍රල්, ඩිසල්, ලාම්පුතෙල් වගේ දේවලුත් ලොකු සීමාවක් යටතේ තුන් හතර පොළකින් අවසර අනුමැති අරන් ගේන්න ලැබුණේ. (අර දරුවන් ගැන අර විදියේ බලාගැනීමක් ගැන තවත් දරුවෙක් ඒ කතාව කියන්නේ මේ පසුබිමත් එක්ක) කරන්ට් එක අත්‍යවශ්‍ය තැන්වලට ලැබුණේ එල්ටීටීඊ පාලනාධිකාරියෙන් ඉතාම සීමිත සම්පත් යටතේ ක්‍රියාත්මක කරපු ජෙනරේටර් වලින්.  දැන් අර වලිය ඒ වගේ දෙයක් ගැන.  දයා මාස්ටර්ලට සිදු වුණ බවක් පෙනුනා විනාඩි පහක්-හයක් යනන් කලින් රදගුරුතුමාට එකඟ වෙන්න.  එල්ටීටීඊයට සම්බන්ධ කරමින් රදගුරු රායප්පු ජෝෂප් ගැන තිත්ත රස කතා පොට්ටනි ගණන් බෝල ගහන කට්ටිය ඒ ගැන දන්න ඇටයක් නැති බව ඒ විනාඩ් කීපය ඇතුළේ අපට පෙනී ගියා.  හැබැයි දෙගොල්ලම දෙගොල්ලන්ට ඇත්ත වශයෙන් ම ගරු කර ගන්නා බවක් පෙනුනා. 

ඊට පස්සේ අපේ වෙලාව.  අපේ තේ කෝප්ප මණ්ඩි හරියේ එතකොටත්.  හැබැයි වෙලාවේ ප්‍රමාදයක් නැහැ.  විනාඩි එකහමාරක් වගේ ඇතුළත අපේ පුද්ගලික නම්-ගම් ඇතුළු හඳනාගැනීම්.  ඉවර වෙනවත් එකක් ම උන්නාන්සේ මේ සාක්ච්ඡාව ගැන දැනුවත් කරල කොළඹින් අපේ කට්ටිය එවල තිබුණ ලියුම අර ගෙන ඒකේ වැඩේ කෙරෙන්න ඕන කොහොමද කියල උන්නාන්සේගේ අදහස කීවා.  ඒ කියන්නේ උන්නාන්සේ මේ හැම දේට ම හෝම්වර්ක් කරල, සූදානමින් ඉන්නේ.  ඒ සංවිධානාත්මකබව පට්ට ! අපි ගාව තිබුණ සැලසුම හැබැයි වෙනස් ටිකක් විතර.  අපි ඒක කීවා ම උන්වහන්සේ අංක එක, දෙක, තුන කියමින් ඒකේ තියෙන අවුල් ටික කියන්න ගත්තා.  ඊට පස්සේ ඇහුවා ඒ තත්වයන් ඇතුලේ අපි හිතනවද කියල එහෙම කරන එකෙන් මේ වැඩේ හරි යයි කියල.  ඉතින් ඔක්කොම හරි; එකඟ වෙනව හැරෙන්න අපට කරන්න වෙන දෙයක් නැහැ.  කොලඹ ඉඳන් හදන ප්ලෑනකට වඩා පට්ට ප්‍රැක්ටිකල් ප්ලෑන් එකක් එක්ක රදගුරු තුමා  හැබෑම සූදානමකින් හිටියේ.

දළදාව වගේ දේශපාලන බල මෙවලමක් හැටියට මඩු මාතා සුරුවමත් පාවිච්චි කරන්න නිල්-කොල-රතු වෛවාරණ පාලක රැළ ටුයි එකක් දෙමින් ඉන්නේ අද ඊයෙක ඉඳුන් නෙවෙයි.  සංහල-දමිළ ජනයා එකතු කරන සාමයේ සහ සහජීවනයේ පරාදිසයක් වුණ මඩු දේවස්ථානය, මේ ජනයා වෙන් කිරීම, එකාට එකා කා කොටා ගන්නා තත්වයකට පත් කිරිම සඳහා කාලෙක ඉඳන් ම ව්‍යාපෘති තිබුණා.  ශ්‍රී ලංකා රාජය හමුදා මඩු පුදබිම යටත් කරගන්නා විට ඒ පළාතේ මිනිස්සු ආරක්ෂිත ප්‍රදේශ දිහාට පළායන්න ගත්තා.  රදගුරුතුමා ඇතුළු පිරිසත් මඩු සුරුවමත් අර ගෙන ඔවුන් සමඟ ගියා.   ඔන්න ඉතින් චෝදනාවක් ! රදගුරු රායප්පු ජෝෂප් කොටි පාලන ප්‍රදේශයට මඩු මාතාව පාවා දෙයි කියලා යෝධ පෝස්ටර් දකුනේ වදින්න ගත්තා.  මුඩු මාතාව කොට්න්ගෙන් බේරා ගනිමු කියල මේ මහා බැතිමත් වයාපාරය ගෙන ගියේ පල්ලිවලට පහර දීල, පෙට්රල් බෝම්බ-ග්‍රෙනේඩ් ගහලා, බැතිමතුන් පිටින් ම පල්ලිවලට ගිණි අවුලවන්න ගිය ඇත්තොම වෙච්ච එක ඓතිහාසික සරදමක් වගෙයි. 

රදගුරුතුමා මේ ගැන ඇහුවම කිව්වේ මෙච්චරයිි;

“මගේ ජනතාව ගමන් කරන දිහාට යනව හැර මම වෙන කොහේ යන්න ද ?“

ඇත්ත ! උන්වහන්සේ ජනතාවට බොරු එඩ්‍රස් දෙන්න පාලකයෝ එක්ක ඩීල් ගැහුවේ නැහැ.  පාලකයන් කොයි පාටද, කොයි ජාතියෙද, උතුරෙම අය ද, දකුණෙන් ද වගේ කිසි දෙයක් අදාල කර ගත්තෙත් නැහැ.  2009න් පස්සේ තනිකර දකුණෙන් ගෙන ආ මිලිටරි පාලනයකට උතුර යටත් කරල තියෙන වෙලාවෙදීත් උන්වහන්සේ ඒ අධිකාරින්ට සම්පූර්ණ සහයෝගය දෙමින් දකුණේ පාලකයන් ට කීවේ දැන් දැන් ම , වහාම සිවිල් පාලනයකට ඉඩ හදා, පිඩිත ජාතීන් ගේ ප්‍රශ්න විසඳිය යුතු බවයි.  

2011 අවුරුද්දේ ජනවාරි 08 වෙනිදා උන්වහන්සේ LLRC හෙවත් ‘උගත් පාඩම් හා ප්‍රතිසංවිධානය සඳහා කොමිසම‘ හමුවට යනවා.  එතන දී උන්වහන්සේ මෙන්න මේ ප්‍රශ්නය අහනවා.  

“2008 ඔක්කෝබර් මාසය වෙද්දී ශ්‍රී ලංකා රජයේ පරිපාලන සංඛ්‍යාෙල්ඛණ අනුව වන්නි ප්‍රදේශවල ජීවත් වුණ 4,29,059 ජනතාව 2009 ජූලි 10 ශ්‍රී ලංකා රජය එක්සත් ජාතින් ගේ සංවිධානයේ උදව් ඇතිව කරන සංගණනයේදී 2,82,380ක් වුණේ කොහොමද ? 1,46,679ක් මනුස්සයන්ට වුනේ මොකක්ද කියල කරුණාකර පැහැදිලි කිරිමක් කරන්න“

මේ ලියවිල්ලේ තවත් දේවල් තිබුණා.  ඒ හැම දේමත්, ඔක්කෝටමත් වඩා මෙන්න මේ ප්‍රශ්නය නයාට අඳුකොල වගේ ප්‍රහ්නයක් වුණා.  ඇයි ඒ ? මේ සංඛ්‍යාෙල්ඛන කාගේ ද ? ඒවා සම්පූර්ණයෙන් ම ශ්‍රි ලංකා රජයේ නිල සංඛ්‍යාෙල්ඛණ.  ඒ හැර තමන්ගේ ගම්වල්, තමන්ගේ වැඩපොලවල, තමන්ගේ විශ්වවිද්‍යාලවල, තමන්ගේ පවුල් වල මේ නැති වුණ මිනිස්සුන්ගේ දන්න කියන අය ඒ නැති වුණ අය කෝ කියමින් හොයමින් ඉන්නවා.  ඒක වැරදි ද ? නිකමට හිතන්න; තම තමන් ගේ සමීපතමයා, එක පාරට ම හොයාගන්න නැති තත්වයක් ආවොත් තමුන්ට ඒක දැනෙන්නේ කොහොමද කියලා.  හැම පැත්තෙන් ම බැට කාලා, පීඩිත ව, වහල්භාවයට පත් කොට, බෙලහින ව ඉන්න මේ මිනිස්සුන්ට ඔය ප්‍රශ්නය හඬ නගා අහගන්න බැරි වෙන එක තේරුම් ගන්න පුළුවන් නේ ද ? අන්න එතනදි තමයි මන්නාරමේ සහ උතුරේ මුලු කතෝලික සංඝය එක්ක එකතු වෙලා මේ අසරණ, පීඩිත මිනිස්සුන්ගේ හඬ බවට රදගුරු රායප්පු ජෝෂප් පත් වෙන්නේ.  

ඒක තමයි කිතුනුකම ! ඒක තමයි යහපත් එඬේරකම ! ඒක තමයි මනුස්සකම ! 

අමනුස්ස සමාජයක දී ඒ වගේ මනුස්සකමක් ‘ත්‍රස්තවාදය‘ හෝ වෙනයම් ‘සාපරාධයක‘ නමින් හඳුනාගැනිම පුදුමයක් නෙවෙයි.  ඒත් ඒ අමනුස්ස සමාජය, අපි වටේ තියෙන අන්තිම මනුස්ස ශිෂ්ටාචාරයත් විනාශ කරල දාන්න කළින්, ඔය අමනුස්සකමටම රට,ජාතිය, ආගම කිය කිය කඩේ ගිහින් අනිත් හැමෝටමත්, හැමදේකටමත් කෙලෝ ගෙන තමනුත් නැති භංගස්ථාන වෙන්න කළින් මේ විදියේ ඉන්ජෙක්ෂන් එකක් හරි ඔළුවට දෙන්න ඕනමයි කියල හිතුනා; ලිව්වා.

සැබෑ එඬේරික රායප්පු ජෝෂප් රදගුරු තුමනි, දෙවියන්වහන්සේ අභිමුව අප වෙනුවෙන් යාඥා කරනු මැන ! 

    

      

පැට්‍රික් අයියා තුළින් බහුජන-දේශපාලන අරගලය කියවාගැනීමට ට්‍රයි එකක්

“මගේ වයස දැන් වසර හැත්තෑ තුනකි.  මෙම වසර හැත්තෑ තුනෙන් වසර පනහකට වඩා අධික කාලයක් පුරා ම මා දේශපාලන කටයුතු වලට සම්බන්ධ වෙමින් වැඩ කටයුතු කර තිබේ........“ 

‘නව මාවතක නව මාවතක් සෙවූ සටන්කාමියා‘ පොත පටන් ගන්නේ එහෙමයි.  පොත ලියන්නෙත්, පොතෙන් කියන්නෙත් ‘පැට්‍රික් අයියා‘ නැත්නම් ‘පැට්‍රික් සහෝදරයා‘; ඒ කියන්නේ පැට්‍රික් ප්‍රනාන්දු ගැන.  

“...අවසාන වහයෙන් කිව යුත්තේ මා දැනට ඇවිදීම අපහසු කරන යම් රෝගි තත්වයකට පත් ව ඇති හෙයින් පෙර සේ ක්‍රියාකාරී දේශපාලනයෙහි නිරත වීමට එකී තත්වය මට  ඉඩ නොසලසන බව ය.  එහෙත් මගේ දේශපාලන අධිෂ්ටානය අකර්මන්‍ය කරන්නට එය තවමත් සමත් ව නැති බව පවසන්නේ ආඩම්බරයකින් යුතුව ය“  

160 වෙනි පිටුවෙන් පොත ඉවර වෙන්නේ ඔන්න ඔය කතාවෙන්.

ඔය කොටස කියවන්නත් කලින් ඉඳල ම පැට්‍රික් සහෝදරයා වගේ කෙනෙක් මගේ හිත ඇතුළේ චිත්‍රණය වෙන්නේ බොහෝ විට ‘වානේ පන්නරය ලැබූ හැටි‘ පොතේ ‘පාවෙල් කොර්චාගින්‘ වගේ චරිතයක් හැටියට.  පාවෙල්, ඒ පොත ලියපු කිකෝලායි ඔස්ත්‍රනොෆ් ගේ ප්‍රතිමුර්තියක් හැටියට සැළකෙනවා.  මුළු ජීවිතය ම අති මහත් කැපවීමෙන් සෝවියට් විප්ලවය දිනවන්න වැඩ කරන මේ චරිතය අන්තිමට පූර්ණ අන්ධභාවය ට පත් වෙනවා.  එවිට ඔහු තෝරා ගන්නේ එක තැනක ඉඳන් ලිවීම ! 

පැට්‍රික් සහෝදරයා මේ වෙලාවේ මේ පොත ලියල ජනතාවට පිළිගන්නවන කොට සමු නොගන්නා, විශ්‍රාම නොගන්නා අරගල ගමනක මේ මොහොතේ ස්වරූපය හැටියට ලිවීම තෝර ගෙන ඇති කියලත් හිතෙනවා.  ඒත්  ඔහු අනිත් විදිත් අතෑරල ම නෑ.    

සමසමාජ ආභාෂයක් ඇති පවුලකින් පැට්‍රික් සහෝදරයා ජනතා විමුක්ති පෙරමුණේ පුරෝගාමී දේශපාලන ක්‍රියාධරයෙක් බවට පත් වෙලා 1971 කැරැල්ලේ නායකත්ව මට්ටමේ කාර්යභාරයක් ඉටු කරනවා.  සිර ගෙදරට පුළුවන් වෙන්නේ නැහැ ඔහු වගේ කෙනෙක් හිරකාරයෙක් කරන්න.  පැට්‍රික් සහෝදරයා එලියට එන්නෙත් ලේ වැකි පරාජයක අඳුර අතරින් අරුණෝදයක ආලෝක ධාරා දකිමින් .  ජනතා සංගමය ගොඩ නගා ගනිමින්, වැඩි බරක් බහුජන අරගල බිමේ අරගලයන් එක්ක හදාරමින් ‘විප්ලවවාදී පක්ෂයේ‘ තවාන හදා වඩා ගන්න ඔවුන් උත්සාහ කරනවා.  ගොවි සම්මේලනයේ නායකත්ව වැඩ කොටසක් බාරගනිමින් ඒ වැඩ කොටස ඉවර වෙන්නේ.  ඉන් පස්සේ මරණය දෙපැත්තකින් කඩා පනින බිහිසුනු සමයක අමාරු ම කාලයෙත් උතුරේ මිනිස්සුන්ගේ හෘද ස්පන්දනයට පවා අවංක වෙමින්, හෘදය සාක්ෂ්‍යය පාවා නොදෙමින් යන ගමන වැඩ ස්වරූපයන්ගෙත් ලොකු වෙනස්කම් ඇති කරවන බවක් පේනවා.  දියැස අධ්‍යයන කවය හරහා න්‍යායික හැදෑරීමේ වැඩබිමක් හදා ගන්නා පැට්‍රික් සහෝදරයලා, ඒ හැදෑරීම පොත් ගුල්වල ට සීමා කරගන්න බැරිකමේ අභියෝගය එක්ක එළියේ වැඩබිම් නිර්මානය කරගන්න ගන්නවා.  ජාතික ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදි ව්‍යාපාරය ඒ අතරින් මුල් ම එක හැටියට මතක් වුණා මට. 

දැන් අපේ කතාවට ආයෙමත් හැරෙමු.

පොත....................!

පැට්‍රික් සහෝදරයා මේ මුද්‍රිත අකුරු අතරින් දොඩමලු වෙන්නේ තමන් ගේ ජීවිත මතකයන් එක්ක.  මුල ඉඳල ම ඒ මතකයන් හැම එකක් ම වගේ සමාජ අරගලයන් එක්ක බැඳිලා.  ඒ නිසා එයා ගැන කතා කරන්න ගත්ත ම නිකම් ම ඒක ලංකාවේ සමාජ අරගලයන් ගැනත් කතාවක් බව ට පත් වෙනවා.  

පැට්‍රික් සහෝදරයගේ ජිවිතය අදටත් පර්යේෂණ වැඩබිමක් වගේ.  

“ඉකුත් පරිච්ඡේදයේ සාකච්ඡා කෙරුනේ ප්‍රධාන කොට ම ජනතා සංගමයේ බහුජන ක්ෂේත්‍රයේ වැඩ ය. ..අපි ජනතා සංගමය ගොඩ නැගුවේ සැබෑ විප්ලවවාදී පක්ෂයක් ගොඩ නැගීම සඳහා ක්‍රියා කරන විප්ලවීය පූර්ව පක්ෂ සංවිධානයක් වශයෙනි.  ප්‍රවණතා දෙක(ජනතා සංගමය තුළ) පැවතියේ මෙය ගොඩනැගීම සම්බන්ධයෙනි. එක ප්‍රවණතාවයක් වූයේ වැඩපිළිවෙලක් සහිත විනයගත විප්ලවීය සංවිධානයක් ගොඩ නගමින් එහි මඟපෙන්වීම යටතේ බහුජන වැඩවලට හා බහුජන අරගලයට සම්බන්ධ විය යුතු බව ය.  අනෙක් ප්‍රවණතාවය වූයේ අප සරල සංවිධානයක් ගොඩ නගා එහි මෙහෙයවීම යටතේ බහුජන වැඩවලට හා අරගලයට සම්බන්ධ වෙමින් ඒ ඔස්සේ විප්ලවීය සංවිධානයක් ලෙස ගොඩනැගිය යුතු බව හා වැඩපිළිවෙලවල් සම්පාදනය කළ යුත්තේ බහුජන වැඩ හා බහුජන අරගලය  නැතහොත් පංති අරගලය තුළ බව ය....“ (116 පිටුව)

“ඒ අනුව බහුජන ක්ෂේත්‍රෙය් වැඩ ප්‍රමුඛ තැනේ තබා ගෙන අපි වැඩකටයුතු කර ගෙන ගියෙමු...එසේ වුව ද, එක් අතකින් සංවිධානය ගොඩ නැගීම සම්බන්ධයෙන් අප සිටි දෘෂ්ටිමය ප්‍රවේශය හේතු කොට ගෙන සංවිධානය ස්ථිරසාර හා විනයගත සංවිධානයක් වශයෙන් පවත්වා ගැනිමට ද, අනෙක් අතින් අවශ්‍ය කරන න්‍යාය හා වැඩපිළිවෙලවල් ගොඩ නැගෙන්නේ බහුජන වැඩ හරහාය යන දෘෂ්ටිමය ප්‍රවේශය හේතු කොට ගෙන නිසි න්‍යායික මඟපෙන්විමකින් හා නිශ්චිත වැඩපිළිවෙලකින් යුත් සංවිධානයක් බවට පත් වීමට ද අපට මේ වකවානුවේ හැකි නො වී ය....“(117 පිටුව)

‘බහුජන වැඩ‘ කියන්නේ මොනවාද ?  

ශිෂ්‍යයෝ අධ්‍යාපන ප්‍රශ්න විසඳගන්න අරගල කරනවා.  ගොවීයෝ ඉඩම්, වතුර වගේ තමන් ගේ ගැටළු විසඳගන්න අරගල කරනවා.  වෘත්තීය සමිති වැටුප්, සේවා කොන්දේසි, වැඩ කාලය වගේ  තමුන් ගේ වෘත්තීය ප්‍රශ්න විසඳ ගන්න අරගල කරනවා.  මේ හැම අරගලයකට ම පදනම් වෙන්නේ පොදු ප්‍රශ්නයක ඒ ඒ කොටස්.  කට්ටිය ඒකෙත් තමන් ගේ කොටස විසඳ ගන්න තනියෙන් අරගල කරනවා වෙනුවට ඒ ඒ ක්ෂේත්‍රවල අය එකතු වෙලා අරගල කරනවා.  ඉතින් ඕක තමයි බහුජන අරගලය.  මේ අරගල ඇතුළේ පොදුබවක් තිබුණට ඒවා ඒ ඒ මුහුණ දෙන ප්‍රශ්නවල ගැඹුරු හේතු සාධක හොයා ගෙන යන්නේ නැහැ.  ඒ මොහොතේ ප්‍රශ්නය විසඳා ගැනීමෙන් නතර වෙනවා.  අතර මැද සම්මුතිවලට ගිහින් මගින් නතර වෙන්නත් පුළුවන්.  ගොවි අරගලය ඇතුළේ පැට්‍රික් සහෝදරයා මේ ගැන කදිම විස්තරයක් ගේනවා.  ඉඩම් අහිමි දුප්පත් ගොවින් සහ ඉඩම් හිමි පෝසත් ගොවීන්, භික්ෂූන් වගේ වැඩවසම් නින්දගම් හිමියන් පොදුවේ ජල බදුවලට එරෙහිව නැගි සිටියාට ඒ මුළු ගමන ම අන්තිම දක්වා එකට යන්නේ නැහැ.  

අන්තිම දක්වා යන අයත් සමාජ ක්‍රමය වෙනස් කිරීමේ දේශපාලන අරගලය දිහාට ගොඩනැගෙනව කියල කතාවක් නැහැ.  

ඒත් දේශපාලන අරගලය ගොඩනැගීම බහුජන අරගල වැඩබිමේ හැදෑරීම් නැතිව කරන්නත් බැහැ.  

දැන් අද මේ මොහොත දක්වාම පැට්‍රික් සහෝදරයා ගේ ජීවිතය මේ දෙක අතර දෝලනය වෙන අත්හදා බැලීම් මාලාවක වැඩබිමක්.  මට දැනෙන්නේ හරියට වරහන් දෙකක් අතර යන එන ගමනක් වගේ.  බහුජන අරගල වරහනේ එක පැත්තකින් යමින් ආයෙමත් දේශපාලන අරගල වරහනේ ගමන් කරනවා.  මේ වගේ වරහන් ගොඩයි.  ඒ වරහන් අතර කතා ගොඩයි.  

මේ වැඩබිම ගැන කල්පනා කරද්දී එදා පොත ජනගත කිරීමේ හමුව අමතපු වමා හෙවත් ආචාර්ය නිර්මාල් රංජිත් ඒකට සමපාතව ඇයි X එකේ අත්දැකීම (X කණ්ඩායම කැඩී යාමේ දී එක් අතකින් පෙරටුගාමී පක්ෂය සහ අනෙක් අතින් කණ්ඩායම්, ප්‍රවණතා රැසක් විදියට ක්‍රියාකාරිත්වයන් බෙදී යාම ගැන) කතා නොකළේ කියලත් වෙලාවක මට හිතුනා.  මෑත කාලයේ ජවිපේ බිඳිම ඇතුළේ පෙරටුගාමී සමාජවාදි පක්ෂය ගොඩ නැගෙන එකත් මේ වගේ දෝලනයන් ගණනාවක් හරහා එන්නක්.  නව සමසමාජ අත්දැකීම් ඇතුළේ ‘ජන අරගල න්‍යාය‘ ගැන කතා කළත් මේ අත්දැකීම මුණ ගැහෙනවා.  පැට්‍රික් සහෝදරයා සහ මම එකට මුණ ගැසුන ‘ජාතික ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදි ව්‍යාපාරයේ‘ අවසාන අත්දැකීමත් මේ වගේ.  ඒකේ මූලික පදනම දේශපාලන බහුජන සංවිධානයක්.  කෙළින් ම දේශපාලන පක්ෂ සංධානයක් හැටියට නව වාමාංශික පෙරමුණ ගොඩ නැගෙද්දී පැට්‍රික් සහෝදරයා නියෝජනය කළ බහුතර කණ්ඩායම එහි සාමාජික සංවිධානයක් හැටියට එකතු වෙන්න තීරණය කළා.  විරුද්ධ වුණ සුළුතරයේ වැඩි දෙනා ට තිබුණේ නව සමසමාජ පක්ෂය වගේ එකක් මේ සන්ධානයේ අරමුණු කොහාට පාව්ච්චි කරාවිද වගේ සැකයක්.  ඒත් මම සහ රසිකා සහෝදරිය පෙනි සිටියේ නව වාමාංශික පෙරමුණේ දේශපාලන වැඩබිමට අපට කළ හැකි ඉහළ ම දායකත්වය ඉන් පිටත ඉඳ ගෙන බහුජන අරගලය සංවර්ධනය කිරීම නිසා එහි සාමාජික සංවිධානයක් නොවිය යුතුයි කියන එකයි.   

පරම්පරා ගණනක් අතර, මඟ හැරිය නොහැකි විදියට මුණගැසෙමින් තියෙන මේ ප්‍රශ්නය පැට්‍රික් ගේ ජීවිතය ගැන කරන කතාවක දී අපට අධ්‍යයනාගාරයක් සපයනව කියල මට හිතෙනවා.

පොතට ඉතා කදිම පසුවදනක් සපයන යාපනය විශ්වවිද්‍යාලයේ ජ්‍යේෂ්ට කථිකාචාර්ය සාමිනාදන් විමල් පැට්‍රික් සහෝදරයා ගේ ජීවිතය මේ වැඩබිම ඔස්සේ කියවා ගැනීමේ වැදගත්කම මේ විදියට ලියල තිබුණා. 

“...මෙම කෘතියෙහි ආරම්භයේ සිට අවසානය දක්වා ඇදෙන හූයක් වෙයි.  එය නම් අනෙකාගේ ප්‍රශ්නය ගැන දැක්වෙන උනන්දුව තුළින් ප්‍රකට කෙරෙන විමුක්තිවාදි ප්‍රවේශයයි...“  ඔහු කදිම රූපකමය බසකින් මෙහෙම කියනවා.  “...කෑගලු නගරයේ දෙමහල් ගොඩනැගිල්ලක් ඉදි කරවා ගෙන සිය වෙදකම කර ගෙන ගිය පියෙකුගේ පුතෙක් රාජගිරිය බන්ඩරනායකපුර පර්චස් දෙකහමාරක වපසරියක තනන දෙමහල් නිවෙසක පදිංචි වෙයි...පළමුවැන්න පාරම්පරික උරුමයයි.  දෙවැන්න තම ක්‍රියාකාරිත්වය තුළ සිටි සහ එයට ආධාර වු සහෝදරත්වයේ තිළිනයයි. දෙවැන්න ඉතාමත් අසීරු  ය.  එයට හේතුව එය ඔහු දිනා ගත් දේශපාලනයෙහි හෘදය සාක්ෂිය පිළිඹිඹු කරන්නක් වීමයි...“  

පැට්‍රික් සහෝදරයා මේ වන විට සම්බන්ධ වී සිටින ‘විප්ලවීය සමාජවාදි කේන්ද්‍රය‘ එහි අරමුනු හැටියට කියවෙන විප්ලවීය න්‍යයක් ගොඩ නැගීම, කැප වුණ ප්‍රාරම්භක ක්‍රියාකාරින් සමූහයක් ගොඩ නගා ගැනීම, බහුජන ක්‍රියාකාරීත්වයක් සංවර්ධනය කරන හා පක්ෂයට අවශ්‍ය ක්‍රියාකාරින් සපයන, අරගලය තුළ ඔවුන් පුහුණු කරන, පන්නරගත කරන හා පොදු ජනයාට පක්ෂයක අවශ්‍යතාවය ප්‍රත්‍යක්ෂ කරවන මහජන ව්‍යාපාරයක් පණ ගැන්වීම වගේ කාරණා සම්බන්ධයෙන් සාර්ථක වෙවි ද ?  බහුජන අරගලය සඳහා වඩා සුදුසු ම මධ්‍යස්ථානය හැටියට ජවිපෙ කේන්ද්‍ර කර ගත් ජාතික ජන බලවේගය තෝරා ගැනීම සාර්ථක වේවි ද ?  පැට්‍රික් කියන බහුජන දේශපාලන අධ්‍යයනාගාරය මේ මොහොතේ මේ ලියමින් කරන්නේ ඒ හැදෑරීමට අපේ සමාජය කැඳවීමක්. 

එතැන දි පැට්‍රික් ගොඩනැගුනේ, පවතින්නේ කොහොමද කියන ප්‍රශ්න එක්ක පෙර බැදීම පට්ට ම වැදගත්කියල මම හිතනවා. 

 පොතේ කියවෙන විදියට ඒකට සමසමාජ තාත්තා බලපෑවානම් පැට්‍රික් සහෝදරයගේ දුවල දෙන්න එහෙම නොවෙන්නේ ඇයි ?  තවත් සමහර සහෝදරවරුන් ගේ දරුවන් තමන් ගේ පියවරුන් ට, මව්වරුන්ට සාප කරන්නන් බවට පත් වූයේ ඇයි ? පැට්‍රික් සහෝදරයා ගේ ටර්නින් පොයින්ට් එකක් හැටියට සරත් විජේසිංහ ගේ බලපෑම දක්වනවානම් පැට්‍රික් කියන පුද්ගල මිතුරා අනෙක් මිතුරන් වෙත එහෙම නොවන්නේ ඇයි ?  

මට හිතෙන්නේ ලංකාවේ වාම සාහිත්‍යය ඇතුළේ , විශේෂයෙන් ම මාවෝවාදි බලපෑම ඇතුළත් සාහිත්‍යය ඇතුළේ තියෙන බර අඩුවක් මේ කාරණා සම්බන්ධයෙන් පැට්‍රික් සහෝදරයා ගේ පොතෙනුත් මතු වෙනවා.  පැට්‍රික්, ‘පැට්‍රික්‘ විදියට නැත්නම් වාම බහුජන දේශපාලන ක්‍රියාධරයා විදියට බිහි වුණ විදිය, හැදුනු වැඩුනු විදිය, ඒ පුද්ගල වීර චරිත තුලින් පැහැදිලි කරනන් බැහැ.  ඒවාට බලපාපු, ඒ චරිතවලට පවා බලපාපු සන්දර්භයන් තියෙනවා.  මේ දිහාට මේ පොතෙන් මතු කරන සංවාදය ගෙන යන එක පට්ටම වැදගත් කියල මට ආයේ ආයෙමත් හිතෙනවා.  ඒක ඇතුළේ සරත් විජේසිංහලා ගැන වගේ ම බන්ධනාගාර අධිකාරි ව සිටි ජෝර්ඩන් වගේ චරිත ගැනත්, ඒ චරිත මතු කෙරෙන පොළොවවල් ගැන තව මහා කෘතියක් කරන්න වේවි.  

ඒකට හොඳ මුලපිරුමක් දුන්නාට ස්තූතියි පැට්‍රික් සහෝදරයා !     

  

  

      

  

     

   
 

පාස්කුවේ බූමරැංගය

 ඉතිහාසය වෙලාවකට වංගු ගගහ යනව;තව වෙලාවක එක පාර ලොකු ටර්න් එකක් ගන්නවා. 

අවුරුදු දෙකකට කිට්ටු ලංකාවේ  පාස්කු ප්‍රහාරයත් ඒ වගේ; හරියට ම කීවොත් මේ වෙද්දීී ලංකා දේශපාලනයේ ප්‍රධාන ම ටර්නින් පොයින්ට් එක නැත්නම් හැරවුම් ලක්ෂය වෙන්නේ මේ පාස්කු ප්‍රහාර සිද්ධිය. 

එතෙක් දේශපාලනයේ තිබුණ බලතුලනය උඩුයටිකුරු කරන්න, නැත්නම් එහෙම වුණා කියල විශ්වාසයක් ජනිත කරන්න ප්‍රධානතම සාධකය හැදුනේ පාස්කු ප්‍රහාර⁣ සිද්ධියෙන්.   

එක පාරට ම හිතාගන්න බැරි වෙලාවක, හිතාගන්න බැරි විදියට පාස්කු පූජාවන් මැද පල්ලි වල සහ සමාන්තරව තරු පහේ හෝටල් වල මරාගෙන මැ⁣රෙන බෝම්බ පිපිරුම් මාලාවක් වෙනවා. ලෝකය පුරා ම හයිලයිට් වෙන පාස්කු උත්සව දවසේ  ලංකාවේ සංචාරක ව්‍යාපාරය මරණීය අත්දැකීමක් වෙන්න පුළුවන් කියන ෂොක්ෆුල් පණිවුඩය සමාජගත වෙන්නේ මෙහෙ ප්‍රධාන ම ආදායම් මාර්ගයේ මුදුන් මුල ට එල්ල කෙරෙන පොරෝ පාරත් එක්ක. කවදත් අනාාරක්ෂිත ව හිටපු මිනිස්සු අතර 'අනාරක්ෂිතබවේ භීතිකාවක්' වෛරසයක් වගේ පැතිර යනවා. පැවතුන ආණ්ඩුවට ඒක කරන්න බෑ; ඊටත් පරණ කට්ටිය ආයි ඕන කියන මතයත් අවධාරණය කරමින් තමයි මේ භීතිකාව සමාජගත කෙරෙන්නේ කියන එක පරිස්සමින් බලද්දී පේන්න ගන්නවා. 

දැන් පාස්කු කොමිෂන් වාර්තාවේ කෑලි කෑලි සමාජගත කර ගෙන යද්දී පේන්නෙත් පට්ට සැකසහිත තත්වය අඛණඩව පැවතීමක් වගේ. කිසිම කෙනෙක් මෙන්න මේ වගේ ප්‍රශ්න කවදාවත් ඇහුවේ නෑ. උදේ 8.45ට වගේ මුල් ම බෝම්බය පුපුරල මුල් විනාඩි කීපය තුළ මුණුපොත්වාසීන්ගේ දැනගැනීමට RAW රිපෝට් එකක් සංසරණය වෙන්න ගන්නේ කොහොමද ? මුල් පැය ඇතුලත හිටපු ජනාධිපතිවරයා කොච්චිකඩේ පල්ලියේ  ඉස්සරහ රටේ අනාරක්ෂිතබව ගැන සැබෑ වූ පුරෝකථනයක් එක්ක මීඩියා ෂෝ එකක් දාන්නේ කොහොමද ? එදා ම, ඒ වෙද්දී 'කවුරුවත් ම නොවුණ' වර්තමාන ජනාධිපතිවරයා කොළඹ කාදිනල්ගේ නිල කාර්යාලයේ ඉඳල එළියට ඇවිත් 'ආරක්ෂක වගකීම බාරගන්න' සූදානම ප්‍රකාශයට පත් කිරීමේ පසුබිම මොකක්ද ? එදා දවල් දෙහිවල දී සිිිිදුවුණ පුපුරාගැනීමකට කලින් පිපිරුම්කරු මුණගැසුන රාජ්‍ය බුද්ධි අංශ නියෝජිතයා කව්ද?ඇය් ඒ ? 

නවසීලන්තයේ කේස් එකකට පලි ගැනීමක් සඳහා ජාත්‍යන්තර ඉස්ලාමීය ත්‍රස්ත සංවිධානයකිිිින් මේ ප්‍රහාරක මෙහෙයුම කළ බව දවස් දෙකකට පස්සේ අදාල සංවිධානය 'ඉල්ලීමක් අනූව' පිළිගත් බව BBCයෙන් වාර්තා වුණා.    

කාලාන්තරයක් තිස්සේ ඉස්ලාමීය ආන්තික සංවිධාන ලංකාවේ වැඩ කරමින් හිටි බවට අනාවැකි දැක් වූ බව, ඒ තාලයේ ම බෞද්ධ ආන්තික සංවිධාන කියාපාමින් මතක් කළා. පරිස්සමින් බලපුවාම මේ කියන ඉස්ලාමික ආන්තික සංවිධාන වලට න්‍යායික පෝෂණයක් ලැබෙන්නේ ඒ කියන බෞද්ධ ආන්තික සංවිධානවලිිිින් තමයි. මේ ප්‍රහාරයේ ප්‍රහාරක නායකයා වගේ පෙනී යන සහ්රාන් හෂීම් තමන්ගේ කණ්ඩායම මෝටිව් කරන්න පාවිච්චි කරල තියෙන්නේ බොදු බල සේනා ලොක්කා ඤානසාර හාමුදුරුවන් ගේ දර්ගා ප්‍රකාශය ප්‍රමුක ප්‍රකාශ හා ක්‍රියාකාරකම්.  ඉස්ලාමය දේශපාලනික අවියක් හැටියට පාවිච්චි වීමේ සංවිධානමය මුල උතුරු නැගෙනහිර යුද කාලය දක්වාවත් පැරණි එකක්. විශේෂයෙන් ම ඒ කාලයේ පටන් තමිල් සංවිධිනවලට මුහුණ දෙන්න පැරා මිලිටරි කල්ලි හැටියට මෙවැනි අය මෝටිව් කරල පුහුණු කිරීම්, සන්නද්ධ කිරීම් නැගෙනහිර පළාතේ කාලයක් තිස්සේ කර ගෙන ගිහින් තියෙනවා. 

මේ විදියට කාලයක් එක ව්‍යාපෘතියකට හදපු සංවිධාන, වෙනස් ව්‍යාපෘතියකට පාව්ච්චි කරගන්න බැරි වුණා ම, ඒවා සුද්ද-බුද්ද කරල දාන්න වෙන ම ව්‍යාපෘතියක් හදන එක ලෝකේ කොහෙත් කෙරෙන පාලක සම්ප්‍රදායක්.    

අවුරුදු දෙකක් වෙන්නත් ආවා. පාස්කු ප්‍රහාර සිද්ධිය ගැන පත්කරපු ජනාධිපති පරීක්ෂණ කොමිසමෙත් හුලං ගියා වගේ වැඩක් දැන් පේන්න තියෙන්නේ. නාට්‍යය ඉවර කරන්න හිතා ගෙන මුළින් ගහපු ප්ලෑනක් තියේනම්, මේ හුලං බැහිල්ලත් එක්ක දැන් ආයේ පොඩි එඩිට් එකක් දාලා ඉස්සරහට යන්න වෙන පාටයි. 

කළු ඉරිදාව ප්‍රකාශයට පත්වෙන්නේ පිලාත් කෙනෙක්ගගෙන් වෙන්න පුළුවන්. ඒත් ඒ මට්ටමිි්න අත හෝද ගෙන අයින් වෙන්න පුළුවන් තැනකට වඩා දැන් මේ ව්‍යාපෘතිය ලොකු වෙලා වගේ. 

කළු පාට, කිතුනුවන්ගේ සම්ප්‍රදායික සංකේතය හැටියට ශෝකය, විරෝධය හා පිළිකුල ප්‍රකාශ කරනවා. මේ වෙලාවේ ඒ හැඟීම්-දැනීම් ප්‍රකාශනයන් ට එඩ්‍රස් හැදෙන  විදිය මේ වෙලාවේ දේශපාලනය ගැන තියුණු  සහ රසවත් අධ්‍යයනයක් වේවි.