උතුර දන්න, දකුණට මිස් වෙන පොයින්ට් එක

 'රණවිරුගම' ද, ගෝටාගෝගමේ ම ය. 88 දී අතුරුදන් වූ දරුවා ගැන මතකය ගුලි කර ගත් අම්මා ද ගෝටාගෝගමේ ය. 

ගෝටාගෝගම මේ එකිනෙකා මුණගස්වන ගමක් නොවන්නේ ඇයි ? 

'රණවිරුවෝ' ද මනුෂ්‍යයෝ ය. ඔවුන් විශේෂ 'විරුවන්' බවට පත් කර ඇත්තේ පාලක කල්ලිවල මර්දනයට පෙරමුණේ සේවය නිසාවෙනි. මට නම් ඔවුන්, ඒ මෙහෙයට යොදවන ලද අසරණයන් පිරිසකි. 

ඒ මර්දනයේ දී මේ 'විරුවන්'  කවදත් කළේ දී තිබූ අවි සහ පුහුණුව, ලද ඕඩරයට ක්‍රියාවට  නැංවීම ය. 

එක ම දූපතක වුණත්, මේ අරුත, උතුරු කෙලවර පැත්තේ ජනසමූහයට වැඩියෙන් තේරෙද්දී, දකුණු පැත්තේ ජනසමූහයට වැඩිපුර මිස් වෙන්නේ ඇයි ? 

මිලිටරියේ මර්දනකාරී වීරත්වය උඩට ඉස්සෙන්නේ 2009 දී මිස 88-89 හෝ 71දී නො වේ. 

"හමුදාවත් අපේ තමයි;පොලීසියත් අපේ තමයි" යනුවෙන් ගයන අරගලයේ මිත්‍රයන්ට රඹුක්කන පාඩම පවා නොදැනෙන තරම් සුළු වූවකි. 

ඉතින් යළිත් අසමි; දකුණට මේ මිස් වීම සිදුවන්නේ කොතනින් ද ? 

71 දීත්, ඊට වඩා අතිදැවැන්ත ලෙස 88-89දීත් දකුණේ කැරලිකාර අභිලාශයන්, මර්දනීය රාජ්‍යය එක්ක පෙළ ගැසුනා නො වේ ද ? මේ දෙකේදී ම 'මව්බිම බේරාගැනීම' නමින් පෙරමුණට ආවේ කාගේ 'මව්බිම' දැයි උන් විමසිලිමත් වූවා නම්....

අද යළිත්, 2022දීත් අපට මිස් වෙමින් තියෙන්නේ මේ පොයින්ට් එක නො වේ ද ? හරියට ම කියතොත්, 'රාජපක්ෂ ක්‍රමය' කියන්නෙත්, උත්කර්ෂයට නැං වූ ඔන්න ඕක ම ය. 

'රාජපක්ෂ' හැබෑ ලෙස ම පරාජය කරන්නටනම්, අපේ දෑස් බැද ඇති මේ වානේ වෙස් මුහුණෙන් ගැලවීම අනිවාර්ය බව තේරුම් ගනිමු.