'අහිංසාව' කියන්නේ අරගලයේ දී එක්තරා ප්‍රබල අවියක්. හරියට ම පාවිච්චි කරපු වෙලාවක සතුරා නැත්නම් අනෙකා අපහසුවට පත් වේවි; ලැජ්ජාවට පත් වේවි; කිසි ම කායික හිංසනයක් නැතිව තමන්ට වඩාත් අවාසිදායක තත්වයක් උදා වීම ගැන තේරුම් ගැනීමෙන් වෙනස් වේවි.
ප්‍රචණ්ඩ, සන්නද්ධ ගැටුමක දී ඕනෑ ම කෙනෙකුට හානි වෙන්න පුළුවන්. පහර දීමට, මරා දැමීමට, තුවාල වීමකට, සිරගත වීමකට...මේ ඕනෑ ම හානියක්. අහිංසාවාදී ප්‍රතිචාරකයෙකුටත් ඒ ඕනෑ ම දෙයක් වෙන්න පුළුවන්. ඒ විදියට බැලුවා ම දෙවිදියේ වෙනසක් නැති තරම්. ගැඹුරින් බැලුවා ම අහිංසා ප්‍රතිචාරකයා විසින් එකටෙක කිරීමට අනෙකා තුළ පෙළඹවීමක් නොකරන නිසා අනෙක් පැත්ත නිශ්ක්‍රීය කිරීමකට වගේ ම අසරණ කිරීමකට ලක් කරනවා.
මේ උපායමාර්ගයේ ශාස්තෘවරයා ලෙස හදුනාගැනීමට තරම් ම ඒක භාවිතයේ යොදවපු කෙනෙක් මොහන්දාස් කරමචාන්ද් ගාන්ධි.
නිදහස, අභ්‍යන්තරික අත්විදිය යුතු දෙයක් බවයි මේ භාවිතය තුළින් ඔහු පෙන්වා දුන්නේ. නිදසුනක් හැටියට කුලපීඩනය, වර්ගවාදය වගේ තත්වයන් කතා දෙකක් නැතිව හිංසනයන්. තමන් මත පටවන ලද හිංසනය ප්‍රතික්ෂේප කරන්නට පුළුවන් වෙන්නේ තමන් විසින් පටවන ලද හිංසනය ප්‍රතික්ෂේප කරන්නට ගටක් තියෙන අයෙකුට විතරයි.
තමන් තුළ මතු වූ විමුක්තිකාමියා, හැම ඉන්දියානුවකු තුළින්මත් මතු වී, බ්‍රිතාන්‍යයන් තුළින් ද එසේ විය යුතු යයි ඔහු විශ්වාස කළා. මේ නිසාමත් ගාන්ධි කියන්නේ පට්ට ම ආකාස්මික ( Charismatic ) පෞරුෂයක්.
ගාන්ධි මූලික වෙන ඉන්දියානු අහිංසාවාදී භාවිතාව තේරුම් ගැනීමේ දී මේ ද්විලක්ෂණය එකට තේරුම් ගන්න එක වැදගත්.
ලුවී ෆිෂර් විසින් ලියපු ගාන්ධි චරිතාපදානය මේ ගැන ප්‍රාමාණික හැදෑරීමක් ඇති පොතක් කියල හදුනගන්න පුළුවන්.
මේ එහි කොටසක්;
"මම මරණය දක්වා උපවාස කරමි"
ඒ තීරණය, තමා ඔවුන්ගේ සිරකාරයකුව සිටිය දී බලධාරීන් අසීරුවට පත් කරන කාරණයකැයි ඔහු දැන සිටියේ ය.(578)
පූනා ගිවිසුමේ මැදිහත්කරුවන්ගෙන් එක් තැනැත්තකු, පසුව මා සමග තියා සිටියේ, තමා ගාන්ධි ගේ ප්‍රතිපත්ති වලට හැමවිටම විරුද්ධව සිටි බව ය. නමුත් ගාන්ධි මහපොළොව මතට බැස සිටින දෙවියෝ ය. ස්වර්ගයේ දොරටු ඔහු පිළිගන්නට බලා සිටියේ ය. හින්දු නායකයින් ගාන්ධි ගේ ප්‍රතිපත්ති වලට එකග වූයේ, ගාන්ධි ගේ මරණය පිළිබද තර්ජනය නිසාවෙනි.....එහෙත් ඉන්දියානු ජනතාව සමග ගාන්ධි ගේ පැවති සම්බන්ධය ගොඩනැගී තිබුණේ, හුදු තර්කනයත් නීතිකවාදයත් මත ම වෙයි. ඒ වූ කලී අතිශයින් භාවාත්මක වූ සම්බන්ධතාවකි. හින්දුවරුන් ට ගාන්ධි වූ කලී, මහත්මා ය. දෙවියන්ගෙන් බිදක් වූ මහා ආත්මය ය. ඔවුන්ට ඔහු මරණය ට පත් කරන්ටත් පුළුවන් ද ? ඔහු උපවාසය ආරම්භ කළ මොහොතේ දී ම පාඨ ග්‍රන්ථ, ගුරු පොත්, ව්‍යවස්ථා, ප්‍රදාන, මැතිවරණ ඇතුළු සෙසු දේවල් සියල්ල නොවැදගත් දේ බවට පත් වන්නේ ය. වැදගත් ම කාරණය මෙයයි. ගාන්ධි ගේ ජීවිතය බේරා ගත යුතු ය"(597)
අහිංසාවාදයේ උපායමාර්ගය, අභ්‍යන්තරික නායකත්වයක් සහිත තනි තනි පුද්ගලයන්ට වඩා ආකස්මිකත්වයක් විසින් හැසිරවෙන මිලියන-බිලියන ගණනක් ජනතාව මත පදනම් වන්නක් නො වේ ද ?
අහිංසා මාර්ගය ඵල දැරීම පිටුපස තීරණාත්මක සාධකයක් වුණේ ගාන්ධි සංකේතවත් කළ චරකය බව කීවොත් අතිශයෝක්තියක් නෙවෙයි. ජීවනෝපායයක්, විමුක්ති අධ්‍යාත්මිකත්වයක්, සමාජ එක්සත්භාවයක් හදනවත් එක්ක ම අනිත් අතින් එය යටත්විජිත ආර්ථිකයට මරු පහරක් එල්ල කළා. කොංග්‍රසයේ පංචවිධ පිළිවෙත් අතර 'ස්වදේශී' සහ 'විදේශීය දේ වර්ජනය' කියන දෙක අහිංසා පිළිවෙතේ හරය බවට පත්වෙන තැන ඒක මහා බලයක් වෙනවා.
ඇතැම් විටෙක එය ඵල දරන්නේ, තිරයට පිටුපසින් ඇති ප්‍රචණ්ඩ ප්‍රතිප්‍රහාර මතිනි. "ගාන්ධි ඇතුළට දමා බන්ධනාගාර දොරටු වැසුනු මොහොතේ ම, ප්‍රචණ්ඩත්වයේ සොරොව් දොරටු සියල්ල ද ඇරුණේ ය" (725 පිටුව) යන්නෙන් නිරුවත් ව කියාපාන්නේ ඒ නො වේ ද ? ඒ ගාන්ධි ගේ අනුදැනුම හෝ මෙහෙයවීමක් යටතේ නො වේ. ඇත්තෙන් ම ඔහු ඊට එකග නෑ. ඒත් අහිංසා අරගල වල සාර්ථකත්වයට එහි තිරය එහා පැත්තේ මේ කොටසේ බලපෑම අවතක්සේරු කළ හැකි ද ? ගාන්ධි ම පවා ඇතැම් එවැනි ප්‍රතිඵල බාරඅරන් තියෙනවා.
උපායමාර්ගයක් ලෙස අහිංසාවේ සීමා ගාන්ධි නොදැන සිටියා නො වේ. එවැනි නිදසුන් රැසක් මේ පොතෙන් ම හොයා ගන්න පුළුවන්. මේ, එහෙම දෙකක්;
"ඔහු අත වන් සිවිල් නීති කැඩීම නමැති විශේෂ ආයුධය ගිලිහී ගොස්, හැමතැන ම ප්‍රචණ්ඩත්වය පැතිරෙන්නට වන්නේ ය. එහි ප්‍රතිඵලයක් වශයෙන්, ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථා සම්පාදක මණ්ඩලය ගාන්ධි ගේ එක ම විකල්පය බවට පත් විණි" (821)
"නේරු විසින් මෙම අර්බුදය එක්සත් ජාතීන් වෙත පවරනු ලැබීම ගැන ගාන්ධි දුක් වුණේ ය. එක්සත් ජාතීන්ගේ මණ්ඩලයේ දී ඔහු, බ්‍රිතාන්‍ය ශාන්තිවාදියකු වූ හොරස් ඇලෙක්සන්ඩර් ට පැවසූවේ, කාෂ්මීර ප්‍රශ්නය පිළිබඳ ජාතීන්ගේ ආකල්පය තීරණය වනුයේ, ප්‍රශ්නයේ හොද නරක ගැන සළකා නො ව, ජාත්‍යන්තර දේශපාලනයේ බල අරගලය අනූව බව ය. (929)
එහෙම වෙලාවන්, ඒ ඒ වෙලාවල තීරණාත්මක සාධක ආදිය තක්සේරු කර ගෙන, ආදේශක විසදුමකට එන්නට ගාන්ධි ට අහිංසාවාදී උපායමාර්ගය බාධකයක් වුණේ නැති බවයි පේන්නේ.
වැදගත් ම දේ 'අහිංසාව' , අරගල ක්‍රමෝපායයක් හැටියට ම හිත ඇතුළේ විතරක් තියෙන දෙයක් හෝ එළියට පේන්නට තියෙන දෙයක් හැටියට ගත්තොත් පුස්සක් වෙන බව තේරුම් ගැනීමයි.
ලංකාවේ දකුණේ සමාජයේ එවැනි සාර්ථකත්වයක් මෙතෙක් කිසිදිනෙක වාර්තා වෙලා නෑ. මේ අප්‍රියලයේ බහුජන අරගලය තුළ අපි දැන් ඉන්නේ මේ ක්‍රමෝපාය ගැන භාවිත පරීක්ෂණයකට මුහුණ දෙමින් නේ ද ?
No comments:
Post a Comment