තිස් අට වසරකට පෙර ඒ මතකය අමතමි

ආදරණිය සුබද්‍රන්,

අවුරුදු තිස්අටක් පරණ මතකයක ඈත කෙළවරේ අපැහැදිලි තිතක් වගේ උඹ. ඒ කාලේ අපි අවුරුදු දොළහක විතර කොළුගැටව්.  අපි හිටියේ ඉස්කෝලේ වාර විභාගය ලියමින්.  මොන මගුලක් වෙලා හරි ඉස්කෝලේ වැහෙනවනම් අපි හිත යටින් සතුටු වුණා; ඇත්තයි.  එදා කොළඹ ගිනි ගනිමින් තිබුණ දවසක්.  ඉස්කෝලේ වටේට ම අහසට නගින කළු දුම්රොටු අහස වහගනිමින් තිබුණා.  අළු ඇවිත් ඉස්කෝලේ වැලි මිදුලට එකතුවෙමින් තිබුණා.  අපි ඒ අළු මත උඩ පැන්නා.  සමාවෙයං; මේ මාත්.  මට හිතුනේ ඉන්දියාවයි, තව බලගතු රටවලයි සපෝට් එක එක්ක දෙමෙල්ලු අපේ සිංහලයට කෙලවනවා; අපේ රට අල්ල ගන්න යනවා.  වීරෝධාර සිංහලයෝ දැන් උන්ට රිටර්න් එක දීල අපේ ජීවිත රැකගෙන තියෙනවා කියලා.  සුබද්‍රන්, මට උඹව මතක් වුණේ නෑ.  මම දැන ගෙන හිටපු දෙමළාට වඩා මට විස්තර කරල තිබුණ දෙමළා ගැන කතාව ඇත්ත කියලා ඒ වෙලාවේ මට හිතුනේ. එදා ඉස්කෝලේ වේලාසනින් වැහුවා.  අම්ම මාවත් අර ගෙන ගේට්ටුවෙන් එළියට එන කොට ම මගේ මුණ ඇගට තියල තද කරගත්ත; වේගයෙන් මාත් එක්ක එතැන පහු කරන් දුවගෙන ආවා.  ඒත් මට එදා කෑම කන්නවත් බැරි තරම්. මම ඇස් කොණින් වගේ දැක්කා පාරේ වැටිල හිටපු ඇගේ සරමක් විතරක් තිබුණ මනුස්සයෙක් වට කර ගෙන තුන්හතර දෙනෙක්; “මූට තාම පණ තියෙනවා වගේ“ කියමින් එකෙක් දුම් දමන යකඩ කූරකින් අර මනුස්සයගේ යටිපතුල පුච්චනවා. මග දිගට කඩ සාප්පු ගොඩක් ගිණි අගුරු වෙමින් තිබුණා.  මොන දේකටද කියල හිතා ගන්න බැරි වුනත් ඒ ඉස්සරහ හමුදා සෙබලුන් අත්වල තුවක්කුත්, මුණුවල සිනාවනුත් එක්ක බලන් හිටියා. ඒ තුවක්කුවලින් මට ආරක්ෂාවක් ලැබෙනව වගේ දැනුණා.  මට හිතුනා ඉස්කෝලේ ඉස්සරහ මනුස්සයෙකුට කරදර කරනව කියල ඒ සෙබලෙකුට කියන්න.  ඒත් සුබද්‍රන්, උඹට ඒ තුවක්කුවලින් ඒ වගේ ආරක්ෂිත හැඟීමක් ආවේ නැති බව දැන් මට සහතිකයි.  ඊට හරියට ම අවුරුදු පහකට පස්සේ ඒ තුවක්කු නිසා සිංහල අපි නින්ද, නිස්කලංකය, මුළු ජිවිතයේ ම රහක් නැති පරපුරක් බවට පත් වෙද්දිනම් මට උඹලව මතක් වුණා.  ඒත් මම දන්නව අපේ ගොඩ දෙනෙකුට 83 මතක් වුණේ නෑ කියලා.  අපි 83 අමතක කරන්න ලොකු ට්‍රයි එකක් දෙමින් හිටියේ.  උඹ දන්නවනේ. 83 ඒ කාලෙත් මම වාමාංශිකයා.  හැබැයි අපි වාමාංශික කියල දැනන් හිටියේ ජේවිපී ය. ජේවිපි ය ගොඩක් කතා කළේ ම ‘රට‘ ගැන.  කව්ද කිව්වා, ජනාධිපති ජේ. ආර්. කිව්ව කියල මේ කලබල නිසා රට අවුරුදු දහයකින් පස්සට ගියා කියලා.  මම අහු වෙන හැම තැන ම ඔය කතාව හයිලයිට් කරල කිව්වා“පේනව නේ ද, ඒ කියන්නේ අවුරුදු දහයක් ම මුං කරල තියෙන්නේ දෙමෙල්ලුන්ට නේ“ කියලා.  (පස්සේ මම දැනගත්තේ ජේ. ආර්.ජනාධිපතිගේ හරි කතාවේ කියවෙන්නේ ‘දෙමළ අයට ගහන තරමට සිංහලයට සතුටුයි‘ කියලා කියපු එකක්)  දැන් ඇත්තටම ලැජ්ජයි සුබද්‍රන්.  මට අඩු ගානේ උඹ ගැනවත් මතක් වුණානම්...ඒ වෙද්දී අපි දෙන්නම අවුරුදු දොළහයි නේ.  අවුරුදු දහයක් තිස්සේ මට ලැබුණ දේවල්වත් උඹට ලැබිල තිබුණේ නෑ කියල මට එදා තේරුම් ගන්න පුළුවන් වුණානම්... පාඩම් පොත්වල අපට ඉගැන්නුවේ සිංහලයා මේ රටේ ආදිවාසියා;මේ රට ගොඩ නැගුවේ සිංහලයෝ. පරසතුරු උවදුරුවලින් රට බේරගත්තේ සිංහලයෝ; අනිත් ඔක්කොම උන් මේ රටට එළියෙන් ආපු, කපටිකමින්, හොරමැරකමින් මේ රට අස්සට රිංගගෙන,රටට හතුරුකම් කරන උන් කියලා.  සුබද්‍රන්, උඹට ඒක දැනෙනව ඇත්තේ, අපේ ම පංතියේ හිටපු මොහොමඩ්ලට,තෝමස්ලට ඒක දැනෙනව ඇත්තේ කොහොමද කියල මට ලාවට දැනුන වෙලාවක් මාත් ‘බෞද්ධ උරුමය පාවා දීලා, පෘතුගිසින්ට රට පාවා දෙන්න කතෝලික ආගමට ගිය පරම්පරාවකින් පැවතෙන දේශද්‍රෝහියෙක්‘ වගේ ඒ පාඩම්වලින් අපට උගන්වද්දී.  ‘සිංහල-බෞද්ධ රටට සපෝට් කරපු විජාතිකයොත් හිටිය ඕල්කට්තුමා, ටිබෙට් හාමුදුරුවෝ, සිද්දි ලෙබ්බේ, පොන්නම්බලම් රාමනාදන් වගේ.  මේ පස්සේ කියපු සමහරු ආයි සුළුජාතින් හැටියට මහජාතියෙන් වෙන් වෙලා වෙන ම ගමනක් යන්න ගත්තා.  නායක්කාර් වංශිකයෝ බුද්ධාගම වැළඳ ගෙන මෙහෙ බෞද්ධ රජවරුන්ටත් වඩා සේවයක් කරල තියෙන අයත් ඉන්නවා“ වගේ කොච්චරක්නම් පාඩම්වලින් අපේ පාඩම් පොත් අදටත් පිරිල ද...සුබද්‍රන්, අපි උඹව වගේ ම මොහොමඩ්ලවත්, තෝමස්ලවත් ලේසියෙන් අමතක කරල දැම්මා, මොනව වුණත් අපි ජාතියක් හැටියට මේ රටේ සාඩම්බර සිංහලයෝ නේද කියල හිතේ මවා ගෙන.  අපේ පල්ලිවලට ගහද්දී, අන්තිමට පාස්කුවකදි අපිව ඇමක් හැටියට පාව්ච්චි වෙද්දිත් තාමත් අපේ සමරුන්ට සුබද්‍රන් උඹලව තේරෙන්නේ නෑ.  ඊළඟට අපි අතර වලියක් ආපු හැම වෙලාවක ම උඹ ‘විදේශිකයෙක්‘ කියල මාක් කරන්න අපේ හැමෝම වගේ පුරුදු වෙලා හිටියා.  “පළ යාපනේට.  මෙහෙ ඔය පාට් තියාගන්න එපා“ ඔය වචන ටික එළියට පනින්නේ උපතේ ඉඳන් හුරුවට වගේ. 

ඉතින් එදා හිටිගමන් 83දි අතුරුදන් වුණ උඹ ජිවතුන් අතර ද නැද්ද කියල මම දන්නේ නෑ.  එදා උඹලගේ ගෙවල් දොරවල් අඟුරු, අළු- දූලි බවට පත් කරන්න ඇති කියල මට හිතාගන්න පුළුවන්.  සීටිබි බස්වලින් යකඩ පොළු, ගල්ඉනි, කඩු වගේ දේවල් අර ගත්ත මිනිස්සු (ආයෙමත් මම එහෙම එකක් දැක්කේ 2009 දී.  එතකොට උන්ගේ අතේ තිබුණේ සිංහ කොඩියි, කිරිබතුයි.  ආයුධවල කොටස මානුෂිකව කෙරිල තිබුණලු !) ඔල්වරසන් දෙමින් දෙමළ උඹලගේ විතරක් නෙවෙයි එහෙමයි කියල සැක කරපු ජා, මැලේ මිනිස්සුන්ගේ පවා ගෙවල් දොරවල් කඩල , බිඳලා, විනාශ කරලා, මංකොල්ල කාලා තිබුණා.  අපේ එහා පැත්තේ වයසක නිකුලස් අංකලුයි ඇන්ටියි සැකේ නිසා කොහේදෝ ගිහින් හැංගිලා තිබුණා.  ඒ ගේ වට කරපු අර වගේ ජය ගෝෂා නගා ගෙන ආපු පිරිසක් අහළ පහළ අපටත් බනිමින් “තොපිටත් ගහන්න ඕන. ජාතික කැක්කුමක් නැති හැතිකරේ “ කියමින් ඒ ගේ කඩලා ඉස්සරහින් ගිනි තිබ්බා අපි හැංගිලා බලා ගෙන.  පිටිපස්සෙන් ටිවි එකයි, තව තව බඩු වගේකුයි ආපු බස් එකට පටවා ගත්තා. එතකොට එතන හිටපු අපේ අසල්වැසියෙක් කීවේ “ඔන්න පේනවද ජාතික ආලේ.  ඕක තමයි අපේ උන් එක්ක කරන්න බැරි. හොරකමයි, මංකොල්ලෙයි.  ඉතින් මේ දෙමළ හැතිකරේ ඉවරයක් කරන්න බෑ නේ“ කියලා.

‘යුද්දේ තිස් අවුරුද්දක් තිස්සේ වවා ගෙන කෑවා‘ කියල කිව්වෙත් ඔය කතාවම නේද කියල මට පස්සේ තේරුණේ සුබද්‍රන්. කොහොම වුනත් මම ආසයි විශ්වාස කරන්න උඹ කොහේ හරි පන පිටින් ඇති කියලා.  එක ම රටක, එක පංති කාමරයක් ඇතුළේ උන් අපට උගන්නපු අකුරෙන් එහා වෙන ඇත්තක් අත්දකිමින් හිටපු උඹ මැරුනා කියලා විශ්වාස කරන්න මම කැමති නැහැ.  ඒත් සමහර විට ඒ නීරස කතාව ඇත්ත වෙන්න පුළුවන්.  

එදා පැනලා යන සමහර දෙමල පවුල් වාහනවලින් එළියට ඇදලා මරපු බවත්, සමහරු ඒ වාහන ඇතුළෙම අම්මල, තාත්තලා, උඹ වගේ සහ උඹටත් පුංචි ළමයි, වයසක සීයල, ආච්චිලා එක්ක ගිනි අගුරු බවට පත් කරපු බවත් මම පස්සේ දැනගත්තා.  සුබද්‍රන් එදා එහෙම අමු අමුවේ මරාදමපු හාරසියයත් තුන්දහසත් අතර හරියටම කියන්න බැරි ජීවිත ඇතුළේ උඹවත් ගණන් කෙරුනද ? රායප්පු ජෝෂප් හිටපු බිෂොප්තුමා ඇහුවා 2008 ඔක්තෝබර් වෙද්දී වන්නියේ හිටි බවට ලංකා ආණ්ඩුවේ ඉලක්කම් වලින් කියවෙන 4,29,059ක් මිනිස්සු, 2009 ජූලි 10 වෙන කොට ඒ ඉලක්කම් හැටියට ම 2,80, 380ක් වුණේ කොහොමද කියලා ! සුබද්‍රන්, ඒ සහතිකයක් නැති මිනිස් ජිවිත 1,46,679 ඇතුළේ උඹවත් ගණන් කෙරුනද ?  සුබද්‍රන්, මේ දැනුත් මගේ අතේ ඇඟිලි වෙව්ලනවා.  ඒත් මම අමාරුවෙන් හරි මේක ටයිප් කරන්න ඕන. 

අපි ඇස් වහගෙන හිටපු සුමානයක විතර ඒ කාලය ඇතුළේ උඹලගේ මිනිස්සු විසිපන්දහසකට වඩා යකඩඋල්වලින්, ගින්දරින්, පුපුරන ද්‍රව්‍යවලින්, පොලුවලින්,ගල්වලින් පහර දීල තුවාල කරල තිබුණලු.  සුබද්‍රන් උඹත් ඒ අතරේ හිටියද ?  සමහරු ඉන්දියාවට ගියා ලු පණ බේරගන්න. එහෙම වතුකරයෙන් ගිය පනස්අටදාහක් මිනිස්සු තාම එහෙ ඉන්නවලු ඉන්දියාවෙවත්, ලංකාවෙවත් පුරවැසියන් නොවෙන. සුබද්‍රන් උඹත් ඒ රටක් නැති මිනිස්සු අතර ඉලක්කමක් වෙලා ඉන්නවද තාමත් ?   

අර කොටුව ස්ටේෂන් එක ඇතුළේ සපත්තු මහන දෙමළ මනුස්සයාගේ ඇඳුම් ගලවල, පහර දෙමින්, සින්දු කියමින් ඒ මනුස්සයව මරා දමන පින්තූරය අපි හැමෝම වගේ දැකලා තියෙනවා.   සුබද්‍රන්, මම දන්න තරමින් උඹ දුප්පත් නෑ.  උඹලගේ තාත්තට කඩසාප්පු තිබුණා.  ඒත් 83 ජූලියේදී විනාශ කරපු කඩසාප්පු පන්දහකට වඩා අතර අනිවාර්යයෙන් ම මම දන්නවා උඹලගේ ඒ දේපලත් අඟුරු-අළු වෙන්න ඇති කියලා.  අවුරුදු කීයක මහන්සියද, පරම්පරා කීයක හීන ද කියලා හීල්ලෙන්න ඇති අම්මටයි අප්පටයි.  ගෙදර කියන්නේ කොයිතරම් සැනසිලිදායක තැනක් ද? ඒත් උඹලා කිදෙනෙක් ඒ තමන්ගෙම ගෙවල් දොරවල් ඇතුළේ අඟුරු වෙන්න ඇත්ද ඒ සතියේ විතරක්.  ඒකට බයේ කිදෙනෙක් ඒ ඔක්කොම අතෑරලා පණ බේරගන්න දුවද්දී හීල්ලුනේ නැත්නම් තමයි පුදුම.  එහෙම ගෙවල් අටදාහකට වඩා කොළඹ ගිනි අඟුරු කරල තියෙනවලු.

සමහරු කියනවා හැම දේ ම කොයි පැත්තෙත් දුප්පතුන්ට තමයි වෙන්නේ කියලා.  මාත් ඉස්සර එහෙම හිතුවා. ඒත් සුබද්‍රන්, මේ ඔක්කොම දැනගත්තටත් පස්සේ උඹ වගේ ඇත්ත මනුස්සයෙක්වත් අමතක කරල මට පොතක තියෙන කතාවක් ඇත්ත කරගන්න පුළුවන්ද ! දුප්පත්-පොහොසත් කියල වෙනසක්වත්, පිරිමි ද-ගැහැනුද කියල වෙනසක්වත්, පොඩි බබාලද- තරුණයොද-වයසක ඇත්තොද කියල වෙනසක්වත් එතැන තිබුණේ නෑ.  ඒක වුණේ උඹල දෙමළ වුණ නිසා. සුබද්‍රන් ඒ පාඩම අපට කියල දෙන්න උඹට ජිවිතය දෙන්න වුණා ද ? උඹ එහෙ ගියාට පස්සේ කොටි සංවිධානයට හරි ඒ වගේ වෙන එකකට හරි එකතු වුනා ද කියල මම දන්නේ නෑ.  ආණ්ඩුවේ ඉලක්කම් වලින් කියනවා 50-500 අතර වගේ හිටපු අරගලකරුවන් 83 ජුලියෙන් පස්සේ එක පාරටම පන්දාහ, දහදාහ වගේ වැඩි වෙන්න ගත්ත කියලා.  ඒ පාර හැර වෙන ඕන තරම් පාරවල් තියෙනව මනුස්සයෙක් වගේ අභිමානයෙන් ජීවත් වෙන්න කියල හිතන් හිටපු ගොඩ දෙනෙකුට ඊට පස්සේ පේන්න ගත්තලු ඒ පාර හැර වෙන කිසිම පාරක් නැහැ කියලා.  සුබද්‍රන් සමාවෙයන්; අපි කයිය ගැහුවට ඕක නෙවෙයි පාර කියලා, අපි හදපු පාරකුත් නැහැ.  ඉතින් උඹල එහෙම තේරුවනම්, ඒ තේරුවේ ජීවිතය උඹලට කියල දීපු දේ.  

සුබද්‍රන්, එදා උඹ විදපු අත්දැකීම මොකක් වුණත්, බෞද්ධ නොවන්නෙක් විදියට මාත් දැන් විඳවලා තියෙනවා. මුස්ලිම්වරුත් විඳවමින් ඉන්නවා.  ත්‍රස්තවාදය වැළැක්වීමේ පනත වගේ ම සිවිල් හා දේශපාලන අයිතිවාසිකම් ජාත්‍යයන්තර සම්මුතිය පිළිබද(ඔව්; ඒ වගේ ‘හිමිකම්‘ පවා !) පනත වගේ නීතිවලිනුත්, නීතියට පිටතිනුත් අපි විඳවනවා. කොහොම වුණත් වෙනසක් නැහැ; අන්තිමට මේ රටේ ‘නීතිය‘ ඒක තමයි ! එදිනෙදා ජිවිතය ඇතුළේ පුංචි පුංචි වගේ පේන දහදාහක් දේවලින් අපි විඳවනවා.  83දි ඒ බියෙන් තැතිගැනුන, කටහඬ අහිමි කළ, තුවාල කෙරුනු, සමිපතමයන් අහිමි කෙරුණු. මරා දැමුණු, උන්හිටි තැන් අහිමි කරපු, අත්-පා-ඇස් උගුල්ලා දැමුනු ඒ ‘දෙමළා‘ බවට අපි ගොඩ දෙනෙකුට පත් වෙන්නට වෙලා තියෙනවා.  ඔව් සුබද්‍රන් උඹ බවට මට පත් වෙන්න වෙලා තියෙනවා.  ජීවිතය හරි ම ආදරණීයයි.  අවුරුදු ගණනාවකට පස්සේ හරි එදා මට නොතේරුන ජීවිතය,  අද උඹේ ආත්මය මගේ ඇතුලට කඩා වැදිලා තේරුම්ගන්න බල කරමින් තියෙනවා. 

සුබද්‍රන්, අදත් සමහරු අහනවා,“සිංහලයාට නැති දමිළ හෝ අනෙකෙකුට විතරක් ඇති ප්‍රශ්නය මොකක්ද “ කියලා.  හරි සරලයි. ඌ ‘සිංහල‘ නොවීම; තව ටිකක් ගැඹුරට ගිහින් කීවොත් ‘සිංහල-බෞද්ධ‘ නොවීම.  අන්න එහෙම ‘වෙන එකෙක්‘ වෙලා ඉඳලා බලන්න කෝ කියලයි මට කියන්න වෙන්නේ. හොඳටම තේරුම් යන වෙලාවකත් ආයි කියනවා ‘‘අපි ඔක්කොම මනුස්සයෝ“ කියලා. හැබැයි එහෙම කියන අය ඊළඟ මොහොතේ ‘පංති අරගලය‘ ගැන කතාකරද්දී අර මනුස්සයෝ අතර ඔක්කොම මනුස්සයෝ නෙවෙයි කියල එකකුත් එනවා ! සමහරු කියනවා,“ඕක හරි වුණාට කියන්න ඕන නැහැ. දැන් කොටිත් නෑ නේ. ඔන්න ඔය පුළුවන් විදියට ලොකු එකට සෙට් වෙලා ඉන්න කියමු“ කියල කතාවක්.    

මේක තේරුම් කරල මට වෙහෙසයි සුබද්‍රන්.         

 

 

 

නිදහස් වෙළඳපොළට බැරිකේඩ දමන කොතලාවල මිලිටරි ප්ලෑන

‘පුස් ආණ්ඩු විරෝධය ඇත්ත අර්බුදය අත හැර දැමිමක්‘ කියලා ජූලි 13 වෙනිදා කුසල් පෙරේරා විසින් ලියවුණු ලිපියේ ගොඩක් කරුණු එක්ක මාත් ඉහළින් ම එකඟයි.  ඒත් එකඟ වෙන්න අමාරු කොටසතුත් නැතිව නෙවෙයි.    මාතෘකාව මට ආයෙමත් වර නගන්නට ලැබුණොත් ‘අත හැර දැමිමක්‘ වෙනුවට ‘මඟ හැර යාමක්‘ කියල ඒක  ලියන්න  මම කැමැතියි. 

කුසල් ගේ ලිපිය පදනම් වෙලා තියෙන්නේ ‘කොතලාවල පනත් විරෝධය‘ සම්බන්ධයෙන්.  මේක ‘ආණ්ඩු විරෝධය‘ මත සංවිධානය වන්නක් කියලා ලැබුණ තොරතුරු මූලාශ්‍රයනම් ලනුවක් වගෙයි පේන්නේ.  ජවිපෙ හා සජබ මේ අරගලයේ කොතනකවත් මූලික වෙලා නැති බව අරගලය ඇතුළේ ඉන්න අය දන්නවා.  එහෙම සම්බන්ධ වුණත් ඒකේ ඇති වරදක් මමනම් දකින්නේ නැහැ.  ඒත් ඇත්ත ඒක නෙවෙයි.  මෙහි සහභාගිත්වයේ අති හුතරය සමන්විත වනගුරුවරු අතරින් ඇත්තට ම අති බහුතරය පොහොට්ටු ආණ්ඩුව පිහිටුවන්න කඩේ ගිය ඇත්තෝ.  මේ කට්ටියත් දැන් අර ගැමි ගොවි ජනයා වගේ අනාථ අසරණ වෙලා ඉන්නේ.  නායකත්වය දෙන න්‍යෂ්ටියේ ලංකා ගුරු සංගමය ප්‍රමුඛ කණ්ඩායම් මේ පක්ෂවලින් ස්වාධින සෙට් එකක්.  ජෝෂප් ස්ටාලින් වැන්නෙක් හිටගන්නේ වෙනත් දේශපාලන සම්ප්‍රදායයක.  අනිත් අතින් අන්තර් විශ්වවිද්‍යාල ශිෂ්‍ය බලමණ්ඩලය එක්ක සමිප ව ඉන්නේ පෙරටුගාමි සමාජවාදි පක්ෂය මිස ජනතා විමුක්ති පෙරමුණ නෙවෙයි.  ඔවුන් මේ අරගලය ඇතුළේ කල්යල් බලමින් පමා විමටත් මේකත් හේතුවක් වෙන්න පුළුවන්.  කොතලාවල පනත ගැන මේ කණ්ඩායම්වල උනන්දුව විවිධ සාධක උඩ වෙන්න පුළුවන්.  ආණ්ඩු විරෝධීන්ට ඇවිත් එතැනට සෙට් වෙන්න පුළුවන්. ඒත් මේ අර ගැමි ගොවි පළාත්වල වගේ ම පොහොට්ටු ගැත්තරභාවයේ පිපිරා යාමක් මිස ආණ්ඩු විරෝධින් විසින් සංවිධානය කරන ලද්දක් නොවෙයි.     

මේ ඇරුණාම ලිපියේ වැදගත් ම හරය වෙන්නේ කුසල් විසින් මතු කෙරෙන මේ ප්‍රශ්න ටික.  කොතලාවල පනත මගින් අධ්‍යාපනය පෞද්ගලීකරණයක් අමුතුවෙන් සිදු වෙනවා ද ? උතුරු-නැගෙනහිර දැනටත් සිදු වි ඇතිවාට වඩා අමුතුවෙන් මිලිටරිකරණයක් ඒ මගින් සිදු වෙනවා ද ?  සැබැවින් ම මේ පවතින අධ්‍යාපනය ‘නිදහස් අධ්‍යාපනයක්‘ ද ?  මේ ගැන කුසල් විසින් මතු කෙරෙන සාකච්ඡාව කිසිසේත් ම මග හැර යා නොහැකි, මග හැර යා නොයුතු එකක් බව මගේ අදහසයි.   

එහෙත් මේ නිසා ම කුසල් විසින් කොතලාවල පනත අහෝසි කරවා ගැනීම අත්‍යාවශ්‍ය නොවන්නක් සේ සළකනවානම් ඒකත්  බරපතල මග හැර යාමක් වෙනවා ඇති.

පනතට අදාල මේ ආයතනය සර් ජෝන් කොතලාවල ගේ කදවල වත්තේ 1981 දී ආරක්ෂක පුහුණු ඇකඩමියක් හැටියට මහජන මුදලින් ආරම්භ කරල තියෙන්නේ.  1988 අංක 72 පනතින් උපාධි හා පශ්චාත් උපාධි ලබා දෙන ආයතනයක් ලෙස ස්ථාපිත කරල තියෙන්නේ, ඒත් විශ්ව විද්‍යාල ප්‍රතිපාදන කොමිසමට පිටතින්.  2007 අංක 50 පනතින් එය විශ්වවිද්‍යාලයක් බවට පත් කරලා.  ඒකත් විශ්වවිද්‍යාල ප්‍රතිපාදන කොමිසම ට පිටතින්.  කුසල් අපට මේ ඉතිහාස කතාව සිහිපත් කරනවා.ඒ කියන්නේ ‘කොතලාවල පනත‘ ඔය කියන තරම් අළුත් වැඩක් නෙවෙයි කියන්නත් එක්ක.  ඇත්ත.

  ඒ හැරත් ‘විශ්වවිද්‍යාල ප්‍රතිපාදන කොමිසම‘ පවා ඔය කියන තරම් ‘සිවිල්‘ ආයතනයක් නොවන බව යාපනය විශ්වවිද්‍යාලයේ නීති පීඨයේ ප්‍රධානී ආචාර්ය කුමාරගුරුපරන් සමාජ සේවා නීති කටයුතු තහනම් කිරීමේ තින්දුව මෙහෙය වූ ඍජු මිලිටරි බලපෑම සිහිපත් කරමින්, තවත් සාධක ගනණාවක් එක්ක කුසල් විසින් පෙන්වා දෙනවා.  මෙකි ආයතනය හමුදා සේවයෙන් බැහැර සාමාන්‍ය ශිෂ්‍ය ශිෂ්‍යාවන්ටත් විවෘත කරන ලද්දේ 2012 දි බව ඔහු විසින් පෙන්වා දෙනවා.  අධ්‍යාපන පෞද්ගලිකරණයට එරෙහි අරගලය ඒ අවස්ථාවේ දී නොදැක්කා වගේ හිටියා විතරක් නෙවෙයි,  ඒ උද්ඝෝෂකයන් ගේ ප්‍රහාරයේ ඉලක්කය බවට පත් වූ සයිටම් හී ශිෂ්‍ය ශිෂ්‍යාවන් මුදල් ගෙවා අධ්‍යාපනය ලැබිමට යොමු කෙරුවේත් මේ කියන කොතලාවල විශ්වවිද්‍යාලයට බව ඔහු මතක් කර දෙනවා.  තවදුරටත් ඔහු දක්වන්නේ මේ වන විටත් විශ්වවිද්‍යාල ප්‍රතිපාදන කොමිසමට පිටතින් විශ්වවිද්‍යාල මට්ටමින් වන උපාධි පිරිනමන ස්වාධින රජයේ ආයතන 05කුත්, කොමිසම විසින් නිල වශයෙන් පිලිගත් මුදල් අය කොට උපාධි පිරිනමන ආයතනත්, එවැනි පිළිගැනිමකින් තොර ව මුදලට විදේශ උපාධි ලබා දෙන ආයතන තවත් ගණනාවකුත් ඇති බවයි.  ඒ විතරක් නොවෙයි,  සියළු ම රජයේ විශ්වවිද්‍යාල ද මුදල් අය කොට ඩිප්ලෝමා, උපාධි, පශ්චාත් උපාධි පිරිනමන පාඨමාලා පවත්වා ගෙන යන බවත් ඔහු පෙන්වා දෙනවා. විවෘත විශ්වවිද්‍යාලයේ 2018 වාර්ෂික වාර්තාවට අනුව රුපියල් මිලියන 812.51 උපයා ගෙන ඇත්තේ ඔවුන් සිය පාඨමාලා අළෙවි කිරීමෙන් බවත් පෙන්වා දෙනවා.

විශ්වවිද්‍යාල මට්ටමට පහළින් ඇති ජාත්‍යන්තර පාසල් පමණක් නොව ටියුෂන් ආයතන ද, විවිධ මට්ටමින් රජයේ පාසල් තුළ පළමු ශ්‍රේණියට බඳවා ගැනීමේ සිට ම පවතින මුදල් අයකිරිම් ගැන ද  සිහිපත් කරන කුසල් ‘අධ්‍යාපන පෞද්ගලීකරණයක්‘ ගැන මේ දේවල් අමතක කොට කතා කළ හැකිදැයි විමසනවා. 

 

මේ සියල්ල ම 100%කටත් වඩා ඇත්ත ය !

 

මගේ පෞද්ගලික පිළිගැනිම නම් ‘නිදහස් අධ්‍යාපනය‘ කියා දෙයක් ලංකාවේ ඇත්තේ නැති බවයි.  නොමිලේ අධ්‍යාපනය යන අරුතින් ද, ස්වභාෂා අධයාපනය යන අරුතින් ද, නිදහස පුබුදවන යන අරුතින් ද, සත්‍යය ගවේෂනය යන අරුතින් ද යනාදි මේ කුමන අරුතකින් හෝ මේ පවතින අධ්‍යාපනය ‘නිදහස්‘ යයි කීම විකාරයක්.  දෙන දේ අනුව ද, දෙන විදිය අනුව ද යන කිසි ම විදියකින් මෙය ‘නිදහස්‘ වෙන්නේ නැහැ.  රාජ්‍යයක් ලෙස ද අවවර්ධිත තත්වයේ ශ්‍රී ලංකාවක රාජ්‍ය ඒකාධිකාරය යටතේ මොන ම විදියක හෝ ‘නිදහස්‘ අධ්‍යාපනයක් බලාපොරොත්තු වෙන්න බැහැ.  ඒ වගේ සිහිනයක් දැකීමේ ඉඩ ප්‍රස්ථාව තහවුරු කර ගන්නනම් අනිවාර්යයෙන් ම  නිදහස් වෙළඳපොළ අවකාශය රැක ගන්න වෙනවා.  ඒ වගේ අවකාශයයක් ඇතුළේ විතරයි සමාජ ව්‍යවසායකත්වයක් වගේ උපායමාර්ග පාවිච්චි කරල වඩා හොඳ අධ්‍යාපනයක් ගැන සිහින පර්යේෂණාගාර මහපොළොවට ගෙන එන්න පුලුවන්කමක් හැදෙන්නේ.  ඒ මිස පසුගාමී රාජ්‍යයක ඒකාධිකාරයක් මගින් කිසි දවසක ඇත්ත ‘නිදහස් අධ්‍යාපනයක්‘ හදන්න බැරි වෙයි. 

 

හැබැයි කුසල් ගේ ලිපිය එක්ක මට තියෙන එක ම ප්‍රශ්නයත් තියෙන්නේ මෙන්න මෙතැන ම යි ! 

 

යෝජිත කොතලාවල ජාතික ආරක්ෂක විශ්වවිද්‍යාල පනතෙන් යෝජනා කරන්නේ කිසිසේත් ම නිදහස් වෙළඳපොළ ක්‍රමයක් යටතේ වන විශ්වවිද්‍යාලයක් නොවේ.  ඒ කියන්නේ එතන තියෙන්නේ පෞද්ගලීකරණය කරන ලද ආයතනයක් නො වේ.  ඒ වෙනුවට අධ්‍යාපනයත්, ඒ හරහා මුළු සමාජයමත් රාජ්‍ය මිලිටරියේ වරප්‍රසාදිත කල්ලියක් අතට පූර්ණ රාජ්‍ය බලය ඇතිව පාවා දීමේ සැලැස්මක්;  නිදහස් වෙළඳපොළ ක්‍රමය, රාජ්‍ය මිලිටරි බලය යොදවලා අඩස්සි ගත කරන සැලැස්මක්;  මියන්මාරයේ, පාකිස්ථානයේ මෙන් මිලිටරි රාජ්‍යයක් ගොඩනැගීමෙ සැලැස්මක්.

තවත් විශ්වවිද්‍යාලවලට උපාධි ප්‍රදානක බලය පවරන්න, අනුබද්ධ ආයතන පිහිටුවන්න, පාසල් පිහිටුවන්න, විෂයමාලා සකසන්න, කොටින් ම වෙනත් අධ්‍යාපන පරිපාලන ව්‍යුහයක් ස්ථාපිත කරන්න පුළුවන් බලගතු ආයතනයක් බව ට මේ පනතින් කොතලාවල විශිවවිද්‍යාලය පත්කරනවා.  වෙන විදියකට කීවොත් විශ්වවිද්‍යාල ප්‍රතිපාදන කොමිසමට ආදේශක වෙන ම ආයතනයක් බවට කොතලාවල විශ්වවිද්‍යාලය පත්වෙනවා.  ඒ විතරක් නෙවෙයි, අධ්‍යාපන හා උසස් අධ්‍යාපන අමාත්‍යාංශයන්ටත් ආදේශක ආයතනයක් බවට පත් වෙනවා.  ඊට පස්සේ එතැනින් ඒක එතැනින් නවතීද ?

දැනට තියෙන පොඩි මොඩල් උදාහරණයක් බලමු.  කෝවිඩ් පාලනය කරන්න කියල ‘බලකායක්‘ හැදුවනේ.  රාජ්‍යයක ප්‍රතිපත්ති තීන්දු ගන්න ඕන හැමවිට ම ඒ රටේ දේශපාලන විධායකය.  ඒක මඟ හැරිය නොහැකි වගකීමක්.  මේ රටේ දේශපාලන විධායකය කොටස් දෙකකින් සමන්විතයි. ජනාධිපතිවරයා එක පැත්තකින් ඍජු මහජන ඡන්දයෙන් පත් වෙනවා. අනිත් සෙට් එක පාර්ලිමේන්තුවේ වැඩි ආසන දිනා ගත්ත කණ්ඩායමේ නායකයා හෝ නායිකාව අගමැති වෙමින්, එයා ගේ මග පෙන්වීම යටතේ පත් වෙන ඇමති මණ්ඩලය.  එයාල ගන්න තින්දු ක්‍රියාත්මක වෙන්න ඕන අමාත්‍යාංශ ලේකම් හරහා.  දැන් මොකද වුණේ ?  මේ ඔක්කොම උඩින් පන්නල ගිහින් සෞඛ්‍ය අමාත්‍යාංශයටවත් අදාල ම නැති යුද හමුදාපතිට ‘කෝවිඩ් බලකාය‘ බාර දෙනවා ජනාධිපතිවරයා විසින්.  ඒ බලය සෞඛ්‍ය විතරක් නෙවෙයි, ගමනාගමන හා  ප්‍රවාහන, සන්නිවේදන වගේ හැම ක්ෂේත්‍රයක් ම වසා පැතිරෙනවා.  ඒ එක්ක ම අර්බුදයත් ඒ හැම ක්ෂේත්‍රයක් ම වසා පැතිරෙනවා.  ඒ යුදහමුදාපතිවරයාගේ පෞද්ගලික අදක්ෂතාවයකට වඩා කිසිසේත් ම අදාල නැති විදියේ පැතිරුණ බලතල ප්‍රමාණයක් මේකෙන් පැවරෙන නිසා.

දැන් අධ්‍යාපනය හරහා වෙන්න යන්නෙත් ඕකම නෙවෙයි ද ?

මේ බිහිසුනු මිලිටරිකරණය කොතලාවල පනතින් ආරම්භ වන්නක් නොවන බව ඇත්ත. ඒත් කොතලාවල පනත ඒ ගමනේ සන්ධිස්ථානයක්.  දැනටමත් උතුරු නැගෙනහිර මේ තත්වය ක්‍රියාවට නංවෙමින් පවතින නිසාවත්, දකුණේත් වෙන වෙන විදිවලින් මේ ක්‍රියාවලිය දියත් වී ඇති නිසාවත් අපි ඒක ඉවසිය යුතු ද ? තවමත් අපි කරවටක් වෙනතුරු ගිලිල නැහැ.  සමහරවිට කොතලාවල පනත කියන්නේ මේ මිලිටරිකරණ ව්‍යාපෘතියේ අවසන් විලාපය බවට පත් කරන්නට අපට පුළුවන් වෙනවා ඇති.            

    

 

අද ලංකාවේ ඉදන් එදා ප්‍රංශය ගැන කියවා ගනිමින්

 බැස්ටිල් බලකොටුව බිද දමන ලද්දේ මේ වගේ ජූලි 14 වැනිදාවක.  1789 ප්‍රංශ විප්ලවයේ ජයග්‍රාහි දවස හැටියට සැළකෙන්නේ මේ දවස.  ඒ කාලේ වැඩවසම් ප්‍රංශය පාලනය කරපු රාජාණ්ඩුවේ අවසානය මේ බිදවැටිම මගින් සලකුණු කෙරුනා. 

රජ්ජුරුවෝ රදලයන් හා පූජකයන් එක්ක හවුලේ ඒකාධිපති පාලනයක් අර ගෙන ගියා.  මධ්‍යම පංතිකයන් හා දිළිඳු මිනිසුන් මත විශාල බදු බරක් පැට වි තිබුණා.  ඒ බදුවලින් අර පාලක කල්ලි සුර සැප වින්දා.  ඒ මදිවට මේ පාලක කල්ලිවල තන්හාව පිරිමහන්න හතර වටේ ම යුද්ධ අවුලගෙන තිබුණා; ඒවාට ජිවිත දෙන්න වුණෙත්, ආබාධිත වුණෙත් අර දුගී දුප්පත් ජනතාවගේ පුතුන්.  ඔය හැම තැන ම වෙනව වගේ තමයි.  ‘රණවිරු‘ වගේ අං තට්ටු පැළඳ වීමුත් එහෙත් නොතිබුණා නොවෙයි.  ඒත් මූලික වශයෙන් මිනිස්සුන්ට ‘ප්‍රංශය‘ වුණේ ‘රජ්ජුරුවෝ‘.  “රාජ්‍යය නම් මමයි“ කියලා ලුවී රජ්ජුරුවෝ කීවා ම එදා ඒක මිනිස්සුන්ට අරුමයක් නොවුණේ ඔය නිසා.  ඒත් ලුවි ගේ රාජ්‍යයකට අනෙක් මිනිස්සු තමන්ගේ දේපළින්, ජිවිතවලින් වන්දා ගෙවන්නේ අහවල් කොං ගෙඩියකට ද කියල අහන්න කොන්ද පණ තිබුණ මිනිස්සු එහෙත් හිටියා.  ඒ වගේ අය තොග ගණනින් අත්අඩංගුවට අරන් හිර කරල දාපු ලොකුම කඳවුර මේ බැස්ටිල් බලකොටුව කියල හඳුන ගන්න පුළුවන්.  ඒක වටලල පහර දීල, යටත් කරන එක ප්‍රංශ ප්‍රජාතන්ත්‍රික විප්ලවයේ ජයසංකේතය කියල හඳුන ගන්නේ ඒ නිසා. 

 ප්‍රංශය, ලෝකයේ මුල් ම‘ජාතික රාජ්‍යය‘ හැටියට හඳුනා ගන්නවා.  මම මේ කියන්නේ නූතන දේශපාලන විද්‍යා තේරුමෙන්. ඒ නිසා අර දෙදාස් පන්සීය ජාතියේ සෙට් එකටත්, රාවණා-එනුමන්තා ජාතියේ සෙට් එකටත්, තව ඒ වගේ සෙට් ඉන්නවානම් උන්දැලාටත් මේ කතාව අදාල වෙන්නේ නෑ. 

මේ ‘ජාතික රාජ්‍යය‘ පදනම් වෙන්නේ ‘ජාතිය‘ කියන අදහස මත.  ඒක ගොඩ නැගුනු විදිය අපුරු කතාවක්.  විප්ලවයෙන් රාජාණ්ඩුව එහි සියළු සාමාජිකයන් ද සමගින් නිර්දය ලෙසින් විනාශ කෙරුනා.  මේ තත්වය ය්රෝපයේ අනෙක් රාජාණ්ඩු බියෙන් වෙව්ලුම් කවන්නට හේතුවක් වුණු බව අමුතුවෙන් ආයි කියන්න දෙයක් යැ ! මේ එල්ල වුණ තර්ජනාංගුලිය හමුවේ රාජාණ්ඩු සෙට් එකක් ම එකට සෙට් වෙලා ළදරු ප්‍රංශ සමුහාණ්ඩුව විනාශ කරන්න ප්‍රංශය වටලෑවා.  ප්‍රංශ රට ඇතුළෙ මිනිස්සු හිටියේ අන්දුන් කුන්දුන් තුන් කුන්දුන් වෙලා.  එතෙක් එයාලා වෙන කවුරුවත් නෙවෙයි රදලයන් හරහා රජ්ජුරැවන්ගේ ගැත්තරයෝ.  ඉතින් ‘ප්‍රංශය‘ හෙවත් රජ්ජුරුවෝ, තමන්ට අනතුරක්නම් අදාල රදලයන් අතේ පණිවුඩ එව්වාම, ඒ රදලයා කරන්නේ තමන් ගේ වැයික්කියේ තමන්ගේ කියන ඉඩකඩම්වල, තමන් යටතේ නඩත්තු වෙමින් ඉන්න ගැත්තන් හෙවත් ප්‍රෙව්ණිදාසයන් සෙට් එකක් තෝරලා රජ්ජුරුවන්ගේ යුද සේවයට යවනවා.  ඔය අනිත් සේවාත් වුණේ එහෙමයි.  ලංකාවෙත් අර කියන අතීත ශ්‍රී විභූතිමත් කාලේ ඇත් කතාව දිව්වේ ඔය විදියට තමයි.  දැන් රදලයොත් නැත්නම්, රජ්ජුරුවොත් නැත්නම් අහවල් එකා බේරගන්නද යුද්ධයට යන්නේ ! ඉතින් විප්ලවවාදි සමුහාණ්ඩුවට සිද්ධ වුණා මිනිස්සුන්ට අළුත් හිතක් දෙන්න. ඒ තමයි ‘ජාතිය‘ ! ඒකෙන් කිව්වේ ප්‍රංශය කියල තියෙන මේ රටේ වාසය කරන ඕනැ ම මනුස්සයෙක් ඒ රාජ්‍යෙය් පොදු  උරුමක්කාරයෙක්, උරුමක්කාරියක් වෙනව කියන එක.  ගැහැණියක්ද- පිරිමියෙක්ද- වෙනත් ලිංගිකයෙක්ද කියන ඒවා අදාල නෑ.  කතා කරන භාෂාව අදාල නෑ.  අදහන- නොඅදහන ආගම් කතන්දර අදාල නෑ.  දුප්පත්ද-පොහොසත්ද අදාල නෑ.  මේ හැමෝම එතැන් සිට ‘ප්‍රංශ ජාතිය‘.  යම් රාජයයක වාසය කරන කවුරුත් එක දේශපාලන සමූහයක් වශයෙන් ජාතිය වෙනව කියන අදහස ‘ජාතිකවාදය‘(Nationalism) කියල හඳුන්වන්න ගත්තා.  මේක ජාතිවාදය, වර්ගවාදය යන අදහස දෙන (Racism) කියන එකෙන් වෙනස්. මේ දෙවනුව කී එක තියෙන්නේ යම් ජාතියක්තව එකකට වඩා අස් හෝ පහත් කියන අදහසින්.  සමහර විට ජාතික රාජ්‍යයන් ගොඩ නගන්නට බලහත්කාරයෙන් මේ වර්ගවාදි උපක්‍රම යොදාගන්නා නිසා ඒකට ‘පටු ජාතිකවාදය‘ කියන යෙදුමත් යොදා ගන්නව දැක ගන්න පුළුවන්.  ඉතින් මේ මුල් කාලින ජාතික රාජ්‍යය ගොඩ නැගීමේ දි සූත්‍රය වුණේ ‘එක් ජාතියකට එක් රාජ්‍යයක්- එක් රාජ්‍යයකට එක් ජාතියක්‘ කියන අදහස.  නොයෙක් හේතු නිසා සමහර රාජ්‍යයන් ජාතින් හැටියට ම අති විශාල විවිධත්වයකින් යුත්.නිසා පස්සේ කාලෙක මේක ප්‍රායෝගික කරගන්න ටිකක් වෙනස් හැඩ තල දෙන්න වුනා.  ‘බහුත්ව රාජ්‍යය‘ (Pluralistic State) කියන සංවර්ධනය ඊට එකතු වෙන්නේ ඒ විදියට. 

ලංකාව වගේ රටවල් අද දවස වෙන කොටත් මේ ‘ජාතිය‘ ගොඩ නගා ගන්න අසමත් වීම ඇතුළේ ‘ජාතික රාජ්‍යය‘ ගොඩනගා ගන්න වැඩේ පට්ට ම අඤ්ඤකොරොස් තැනකට අරන් ගිහින් තියෙන්නේ.  ශ්‍රී ලංකාව කියන ජාතික රාජයය හදන්න නම් ‘ශ්‍රී ලාංකික‘ කියල ජාතිය ගොඩනගන්න ඕන.  එත් මේ කියන ‘ශ්‍රි ලාංකික‘ එක ‘සිංහල බෞද්ධ‘ එකට හිවල් හමක් කියල තේරුම් ගත්ත ගමන් ඒ වැඩේ හබක් ! 

අනිත් අතින් නිර්වස්තරයෙන් ම ‘සිංහල-බෞද්ධ රාජ්‍යය‘ හදන්න දිවිමිහියෙන් ඇප කැප වී ඉන්න අය ඒකේ දේශසිමාව මුළු දුපත වටේ ම මාක් කරපු ගමන්අනිත් හැමෝටමත් වෙනවා තමතමන් ගේ ඒවත් මාක් කර ගන්න. ඉතින් මේ කපේදි ඕක හදන්න වෙන්නේ නෑ, මේ මහාජාතිකවාදය(මාක්ස්වාදි වහරින් ෂෝවිනිස්ට්වාදය) පරාජය කරනකම්.

ඉතින් ප්‍රංශ මහා විප්ලවය විසින් ලෝකයට බිහි කරපු තව ගොඩක් උරුමයන් තියෙනවා.  ඒ අතර ‘ජාතිය‘ ගැනත්, ‘ජාතික රාජ්‍යය‘ ගැනත් මෙම් පාඩම මේ දුප්වාසින්ට වඩාත් වැදගත් වේවි කියල මම හිතන්නේ.

ඉතින්, එන්න අපි ප්‍රංශ විප්ලවය අනුස්මරණය කරමු !           

 

ප්‍රජා කෘෂි විප්ලවයකට බලාපොරොත්තු දල්වන තවත් කතාවක්

 https://fb.watch/6tyBtM8ZRs/

මුළින් ම මේ වීඩියෝ ක්ලිප් එකේ පොර ගේ කතාව ඇහුන ම මට WoW කියවුණා. පස්සේ ආයි බලා ගෙන යද්දී මට අනිත් පැත්තට හිතුනා මේක ටිකක් අතිශයෝක්ති ජනකයි වගේ. හැබැයි මේක නිකම් ම නිකම් විසි කරන්න පුළුවන් කතාවක් නෙවෙයි. මේ අත්දැකීමේ රහක් සහ ගුණයක් තියෙනවා වගේ.

මම බියොන්ඩ් ඩි ෆ්‍රේම් එක්ක සෙට් වෙමින් ඉන්න වැඩකටත් කිට්ටු නිසා මට හිතුණා මේක බෙදාගැනීමේ වෙන වටිණාකමකුත් තියෙන්න පුළුවන් කියලා.
මේ කතාවේ හැටියට මේ පොර කෑමෙන්, බීමෙන්, බෙහෙත්-හේත් වලින් ස්වයංපෝෂිතයි. ඒ හැම මගුලක් ම මිනිහ විසින් වගා කර ගෙන තියෙනවා. මීමැසි පාලනයකුත් කරනවා. ලුණුත් හදා ගනනවා. හැබැයි පොර ට කියල එහෙම ඉඩම් කඩමුත් නෑ ලු. අන්න ඒ කතාව ඉන්ටරෙස්ටින්. එයා ඒ ප්‍රශ්නය දිනල තියෙන්නේ වටේ කොමියුනිටි එක හෙවත් අහල පහළ ප්‍රජාව එක්ක සෙට් වෙලා; එයා කරන්නේ කාටත් වගා කරල දෙන එක. තමන්ගෙම ඉඩමක් නැතත් කරන්න පුළුවන් දේවල් ගොඩක් පොර යෝජනා කරනවා. අඩු ම ගානේ මිළ දී ගන්න කෑම බීම ඒ වගේ වගා කරන අයගෙන් කෙළින් ම ගන්න කියලයි එයා යෝජනා කරන්නේ.

මහා පරිමාණ කෘෂිකර්මාන්තයට එයා පට්ට ම විරුද්ධයි. "මට ඕනෑ ඔබේ ආහාර ගැන ඔබ ලවා ප්‍රශ්න කරවන්න. ඒවා එන්නේ කොහෙන්ද? ඒවා හැදෙන්නේ කොහොමද? ඔබට ඒවා ලැබෙන්නේ කොහොමද? මහපොළොවට, අනෙක් සත්ව විශේෂයන්ට සහ මනුෂ්‍යයන්ට ඒවා බලපාන්නේ කොහොමද? මේවාට ලැබෙන පිළිතුරු ඔබ කැමති ඒවා නොවේනම්, ඔබ කළ යුත්තේ මොනවාද? අවංකව ම  කීවොත්, මට න්‍යායපත්‍රයක් තියෙනවා;මට ඕන මේ පිළිතුරු වෙනස් කරන්න පුළුවන් විදියට ඔබව බලගන්වන්වන්න.."
ඉතින් එච්චරයි.
ක්ලිප් එක බලන්න.
ස්වයංපෝෂිත රටක් කියන්නේ කෙප්පයක්. ස්වයංපෝෂිත මිනිහෙක් ගැනත් මටනම් විශ්වාස කරන්න පුළුවන් බඩු නෑ. තිබ්බත් එතනට යන්නත් හොද නෑ. ඒත් මහා පරිමාණ නිෂ්පාදනය ගැන මේ විවේචනය සහ ඒකට මුහුණ දෙන්න මේ විදියේ ට්‍රයි එකක් දෙන එක වීරවික්‍රමාන්විත වැඩක් වගේ මටනම් දැනෙනවා.
බියොන්ඩ් ඩි ෆ්‍රේම් පුද්ගලික ආයතනයක්. සමාජ ව්‍යවසායකත්ය දිරිගැන්වීම අපේ එක අරමුණක්. අපටත් න්‍යාය පත්‍රයක් තියෙනවා. මේ හැම දේම පරිනත ලාංකික පුරවැසි සමාජයක් නිර්මාණය කරගන්න. 
අපේක්ෂා කරපු වැඩකට ගන්න කම් හිස් ඉඩම් තියෙනව නේ. අනිත් අතින් කෙටි කාලයකට හරි එහෙම ඉඩමක් හොයමින් ඉන්න අය ඉන්නව නේ  අපේ සමාජයේ මේ වගේ  ප්‍රශ්නයකටත් විසදුමක් ලැබෙන විදියේ ව්‍යාපාර වැඩක් ගැන ප්‍රෙජෙක්ට් එක්ක රස්තියාදු වෙමින්. අපි ට්‍රයි කරනව මේ දෙපිරිස එකතු කරන්න. ඒක ඇතුළේ එහෙම නිෂ්පාදනයක්, සේවාවක් බලාපොරොත්තුවෙන් ඉන්න අයටත් එකතු වෙන්න ඉඩක් හදන්න. ඒ රස වුණත් වස විස වෙනුවට කෑම බීම හොයන අය, යමක් කරන්න පුළුවන්කමත් තියලත් ඒකේ  පියවරක් තියාගන්න ඕන ආත්ම විශ්වාසය සොයමින් ඉන්න අය, ලෙඩරෝග වලට වඩා සුදුසු සහ පහසු ප්‍රතිකර්ම හොයමින් ඉන්න අය, පළතුරු, එළවළු නැත්නම් ඔසුපැල එකතු කරල වෙන නිෂ්පාදනයක් කරන්න,කරල සමාජගත කරන්න බලා ඉන්‍න අය ආදි වශයෙන් බොහෝ අය මේ හිස් ඉඩම් උස් වැඩට යොදවන වැඩෙන් බලසතු වෙයි කියල අපි හිතනවා.
ඒ වගේ ම මේ වගේ වැඩක් කරන එක ම කට්ටිය අපි වෙන්න ඕනත් නෑ. වැඩේ පැතිරෙන තරමට අපිත් සාර්ථකයි. ඒ අතින් වීඩියෝ ක්ලිප් එකේ පොර සහ අපි ටිකක් සෙට් !