මේක ලියන්න ගන්න කොට ජීවිතයක්; ඊළග පැය කීපයකදී තව කී දෙනෙක් ද කියන්න බෑ. මරණ, තුවාල, අහිමිවීම්, අනාථවීම්...රඹුක්කන පොලිස් හමුදා ප්‍රහාරයේ ශේෂපත්‍රය ගණන් හැදෙන මොහොතක්.
යාළුවෙක් කියල තිබුණා, මේ අය පාර හරස් කර ගෙන, උදේ ඉදන්, තෙල් බෙදාහැරීමටත්, අනිත් ගමනාගමනයටත් බාධා කළා කියලා. ඊයේ තෙල් මිළ ආයි වැඩි වුණා. මෙහෙම යද්දී ,තව වැඩි දවසක් මේ ප්‍රවාහනයවත් දුවවන්න වෙන්නේ නෑ. උඹල-අපි ඔක්කොම වෙනුවෙන් ඒ කතාව ඇහෙන්න කියන්න මේ කොල්ලන්ට ජීවිත දෙන්න වුණා.
තවත් යාළුවෙක් අහල තිබුණේ, "ඒ මිනිස්සුන්ට හඩක් ලැබෙන්නේ එහෙම කිරීමෙන් විතරක්නම්, ඒකට මොකද කරන්නේ " කියලා. රතුපස්වල මිනිස්සුන්ට වතුර ප්‍රශ්නය විසදගන්න සතියක් පුරා පිට්ටනියක කැම්පේන් කරල, යුක්තියක්-සාධාරණයක් තියා හඩක්වත් නැති තැන පාරට එන්න වුණ බව ඒ යාළුව මතක් කරල තිබුණා.
නිදහස් වෙළද කළාපයේ සේවකයන් තමන් ගේ අර්ථසාධකේ බේරගන්න මේ විදියට පාරට ආපු වෙලාවේ රොෂේන් චානක ට අමුඅමුවේ වෙඩි තියල මරල දැම්මා. මම ඒ මළගෙදර ගියා. අද පොලිස් ඇමතියා, එදා බස්නාහිර මහ ඇමතියා, පුටු දෙකක විතර ඉඩක් අවුරගෙන මළගෙදර වාඩි ලාගෙන හිටියා. යන එන පාර පටන් ගන්න තැන ඉදන් ම මිලිටරිය. "දරුවගේ මිනිය තියන තැනත්, අවසන් කටයුතු කෙරෙන විදියත් හමුදාවෙන් තීරණය කළේ. දරුවව මරාගත්තා මදිවට දැන් මේ අපේම ගෙදර අපිව හිරකාරයෝ කරලා" තාත්තා ගේ ඒ වචනවල තිබුණ දුක විතරක් නෙවෙයි කේන්තියත් අද මේ උදුරගැනීම් දැනෙන හැම කෙනෙකුටම දැනෙන බව මම දන්නවා.
මේ වගේ ම තෙල් ප්‍රශ්නයකට හලාවත තිබුණ කැම්පේන් එකකට මිලිටරි ප්‍රහාර එල්ල කරල මරා දාපු ධීවර තාත්තව මට මතක් වෙනවා.
මේ හැම මනුස්සයෙක් ම ඉල්ලුවේ ජීවිතයට ඉඩක්. මරා දැමුණු ඒ හැම ජීවිතයක් ම, ඒ එක්ක ජීවත් වුණ, අද ජීවත් වෙන මගෙත්, උඹලගෙත් ජීවිත වෙනුවෙන් කරපු පූජාවක්. උන් මළේ අපට හොද ජීවිතයක් සහතික කරන්න.
විමුක්ති කොටින්ගේ මරා ගෙන මැරෙන බ්‍රිගේඩ් එක, නැත්නම් කළුකොටි බලකායේ ගීතයක මෙහෙම කියවෙන බව මළවුන්ගේ දා හමු වුණ මිත්‍රයෙක් කීවා. "අපේ ජනතාවට නිදහසේ ජීවත්වන්නට බිමක් උදෙසා අපේ දිවි පුදන්නෙමු; එහෙත් ඇවැසි නැත අපේ මළකදටවත් බිම් අගලක්වත්" ඒත් ඔවුන් වෙනුවෙනුත් සිහිවටනයක්, 'මහවිරුවන් නිදනා බිම' නම් සුසානයේ වෙන් කර තිබුණා. සිමෙන්ති හිග නිසා ලැබෙන විදියට ඒවා හදන තුරු ලී වලින් ඒ තැන් වෙන් කොට තිබුණා. සටන් කොට මිය ගිය සාමාන්‍ය වැසියා වෙනුවෙන් පවා ඒ තැන්වල ඉඩක් වෙන් කර තිබුණා. ඒ සිහිවටන සියල්ල ඩෝසර් කර, ඒවා මත හෝටල්, සෙල්ලම් පිට්ටනි හදා, මිලිටරිය විසින් ඒවා ආදායමක් ලබමින් අද පවත්වා ගෙන යනවා. ඒ තැන්වල තිබූ සිහිවටන ඒ පොළොව පුරාමත් විසිරී, ඉමක් කොනක් නැති සිත් අවකාශයේ තැන්පත් වෙලා. දීපචෙල්වම් ලියනවා, 'ස්මාරක ශිලාවත' නමින් සිංහලට පරිවර්තනය කෙරුන 'මාදගල්' පොත. මරා දැමුණු ජීවිත විතරක් නෙවෙයි, මතකයත් විනාශ කරන්න පින්තූර ඇල්බම් හොයා ගෙන එන මිලිටරිය ගැන, ඒ මහා මර්දනය මැද, පොඩි කළුගලක් තියල, එතැනට පානක් පත්තු කරල රැකගන්න තැත් කරන ඒ මතකය ගැන මාදගල් පොත ජීවමාන සාක්ෂියක් දෙනවා.
උතුරට කරන්ට් එක, බෙහෙත්, සෙල්ලම් බඩු පවා තහනම් කරපු මර්දනයක් ගැන මතකය අදටත් අත්දැකීමක් තරම්.
අද රඹුක්කන දී වුණ දේ ම උතුරේ දී වුණා. ඇත්තටම ඒකටත් වඩා එහා දේවල්. ඒකට පින්තූරයක් ගැනීම වගේ සරල පුංචි ක්‍රියාවක් ඇති. ඉස්කෝලේ විභාගේ ලියන්න ගිය ක්‍රිශාන්ති කුමාරස්වාමි වගේ පුංචි කෙල්ලෙක්ට වධහිංසා කරල මරල දාන්නේ ඔය මොන මගුලක්වත් කරල නෙවෙයි. එක අපරාධයක් ගැන බේරෙන්න බැරි තැන වැරදිකරු කෙරුන මිලිටරි සොල්දාදුවෙක්, සමූහ මිනීවළක් පෙන්නල කියනවා, "මම විතරක් නෙවෙයි ඔහොම දේවල් කළේ" කියල.
2009 දී මානුෂික මෙහෙයුම කියල නම් දීපු මිලිටරි ප්‍රහාර මාලාවේදී තොරතුරක් නැති ලක්ෂ දෙකකට කිට්ටු මිනිස් ජීවිත ගැන රායප්පු ජෝෂප් හිටපු අගරදගුරු ප්‍රශ්න කරනවා. අපේ කට්ටිය කීව නේද එතකොට උන්නාන්සේ 'කොටියෙක්' කියලා. ඒ මරා දාපු, නැති වුණ හැමෝමත් කොටි; නැත්නම් කොටි සහායකයෝ කීව නේ.
"යුක්තිය වෙනුවෙන් පෙනීහිටින්නේ කොටි නම්, අපි කොටි තමයි" කියල නුගේගොඩ දී බාහු සහෝ (වික්‍රමබාහු කරුණාරත්න) කියපු කතාව මට අදටත් ආදරණීය කතාවක්. මේ මහා සමාජය අස්සේ ඒක කියාගන්න කොන්දක් තිබුණේ අතලොස්සකට විතරයි.
අද රඹුක්කන දී මරා දමපු මේ තරුණයෝ අන්තවාදීන් කියල රාජ්‍යයෙන් නම් කරාවි. ජීවන වියදම,බඩගින්න, බෙහෙත් ටික, ගෑස්,...මේ වගේ ජීවිතයේ ප්‍රාථමික ඕනඑපාකම් වෙනුවෙන් සෙල්ෆියක් ගහල හරි උද්ඝෝෂණයට එකතු වෙන හැම එකාමත්, එකීමත් අන්තවාදියෝ කියල ආණ්ඩුවන් දැනටමත් නම් කරල තියෙන්නේ. මේ අත්දැකීම උතුරටනම් අමුතු නෑ. 'ත්‍රස්තවාදීන්' කියල නම් කෙරුවේ කව්ද, කාටද, ඇයි කියන එක උතුර හොදින් ම දන්න දෙයක්.
නිදහස,ගෞරවනීය ජීවිතයක් වෙනුවෙන් හැම අහිංසාවාදී හඩක් ම යට කරල, පාගල,පොඩි කරල දාද්දී උතුරට බලකෙරුනා මරාගෙන මැරෙන්න. දකුණට බලකෙරුනා ප්‍රාථමික ඕනෑඑපාකම් වෙනුවෙන්,ජීවිතයේ පුංචිම දේවල් වෙනුවෙන් පවා මරන්න. ඒකට බදවගත්ත දකුණේ උන්ට අංතට්ටු පැළදෙව්වා 'රණවිරුවෝ' කියලා. ඇඩ්වටයිසින් කොම්පැනිවලින් උඹලගේ අපේ ඔළු හෝදගෙන ගියා, 'ඒ තවත් අසරණයෝ නෙවෙයි රට-දැය-සමය වෙනුවෙන් දිවි දෙන වීරයෝ' කියලා. උඹලා ඒක ඇදගෙන,උස්සගෙන ගියා.
උතුරේ මැරීවැටුනු 'ත්‍රස්තවාදීන්' ගැන සතුටින් කිරිබත් බෙදුවා උඹලා; උඹලට ඒක වෙද්දී, උතුර ඒක කෙරුවෙත් නෑ; කරන්නෙත් නෑ. ඒ අතින් උන් දකුණේ උඹලට වඩා පට්ට ඇඩ්වාන්ස්.
ඒ පරිනතකම, අත්දැකීම් එක්ක.
දැන් මේ අමාරු මොහොතේ ඒ අත්දැකීම ආයේමත් අපේ දොරට තට්ටු කරන් අරන්.
දකුණේ සමාජයට ආයෙමත් කියන්නේ පරිනත වෙයල්ලා ! රට වෙනුවෙන් කියලා,රාජ්‍යය පැත්තේ හිටගන්න කලින් තමන් එක්ක ඉන්න මනුස්සයා එක්ක හිටගන්න පුරුදු වෙයල්ලා! රාජ්‍යයේ හයිය පෙන්වන්න, මේ තවත් විදේශ රාජ්‍යයක් එක්ක ෆයිට් එකක් නෙවෙයි; මර්දනීය රාජ්‍යයේ සංකේත පැත්තකට විසි කරලා, පීඩිතයන් එක්සත් කරගන්න එක සංකේතයක් බැරිනම් තම තමන්ගේ මට්ටමින් තමන්ගේ හැබෑ සංකේත ඔසවපල්ලා! රාජ්‍යය කියන්නේ මර්දනකාරී උපකරණයක් කියන ඇත්ත හංගන අයිසින් තට්ටුවලින් පංචේන්ද්‍රියන් මුදවගනිල්ලා! බෙහෙත් ගේන්න, තෙල් ගහන්න, කෑම-බීම- පෝර ටික ගේන්න සල්ලි නැති වුණාට කදුළුගෑස්, පතරොම් එක්ක අවි ගේන්න, උඹලගේ-අපේ ෆෝන් ටැප් කරන්න, මීඩියා බ්ලොක් කරන්න මුං සල්ලි වෙන් කර ගෙන බවත්, ඒකට 'ජාතික ආරක්ෂාවේ' නාමයෙන් උඹලා ඔක්කොම වගේ අත උස්සලා, සපෝට් එක දීල තියෙන නිසාත්, දැන් ඒවා පත්තු වෙන්න පටන්ගන්න වෙලාවේ පරිස්සම් වෙයල්ලා !
.jpeg)
