විසි නවේ දෙක එච්චර ම ඇලජික් වෙන්න ඇත්තේ ඇයි ?

 

29(2) ඒ තරම් ඇලජික් වෙන්න ඇත්තේ ඇයි ?
පෙබරවාරි 04 කියන්නේ ලංකාවේ ඉන්නවනම් ඒක හිතන්න පට්ට දවසක් !
1947 සොල්බරි ව්‍යවස්ථාවේ 29(2) අනුව්‍යවස්ථාව ගැන එක එක විදියේ අර්ථකථන හමු වෙලා තියෙනවා. එක එක විදිය කියල කිව්වට ගොඩක් වෙලාවට එක ම විදියක තමයි. ඒ ඔක්කොම වගේ හැබෑ විදිය හැර අනිත් ඒවා !
මෙන්න මෙහෙමයි ඔරිජිනල් කතාව..

29(2)No such law shall,
(a) prohibit or restrict the free exercise of any religion; or
(b) make persons or any community or religion liable to disabilities or restrictions to which persons of other communities or religions are not made liable;or
(c) confer on persons of any community or religion any privilege or advantage which is not conferred on persons of other communities or religions; or
(d) alter the constitution of any religious body except with the consent of the governing authority of that body
දැන් මේක සරල සිංහලට දැම්මොත් මම කියවගන්නේ මෙහෙමයි.
'යම් ජනකණ්ඩායමකට හෝ ආගමකට, අනිත් ඒවාට නැති විශේෂ තත්වයක් හෝ වරප්‍රසාදයක් දෙන, නැත්නම් අනිත් අයට ඇති අයිතිවාසිකමක් අහිමි කරන ආකාරයේ නීතියක්වත්, යම් ආගමික ආයතනයක පිළිගත් නායකත්වයේ එකගතාවයෙන් බැහැර ව ඒ ආගමික සංවිධාන ව්‍යුහ වෙනස් කරන නීතියක්වත් පැනවිය නොහැක'
මේ ගැන එල්ල වුණ බරපතල ම විවේචනය තමයි මේකෙන් අපේ 'නිදහස' ට විලංගුවක් දාල කියන එක. මේ ටික කියව ගන්න කොට ම තේරෙනව නේ මොන වගේ කර්තව්‍යයකට ඇති 'නිදහසක්' ගැන ද මේ ප්‍රශ්නය ආවේ කියලා !
ඕන්න තවත් තර්කයක් තිබුණා, මේක අපේ පාර්ලිමේන්තුව සතු බලය හෑල්ලු කිරීමක්, අඩු කිරීමට පනෝපු සීමාවක් කියලා. ඒ නිසා ප්‍රජාතන්ත්‍ර විරෝධී තත්වයක් කියලා. ඒ කියන්නේ ඒ 'ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදයේ' හැටිත් එහෙමයි කියල තේරුම් ගතෑකි නේ !
තවත් තර්කයක් තමයි මේකෙන් රැකවරණයක් දෙන්නේ සුළුජාතීන්ට විතරක් නිසා ජාතිවාදී හැඩයක් ගන්නවය කියන එක. ඔන්න ඔහොමයි ලු 'ජාතිවාදය'! මේ නිසා 'මූලික හිමිකම්' වගේ පොදු රැකවරණයකින් මේක හෝදල දාන්න ඕන කියල මේ කට්ටිය අළුත් ව්‍යවස්ථාවක් ගෙනාවා. 1972 ගෙනාපු මේ ව්‍යවස්ථාවේ 'මූලික අයිතිවාසිකම්' (වලින් කොටසක් ලස්සන බෝල බෝල අකුරෙන්) අච්චු ගහල තිබුණා. ආතල් ම කතාව කියන්නේ පොදුවේ ඒ ඔක්කොම කඩ වෙලා ගියත් කරන්න දෙයක් නෑ!!
දැන් ඔය සුළු ජාතීන්ට විතරයි මේකේ වාසිය කියන තර්කයට පදනම් වුණ වචනයක් හොයාගන්න මම මේක උඩ-යට මාරු කර කර කියවල බැලුවා. ම්හු! හොයාගන්න නෑ.
මහජාතියෙන් සුළු ජාතියට මිසක සුළු ජාතියෙන් මහා ජාතියට මේ වගේ හිමිකම් උදුරගැනීමක්, අවස්ථා නැති කිරීමක් වගේ ම විශේෂ වරප්‍රසාදිත තත්වයක් ලබාගැනීමක් කියන එක ප්‍රායෝගිකව ඇත්ත නොවන බව දන්න නිසා වෙන්න පුළුවන් ඒ කට්ටිය ඕව ඔහොම තේරුම් අරන් තියෙන්නේ.
ඉතින් ඔය වගේ හේතු ඉදිරිපත් කරල, අවස්ථාවක් ලැබුණ මුල් ම වෙලාවේ දී ම 29(2) එක්ක සොල්බරි ව්‍යවස්ථාව කුණු බාල්දියට දැම්මා කියමු කෝ.
නෑ; ඇත්ත ම කතාව ඊටත් කලින් ම මේ 29(2) ට කෙලවල තිබුණේ මෙහෙ උන්දැල වගේ ම එහෙ උන්දැලත්.
හ පුරා කියලා නිදහස් ලංකාවේ මුල් ම පනත 1948(18) පුරවැසි පනත. කොඩක්කන්පිල්ලෛ එදිරිව මුදන්නායක නඩුව එංගලන්තයේ ප්‍රිවී කවුන්සිලය දක්වා ම යනවා. ඒත් ඒ ඉහළ ම තැන තීරණය වෙන්නේ 'තමන්ගේ පුරවැසියෝ වෙන්නේ කව්ද නැත්තේ කව්ද කියල තීරණය කරන්න මේ රටේ පාර්ලිමේන්තුවට බලේ තියෙනව' කියල. කේස් ක්ලෝස්. නිදහසේ මුල් ම පනතින් ම
ලක්ෂ ගානක් වතුකර තමිල් ප්‍රජාවට තමන්ගේ ලෙයින් දහඩියෙන් පෝෂණය වුණ බිමේ පුරවැසිභාවය නැති කරල දානවා, 29(2) ජෝක් කරලා ! ඊළගට 1956 (33) රාජ්‍ය භාෂා පනත. සිංහල විතරක් තනිකර රාජ්‍ය භාෂාව කිරීමෙන් විශේෂ තත්වයක් ලබා දීමකුත්, අයිතීන් උල්ලංඝනයකුත් දෙක ම වෙන බව කියා ගෙන කේතීස්වරන් යනව නීතිපති ට නඩුවක් දා ගෙන, ප්‍රිවි කවුන්සිලේ වෙනකම්. එතැනදී කෑගල්ලේ කේතීස්වරන් ගේ කතාව මේ ඉහළ ම උසාවිය පිළිගන්නවා. ඒත් මොකද වෙන්නේ ? මුකුත් ම නෑ. ලංකාව දන්නේ නෑ වගේ ඉන්නවා. එංගලන්තේ..? උන්දැලත් දන්නෙ නෑ වගේ ඉන්නවා.
ඕං ඔහොම ආණ්ඩුක්‍රම ව්‍යවස්ථාව වුණත් නිදහස් ලංකාවට මහ කජුපුහුලමක් නොවෙන බව ඔප්පු කරනවා මුල් ම මොහොතේ ඉදන්.
සොල්බරි ව්‍යවස්ථා සම්පාදකයෝ ඔය 29(2) ඇතුල් කරන්නේ ඒ වෙලාවේ තමිල් මහා සංගමය කියල එකතු වෙලා හිටපු තමිල්-මුස්ලිම් එකතුව ගෙනාපු යෝජනා කුණු කූඩෙට දාලා. එයාල ඉදිරිපත් කළා 50:50 කියල යෝජනාවක්. පාර්ලිමේන්තුවේ මහජාතියෙන් බාගයයි;සුළු ජාතීන් ඔක්කොමත් බාගයයි. ඕනෑම සාමාන්‍ය පනතක් සම්මත කරගන්න දෙගොල්ලන්ගෙන් ඕන කෙනෙකුට අනිත් පැත්තෙන් එක්කෙනෙක් හරි ඕනමයි. ව්‍යවස්ථාවක් වගේ එකකට අදාලනම් 2/3ක් එකග කරගන්න ඕන. ඕකට ගැහැව්වා 'ජාතිවාදි' කියල.සොල්බරි කොමිසම කිව්වා, 'අපි ඒ වෙනුවට පට්ට විසදුම් මල්ලක්ම දානවා' කියලා. ඔන්න ඒකේ උඩින් ම තිබුණේ මේ 29(2) !!
ඊට පස්සේ තව තිබුණා, නාමකරණයෙන් පත්කිරීම්. සෙනෙට් සභාවේ 30 දෙනාගෙන් 15 දෙනෙක්, නියෝජිත මන්ත්‍රී මණ්ඩලයේ 06 දෙනෙක් ආදි වශයෙන්. ඒ අය පත් කරන්නේ කිරීටය නියෝජනය කරපු, රාජ්‍ය නායකයා වුණ අග්‍රාණ්ඩුකාරවරයා. උන්නැහේ පත් කරන්නේ එංගලනතේ කිරීටයෙන් වුණාට මෙහෙ අගමැතිගෙන් අහලා. මෙහෙ පාර්ලිමේන්තුවට පුළුවන් උන්නැහේ අයින් කරන්න යෝජනවක් සම්මත කරන්න. ඉතින් මෙතැනදීත් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදය වැඩකෙරුවේ මහජාතියේ ඒකාධිපතිවාදයක් ඇතුළේ. අග්‍රාණ්ඩුකාරට අගමැති ගේ හොද හිත ඕන. අගමැතිට බහුතර ජනයාගේ හොද හිත ඕන. බහුතර ජනයා වැඩියෙන් ම කරදරයක් නැතිව අන්දගන්න පුළුවන් ඒ බහුතරයේ ජාතිවාදී සූට් එකට බස්සවලා.
ඉතින් නාමකරණයෙන් පත්වුණ උන්දැල ඔය මේ කාලේ ඉන්න ඩග්ලස් දේවානන්ද, කරුණා අම්මාන්,පිල්ලෙයාන්, අලි සබ්රි වගෙ පොරවල් හැටියට කදිමෙට ඒ ජනප්‍රජාවන් අද වගේ ම නියෝජනය කරන්නැති නේ !
උතුරු නැගෙනහිර වගේ ම වතුකරයටත් සංවර්ධන ව්‍යාපෘති ගලා ගියේ නෑ. උතුරේ විතරක්වත් අඩු ම ගානේ ලොකු ම බලාපොරොත්තු තිබුණේ අධ්‍යාපනය හරහා රාජ්‍ය සේවයට එන එක. සිංහල බහුතර පාලනය යටතේ රාජ්‍ය සේවයට මොනව වෙයි ද කියන සැකයට සොල්බරි ලා දීපු උත්තරයක් රාජ්‍ය සේවා කොමිසම. ඒකටනම් කෙළින් ම අග්‍රාණ්ඩුකාර ට පුළුවන් තුන්දෙනෙක් පත් කරන්න, සුදුසුකම් අනූව. ඒත් අර හොදහිත කේස් එක එතනත් වැඩ නොකරන්නේ කොහොමද !
අධිකරණ සේවා කොමිසම දාලා අධිකරණයේ ස්වාධීනත්වයක් ඇති කරන්න දීපු පොරොන්දුවත් ඔය කේන්දරේ ම ලියාගෙනයි ඇවිත් තිබුණේ.
විසදුම් මල්ලේ තවත් එකක් බහුමන්ත්‍රී කොට්ඨාස. මැදකොළඹ වගේ තැනක සිංහල, තමිල්, මුස්ලිම් වගේ ජනවර්ග තුනෙන් ම නියෝජතයෝ 1,2,3 කියල පත්වෙයි කියල කොමිසම බලාපොරොත්තු දුන්නා. ඒ වගේ දෙන්නෙක් පත් කරගන්න කොට්ඨාසත් තිබුණා. පත් වෙලා බලන කොට එක ම වර්ගයේ දෙන්න තුන්දෙනා !
50:50 සමච්චලයෙන් විසි කරපු සොල්බරි කොමිසම තක්කඩිකමක් නෙවෙයිනම් ඒ කළේ පට්ට ම පට්ට නාගැනිල්ලක් බව පස්සේ තේරුම් ගන්න ඇති. බ්‍රෙස්ගර්ඩල් චරිතාපදානයට පස්සේ කාලෙක පසුවදනක් ලියන සොල්බරි සාමි පාපෝච්චාරණයක් කරන්නේ ඔය තත්වය උඩ වෙන්නැති. ඒත් ලංකාවේ යථාර්ථය වෙන්නෙ පාපෝච්චාරණ නෙවෙයි පාප අඛණ්ඩතාවය !
1972 දී සිංහල භාෂාව තනිකර රාජ්‍ය භාෂාව විතරක් නෙවෙයි රාජ්‍යයට නිල ආගමක් හැටියට බුද්ධාගම ඇතුල් කරවලා, (බුදුදහමේ දාර්ශනික ආගමික හරයක් ඉතිරි වෙලා තිබුණනම්, අන්තිම ටිකත් ෆ්ලෂ් කරල දාල)  ව්‍යවස්ථාවෙන් ම සිංහල බෞද්ධ රාජ්‍යයක් හදා ගන්නවා.'එක බසක් නම් රටවල් දෙකයි' කියපු කට්ටියම තමයි මේ ව්‍යවස්ථාව ලියන්නෙත්! ඒ අනූව එයාල ලංකාවේ පරම්පරා ගානකට ඉතිහාසයත් ඉදිරියට ලියල දානවා. ජාතික රාජ්‍ය සභාව කියපු පාර්ලිමේන්තුවේ මන්ත්‍රීන් හා ඔවුන් අතරින් පත් වුණ අගමැති ප්‍රමුඛ ඇමැත්තන් නැවත ලොකු පොඩි රජවරු බවට පත්වෙනවා. ඒකට විරුද්ධව කැරලි ගහපු ජවිපෙ ඊටත් ඉහළින් නියෝජනය කරන්නේ ඔය සිංහල බෞද්ධ රාජ්‍යය ම තමයි. 1977 ජේආර් යුගයෙදී 83 කළු ජූලිය නිර්මාණය කරල එළිබස්සද්දී, ජවිපෙත් 'දේශප්‍රේමි ජනතා ව්‍යාපාරය' හැටියට තමන් ගේ ඉදිරිමග තනා ගන්නේ ඔය පාරෙම ඉස්සරහට යමින්.
දැන් මේ හැමෝම අඩු වැඩි වශයෙන් පෙන්නන්න ට්‍රයි කරනවා 2009 දී අළුත් යුගයක් හැදුව කියලා.
සමහර විට ප්‍රශ්නය තියෙන්නේ කව්ද ඒකේ සුජාත තාත්ත කියලා!
ඉතිහාසය පුරා ම මේ ලංකා පොළොව මත්තේ ජීවත් වෙන අපි, ලංකාව කියල එක රාජ්‍යයක් හදාගන්න අද වෙන කොටත් ගිය ගමන් ඔක්කොම ෆේල් නැද්ද ? සිංහල-බෞද්ධ රාජ්‍යයක් හැටියට ලංකාව රීකන්ඩිෂන් කරන්න යන ප්‍රොජෙක්ට් එක නිසා ම මේ භූමිය මත්තේ වාසය කරන, මේක පෝෂණය කරන සියළු මිනිස්සු එකතු කර ගෙන ගොඩ නගන ඇත්ත ලාංකීය ජාතිය ගොඩ නගා ගන්න අපි අදටත්, හැමදාටමත් ෆේල් වෙන බව තේරුම් ගන්නේ කවදා ද ? එතෙක් ලංකාව කියල රාජ්‍යයක්වත් සාර්ථක ව හැදෙන්නේ නෑ කියල තේරුම් ගන්නේ කවදද ? 
අපි අතර ජීවත් වෙන තමිලා ගේ, මුසල්මානුවාගේ විතරක් නෙවෙයි, බර්ගර් වාර්ගිකයාගේත්, චීනාගේත්, වැදි ගෝත්‍රිකයාගේත් සමානත්මතාවය තහවුරු කිරීම මග හරින තුරු අර කියන හැම වර්ගයක ම අනිත් අර්බුදත් අපි අතර ම පවතීවි.